Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης και από το 1995 συνδύασε το όνομά του με την προσπάθεια που ονομάζεται “Θέατρο του Νέου Κόσμου”. Από το 1997 το θέατρο στεγάστηκε σε ένα παλιό βιομηχανικό κτίριο, πρώην ζυθαποθήκη του ΦΙΧ, και εκεί παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ο “Κοινός Λόγος” της Έλλης Παπαδημητρίου, στην αυλή της παλιάς αποθήκης με φόντο και φυσικό σκηνικό τα χαλάσματα ενός αθηναϊκού σπιτιού . Φέτος η παράσταση ανεβαίνει ξανά, με νέα διανομή και πρωταγωνίστριες τη Λυδία Κονιόρδου και την Ελένη Κοκκίδου. Για το νέο αυτό ανέβασμα του έργου μας μίλησε ο σκηνοθέτης της παράστασης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.
Φέτος ανεβάζετε ξανά τον «Κοινό Λόγο», ένα έργο με το οποίο ξεκινήσατε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Τι διαφορετικό φέρνει το ανέβασμα αυτό;
Κάθε εποχή διαβάζει με το δικό της τρόπο και τη λογοτεχνία και την ιστορία (γιατί ο Κοινός Λόγος πατάει γερά και στα δυο, είναι εξαίρετος αφηγηματικός λόγος αξεδιάλυτα δεμένος με τα επώδυνα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας του 20ού αιώνα. Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνο το πρώτο ανέβασμα. Ούτε εγώ είμαι ο ίδιος, ούτε η αισθητική στο θέατρο, ούτε η εποχή. Τα κείμενα βέβαια αντέχουν, γιατί είναι σημαντικά, και μας αποκαλύπτουν πλευρές που είχαν μείνει κρυμμένες στην παλιά παράσταση. Σ’ αυτό βοήθησε πολύ και ο καινούριος θίασος που ερμηνεύει τις αφηγήσεις. Πέρα από το ότι είναι όλες εξαιρετικές, και στην πρόζα και στο τραγούδι, έχουν μια παρθένα ματιά πάνω στα κείμενα, που πολλές φορές ανασύρει θησαυρούς.
Στο έργο το στοιχείο της προσφυγιάς είναι βασικό. Πόσο θεωρείτε ότι έχει αλλάξει η στάση μας, ως λαού, απέναντι στους πρόσφυγες του τότε και του τώρα;
Σίγουρα είμαστε λιγότερο ανθρωπιστές σήμερα, αλλά και οι μικρασιάτες πρόσφυγες συχνά δεν είχαν καλή υποδοχή από τους ντόπιους, κάτι που έρχεται να μας θυμίσει μια από τις μαρτυρίες της παράστασης. Που σημαίνει πως η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας («εμείς δεν είμαστε ρατσιστές») δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μαζί με πολλά άλλα, πρέπει να επεξεργαστούμε κι αυτά τα θέματα, περιορίζοντας τα εγωιστικά συναισθήματα προς όφελος μιας πιο ανθρώπινης στάσης.
Το έργο βασίζεται στις γυναικείες μαρτυρίες, τις γυναικείες φωνές. Θεωρείτε ότι μια γυναικεία μαρτυρία κουβαλάει διαφορετική ματιά από την αντίστοιχη ανδρική;
Οι γυναίκες αφηγούνται καλύτερα απ’ ό,τι οι άντρες (και γενικά έχουν πιο «καλλιτεχνική» φύση). Ο λόγος τους είναι πιο ποιητικός, γιατί ακουμπάει περισσότερο στον δικό τους πόνο και στις απώλειες, είναι τα δεινά του πολέμου καθώς περνούν το κατώφλι του σπιτιού τους. Αλλά πέρα από αυτό, ο γυναικείος λόγος, πώς να το κάνουμε, έχει μυρωδιές, ηλιοβασιλέματα, γεράνια, τραγούδια, χάδια. Τα μεγάλα δράματα και το σκίρτημα της καρδιάς για ό,τι αξίζει να ζούμε. Και πάνω απ’ όλα για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου πάνω στη γη.
Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος της τέχνης σήμερα; Πόσο μπορεί να βοηθήσει;
Στις δύσκολες εποχές ο ρόλος της τέχνης είναι ακόμα πιο σημαντικός, ενίοτε και καταλυτικός. Καθώς μπορεί να αφυπνίσει, να παρηγορήσει και να συσπειρώσει τον κόσμο. Η τέχνη πολλές φορές αναπληρώνει την έλλειψη υλικών αγαθών.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια σας στο Θέατρο του Νέου Κόσμου;
Θα επαναλάβουμε τη «Ρομαντική μου ιστορία» του D.C.Jackson το φθινόπωρο, και στη συνέχεια θα ανεβάσουμε ένα ακόμα σύγχρονο βρετανικό έργο, τους «Αστερισμούς» του Νικ Πέιν. Πολύ θα ήθελα να συνεχίσουμε για 11η χρονιά το θέατρο για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία, αλλά προς το παρόν τα οικονομικά είναι άδηλα.
Είστε αισιόδοξος για το μέλλον αυτού του τόπου;
Κανένας πόλεμος δεν κρατά αιωνίως. Αργά ή γρήγορα ο λαός θα πάρει την τύχη του στα χέρια του. Για να σταματήσουμε το γκρέμισμα και να αρχίσουμε επιτέλους να χτίζουμε.
Δείτε για την παράσταση ΕΔΩ
Ευαγγελία Κανταρτζή