Το κρίσιμο και κομβικό σημείο της παράστασης ήταν εάν και κατά πόσον η Μαρινέλα θα ακολουθούσε τις οδηγίες του σκηνοθέτη, εάν θα αποδυνάμωνε τις ιδιότητες της ισχυρής προσωπικότητάς της και θα ενδυόταν τα χαρακτηριστικά της Βέμπο η εάν θα εμφάνιζε μία σύνθεση των δύο(2) σπουδαίων τραγουδιστριών, ενός θρύλου και ενός ζωντανού μύθου.
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τις προθέσεις του κ. Ζούλια, αλλά εάν υπερίσχυσε η δεύτερη εκδοχή πρόκειται για πρωτοτυπία, μια διαφορετική αντίληψη, ασυνήθιστη για τα μέχρι τώρα θεατρικά δεδομένα.
Η ενδυματολογική εμφάνιση ήταν πάντως της Μαρινέλας, όπως και το χρώμα και το χτένισμα των μαλλιών, τα τραγούδια όμως που συνήπαρσαν και μας ξανασυγκίνησαν ήταν της Βέμπο.
Παρακάμπτοντας τα πιο πάνω, παρακολουθήσαμε μία ακούραστη Μαρινέλα, να τραγουδά με εφηβικό σφρίγος, με ενθουσιασμό και δύναμη, αναλλοίωτη στο πέρασμα των ετών, άψογη.
Η ζωή της Βέμπο ταυτισμένη με την ιστορία της χώρας, με πολέμους, καταστροφές, κατοχές, συναρπαστική και ενεργητική στιγμάτισε μεγάλες περιόδους του 20ου αιώνα.
Τόσο η προσφορά της σε κοινωνικούς αγώνες, όσο και στην Αθηναική επιθεώρηση ήταν μνημειώδεις, με έντονο πατριωτικό αίσθημα, πρωτοστάτησε σε αγώνες, αντιστάσεις, επαναστάσεις, γύρισε όλο τον κόσμο, πάντοτε παραμένοντας Ελληνίδα και τραγουδίστρια.
Η πλούσια και πολυπρόσωπη παράσταση, πολύ καλά σχεδιασμένη επέτυχε τον σκοπό της, με δεδομένη την απόλαυση και ευχαρίστηση του κοινού, που επί 3,5 ώρες δεν σταμάτησε να επευφημεί και να αποθεώνει όλους τους συντελεστές της παράστασης, ιδιαίτερα όμως την Μαρινέλα-Βέμπο.
Σπουδαίος ο Χρήστος Στέργιογλου στον ρόλο του Τραιφόρου, συμπλήρωσε ιδανικά την Μαρινέλα, συνδυάζοντας υπέροχα ερμηνεία και τραγούδι.
Το κείμενο και η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια εξαιρετικά, η έρευνα και η μουσική επιμέλεια του Λάμπρου Λιάβα δύσκολες, αλλά εύστοχες, οι χορογραφίες του Φωκά Ευαγγελινού και τα κοστούμια της Εύας Νάθενα συμβατά με την εποχή τους και το καστ των 50 ηθοποιών υπέροχο.-
Η ΜΑΡΙΝΕΛΑ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΒΕΜΠΟ στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης