Γυναίκα, άντρας…

Written by

Λέγανε κάποτε:

Όταν ένας άντρας είναι πιστός στην πρώτη του γυναίκα… είναι πιστός και στη δεύτερη γυναίκα του… με την οποία απάτησε την πρώτη του γυναίκα… (Εξαιρείται ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ.)

Όταν μια γυναίκα είναι άπιστη στον πρώτο της άντρα… είναι άπιστη και στον δεύτερο της άντρα… με το οποίο απάτησε τον πρώτο της άντρα…

Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Δεν είναι το ίδιο ο άντρας και η γυναίκα… Έχουν συνέπεια χαρακτήρων και ο μεν και η δε… αλλά διαφορετική συνέπεια… διαφορετική, όχι ανώτερη ή καλύτερη ο ένας από τoν άλλον…

Όταν μια γυναίκα απατήσει ή εγκαταλείψει τον άντρα που αγάπησε… θα εγκαταλείψει αργά ή γρήγορα και τον δεύτερο άντρα για τον οποίο εγκατέλειψε τον πρώτο άντρα… για να μείνει πιστή… κατά κάποιον τρόπο… στον πρώτο της άντρα…

Όταν ένας άντρας απατήσει ή εγκαταλείψει τη γυναίκα που αγάπησε… θα μείνει πιστός… δεν θα εγκαταλείψει τη δεύτερη γυναίκα για την οποία εγκατέλειψε την πρώτη γυναίκα… για να μείνει πιστός… στην πρώτη γυναίκα που αγάπησε…

γυναικα ανδραςΔεν είναι το ίδιο η γυναίκα και ο άντρας… ή τουλάχιστον δεν ήταν… κάποτε.

Αν καταλαβαίνεις… τη διαφορά… (Σιγά μην καταλαβαίνεις!)

Υπάρχει: η Σαμπίνα, η ανεξάρτητη… καλλιτέχνιδα ερωμένη του Τόμας στο μυθιστόρημα  «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» του Κούντερα… και υπάρχει και η Τερέζα… η αγαπημένη σύζυγος του Τόμας… στην οποία έμεινε πιστός μέχρι το τέλος… όσες φορές κι αν την απάτησε… Αν με εννοείς… (Λέμε τώρα!)

Υπάρχουν –γενικώς!– αυτοί που λατρεύουν… το Απόλυτο… μια Ιδέα… έναν Θεό… τον Έρωτα… την ιδέα του έρωτα… το ρομαντικό ιδεώδες… που προσφέρει ο έρωτας… και αφοσιώνονται σε αυτό το ιδεώδες… «Αγάπη για πάντα».

Υπάρχουν κι αυτοί που ζουν για το εφήμερο… που προτιμούν το απτό, άμεσο όφελος… τις απολαύσεις… την ασφάλεια… το χρήμα… την εξασφάλιση και τις απολαύσεις που προσφέρει το χρήμα…

Υπάρχουν αυτοί που ζουν… μόνο για τη στιγμή… σαν να ζουν και να πεθαίνουν εκείνη τη στιγμή… εδώ και τώρα… που επιθυμούν να καούν… στη φλόγα του πάθους… να ζήσουν τα πάντα σε μια μόνο στιγμή… σε ένα δόσιμο…

Και υπάρχουν κι αυτοί… που ζουν για να ζουν… για μια ήσυχη ζωή… μέρα με τη μέρα… που αγωνίζονται να κερδίζουν τη μία μάχη μετά την άλλη… Κι ας χάνουν στο τέλος τον πόλεμο… (Και ποιος δεν τον χάνει… –στο τέλος;)

Υπάρχει το ένα… και υπάρχει και το άλλο… Άλλο όμως είναι το ένα κι άλλο είναι το άλλο… (Παύση αμηχανίας, περίσκεψη.) Ποιο είναι το ένα;… και ποιο είναι το άλλο; Μπορείς να μου πεις; (Μικρή παύση.) Τι να μου πεις;

Η Ιωάννα Χ. (1931 – 2013) που έζησε σφοδρούς έρωτες στη ζωή της, έλεγε ότι αυτό που την τραβούσε στους άντρες ήταν ο τρόπος… που την κοίταζαν! Ναι!

Το κορίτσι κοιτάει το βλέμμα  του αγοριού και βλέπει… τον εαυτό της… θυμάται τα χείλη του… θυμάται τα χέρια του… και φαντάζεται / φαντασιώνεται τα χείλη του να την φιλούν… τα χέρια του να την αγγίζουν… να την χαϊδεύουν… να την λατρεύουν… Εξάπτεται ο πόθος της… από τον πόθο του… από την επιβεβαίωση που βλέπει στο βλέμμα του ότι είναι ποθητή…

Το αγόρι κοιτάει τα μάτια της… κοιτάει τα χείλη της… χαμηλώνει το βλέμμα… ανάμεσα στα στήθη της… και φαντάζεται / φαντασιώνεται να φιλάει αυτά τα χείλη… τα χέρια του στα στήθη της… να την αγγίζουν… να την ερεθίζουν… Την ποθεί… πριν ακόμα την αγγίξει… και φουντώνει ο πόθος του… από τον ίδιο τον πόθο του… που προκαλεί τον δικό της πόθο…

Άλλο είναι το αγόρι… κι άλλο είναι το κορίτσι… Αλλιώς τα έμαθαν να είναι, να νιώθουν… αλλιώς τα μεγάλωσαν… με άλλες προσδοκίες… με άλλες ανάγκες… θαρρείς…

Το αγόρι κοιτάει με πόθο… Το κορίτσι κοιτάει τον πόθο στο βλέμμα του… και ποθεί τον πόθο του… ποθεί να την ποθεί… να είναι επιθυμητή. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι είναι παθητική… όπως έχουν πει… είναι ενεργητική, και πολλές φορές περισσότερο διεκδικητική… Μπορεί και να τον προστάζει: «κοίτα με… στα μάτια…» και να απαιτεί: «πες μου πως με θέλεις».

