Ο δράκος των παραμυθιών ή ο μπαμπούλας του πιο τρομερού εφιάλτη ονομάζεται –μοναξιά-.
Πάντα αναρωτιόμουν γιατί να φοβάται τόσο πολύ κάποιος το να μείνει μόνος, σε σημείο που να επιλέγει ανθρώπους ή καταστάσεις που τον κάνουν να νιώθει ακόμα περισσότερο μοναξιά. Εντάξει, όλοι ξέρουμε πως το να είσαι με κάποιον δε σημαίνει ότι υπάρχει επικοινωνία καθώς οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι το πιο σύνθετο κεφάλαιο στη ζωή μας. Όμως γιατί επιλέγουμε το επιφανειακό «μαζί» από το ουσιαστικό μόνος;
Πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι που από αντίδραση επιλέγουν κάτι διαφορετικό μπροστά στον φόβο να μην μείνουν μόνοι τους, στην ουσία δε ξέρουν τι είναι μοναξιά και ο καθένας δίνει σε αυτήν τη διάσταση των προσωπικών του φόβων.
Αν σκεφτόμασταν λίγο καλύτερα, θα βλέπαμε πως τις περισσότερες στιγμές μας, είμαστε μόνοι μας και λίγες είναι οι ευτυχείς ώρες που τις μοιραζόμαστε ουσιαστικά με κάποιον με αντάλλαγμα αληθινή χαρά. Και είναι κακό αυτό; Θα έλεγα όχι. Τα περισσότερα πράγματα είναι σταθμισμένα σωστά.
Και αν μας έλεγε κάποιος πως είναι υγιής κατάσταση η μοναξιά μπορεί να τον κοιτούσαμε περίεργα. Μέσα στα μαθήματα της ζωής όμως είναι και το να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, να τον κοιτάμε κατάματα και να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, να διορθώνουμε την πορεία μας, να προχωράμε προς την κατεύθυνση που θέλουμε με σωστά βήματα.
Και αν δεν είναι κάτι κακό η μοναξιά γιατί τόση δαιμονοποίηση; Ίσως γιατί ο διάλογος με τον εαυτό μας προϋποθέτει ότι θα αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας και θα ζητήσουμε συγνώμη από αυτούς πρέπει. Δύσκολη στιγμή ε; Ναι αν δεν έχεις μάθει να αναλαμβάνεις τις ευθύνες για όσα σου αναλογούν.
Ο Δράκος που μας τρομοκρατεί
Και αν η μοναξιά δεν είναι δική μας ευθύνη; Ακόμα καλύτερα, βαθιά ανάσα και προχωράμε με πείσμα γιατί ξέρουμε ότι το τέλος του δρόμου θα φανερώσει το τέλος της, θα φέρει την ουσιαστική επαφή και την πραγμάτωση κάθε επιθυμίας.
Και τελικά ποιος είναι ο δράκος που μας τρομοκρατεί; Νομίζω πως είναι οι μεγάλοι μας φόβοι που περιμένουν στη γωνιά, τους οποίους κρύβουμε πίσω από χαμόγελα, από μέτριες συζητήσεις, από κομπλιμέντα που θέλουμε να ακούσουμε και από όμορφες λέξεις που θέλουμε να ντύσουμε τον εαυτό μας. Όμως η αλήθεια δεν κρύβεται. Και όσο την κρύβουμε τόσο γιγαντώνονται οι φόβοι μας.
Ποια αλήθεια; Το να αναγνωρίζουμε κάθε κατάσταση, να αποδεχόμαστε όλα μας τα συναισθήματα, να κατανοούμε τι κρύβεται πίσω από τις κουβέντες των άλλων και να φιλτράρουμε μέσα από όλα το προσωπικό μας καλό, ακόμα και αν περνάει μέσα από την απομόνωση.
Πως ξορκίζουμε το φόβο που καθορίζει τη μοναξιά
Και πώς ξορκίζουμε τους φόβους μας; Μα με καθαρά βλέμματα, με δυνατές μουσικές, επιστρέφοντας σε όλα εκείνα που μας θυμίζουν πως τα συναισθήματά μας είναι όσα μας υπαγορεύουν τον δρόμο μας και όχι μόνο. Με το να μην ξεχνάμε τα όσα επιθυμούμε, με το να μην τα παρατάμε, με το να μην αφήνουμε την απογοήτευση να γίνεται εμπόδιο σε δρόμο χωρίς έξοδο κινδύνου.
Ο φόβος είναι αυτός που καθορίζει την μοναξιά, χωρίς αυτόν η μοναξιά είναι απλά ένας θάλαμος αναμονής για τα επόμενα, για τα καλύτερα, για όσα έχουμε την επιθυμία να χτίσουμε βήμα-βήμα για εμάς.
Φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι όταν διστάζουμε να κοιτάξουμε στον καθρέφτη την όψη μας. Γιατί; Επειδή θα μας απογοητεύσει η άσχημη όψη; Ε και; Αν εμείς αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε τότε κανείς δε μπορεί να μας κάνει κακό.
Φοβόμαστε όσα δεν κοιτάξαμε κατάματα και μείναμε μόνοι γιατί δε βρήκαμε το κουράγιο να τα παλέψουμε.
Και δεν καταλάβαμε πως ένα βλέμμα δρόμος, μας χωρίζει από την ευτυχία.
cityculture.gr/ γράφει η Ντίνα Γιαννουπλάκη φιλόλογος