Είναι αλλιώς… το αγόρι και το κορίτσι…

Απλώς έτσι είναι… έτσι ήταν, τουλάχιστον κάποτε… Ίσως δεν είναι πια… Και, ίσως ποτέ δεν θα είναι… ξανά… έτσι…

Μπέρδεμα… το χάσαμε πια… Έγινε κι αυτό θέμα… επιβολής… υποταγής… ποιος έχει το πάνω χέρι… Ποιος είναι από πάνω… καβάλα… υπεράνω… (Υπερβολή!)

Και μετά;… Τι θα γίνει μετά; Θα υπάρχει μετά;…

Λες, «να κάνουμε υπομονή»; Περιμένοντας τι; Ποιος ο λόγος;

Υπάρχει ακόμα έρωτας «με την πρώτη ματιά»; (Τι υπάρχει;)

Λέει το αγόρι: «Είμαι εγώ το άλλο σου μισό… κι εσύ… είσαι το άλλο μου μισό…». Και το κορίτσι απορεί, δεν καταλαβαίνει… Το αγόρι επιμένει: «Είναι, σχεδόν μεταφυσικό, όχι ρομαντικό…». Και το κορίτσι αμφιβάλλει, λέει: «Μα πώς; Αφού δεν μοιάζουμε εμείς οι δυο… Είμαστε η μέρα με τη νύχτα». Και το αγόρι το παραδέχεται: Λέει, «Ναι, δεν μοιάζουμε… καθόλου… Αν μοιάζαμε, αν ήμασταν δύο όμοια μισά… δεν θα κολλούσαμε ποτέ… πουθενά… δεν θα συμπληρώναμε ο ένας τον άλλον». Και είναι σαν να θέλει να πει: «Εγώ είμαι, ας πούμε, το μυαλό κι εσύ η καρδιά… που συμπληρώνουν το ένα το άλλο…». Αλλά φοβάται μην ακουστεί κάπως… Και θέλει να πει: «Εσύ είσαι η φωτιά κι εγώ… ο πάγος». Ή αλλιώς, «Εσύ είσαι η παρόρμηση… το αυθόρμητο… το ανυποχώρητο… η επιμονή… Κι εγώ, ας πούμε, το μέτρο… ένα κάποιο όριο… που βάζει ένα ρυθμό… που διορθώνει την αχαλίνωτη ορμή… καθώς τρέχει με φούρια ο ένας καταπάνω στον άλλον… Που κρατάει… τις παύσεις ενδιάμεσα…τις ανάσες … που δεν επιτρέπει στο πάθος… να μας κάψει… Να το κάψουμε». Σαν να θέλει να πει: «Είμαστε δύο… κι ένας συμπληρώνει τον άλλον… Έτσι είναι… αυτός ο χορός! Ο χορός του Έρωτα!» (Όχι «ο χορός του θανάτου»…)

Αλλά ίσως και να είναι μαλακίες όλα αυτά… ανόητα λόγια… ψεύτικα λόγια.

Ίσως ο άντρας και η γυναίκα ν’ αγαπιούνται καταπώς τους βολεύει… Και όταν και εάν πάψει να τους βολεύει… έστω τον έναν από τους δυο… η αγάπη χαλάει… κάπου κολλάει… δεν προχωράει, δεν πάει άλλο… (Οπότε;)

Ίσως, ο άντρας και η γυναίκα να μένουν μαζί -να υπόσχονται «για πάντα μαζί»- για όσο τους βολεύει… για κάποιον καιρό και τους δυο… Συμβαίνει κι αυτό… συνήθως έτσι συμβαίνει…

Ίσως ο άντρας και η γυναίκα να χωρίζουν… όταν πια δεν τους βολεύει … να είναι μαζί… Και αν… μόνον τον έναν από τους δύο δεν βολεύει… αυτός ο χωρισμός… να πληγώνεται… να ραγίζει η καρδιά του… να υποφέρει… (Δραματικό!)

Υπάρχει ένα στόρι… για τον καθένα διαφορετικό… μια υποκειμενική εκδοχή… Για να ’χουμε ένα θέμα… Για να έχουμε να λέμε μετά… παραπονεμένα λόγια… για ν’ ακούμε τραγούδια… για χαμένες αγάπες… (Αααχ!)

«Είσαι δικός μου» λέει το κορίτσι, «και είμαι δική σου». Μιλάει εκ μέρους του και μιλάει και εκ μέρους της. Ακόμα και τώρα, σε αυτόν τον αιώνα, στον αιώνα των γυναικών, το κορίτσι διεκδικεί και στο τέλος νικάει… είτε έτσι… είτε αλλιώς… Γιατί μπορεί και κρατάει και τον παλιό ρομαντισμό… σαν προνόμιο… ενώ διεκδικεί το δικαίωμα στον τωρινό κυνισμό… (Χειραφέτηση!)

Κι εσύ, καημένο μου πετεινάρι… σαν απομεινάρι άλλης εποχής… λέγε/κάνε ό,τι θέλεις… παίξε το παλιό κόλπο, του ρομαντικού ή το καινούριο κόλπο, του cool… Είσαι από χέρι χαμένος… ό,τι κι αν κάνεις… ό,τι κι αν πεις…

Παραδώσου λοιπόν… στο τέλος, πρέπει, απλά να παραδοθείς… (Έλα, ξεκόλλα!)

 

* Αφιερωμένο στον γιο μου που πάει να γίνει 19 χρονών