Σε ένα γεμάτο θέατρο-το ΑΥΛΑΙΑ- δόθηκε η παράσταση του έργου ‘η μητέρα του σκύλου’ εμπνευσμένου από το εξαιρετικό μυθιστόρημα του ΠΑΥΛΟΥ ΜΑΤΕΣΙ.
Η κριτική του θεατρικού έργου εάν συνέκρινε αυτό και το μυθιστόρημα, πιστεύω ότι θα ήταν άδικη και για τα δύο αυτά είδη τέχνης.
Αποστάζοντας ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ τα θεατρικά στοιχεία του μυθιστορήματος, με δεξιοτεχνία καλού οινολόγου, κατώρθωσε να δημιουργήσει μία λαμπρή τρίωρη παράσταση, ένα θέατρο του καταπιεσμενου, όπου ο πόνος συμβαδίζει με την εποχή, η αρρώστεια με τη πείνα και ο αγώνας με την επιβίωση και για την επιβίωση.
Ένας αγώνας άνισος, καταδικασμένος, γεμάτος από προσπάθειες απεγνωσμένες, αλλά αγώνας έντιμος, όπου η αλληλεγγύη και η αγάπη της οικογένειας κυριαρχεί, η συμπαράσταση περισσεύει, η θυσία προσφέρεται.
Η Ραραού, σε διπλό ρόλο, ερμηνείας και αφηγήτριας, με την ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΑΤΟΥΠΗ, να υποδύεται τον τελευταίο, ήταν το επίκεντρο του έργου, με τη δημοφιλή ηθοποιό να φλερτάρει με τον καλλίτερο ρόλο της πλούσιας καρριέρας της, ένα ρόλο γεμάτο δυσκολίες, ένα ρόλο ρομαντικό και συνάμα ρεαλιστικό, ένα ρόλο ΄τίμιο, αλλά και συμφέροντος, ένα ρόλο γεμάτο προσκόλληση στη μητέρα της.
Κάποια στοιχεία υποτονικότητας στην ερμηνεία των ηθοποιών κατά το πρώτο μέρος της παράστασης, όπου οι τραγικές καταστάσεις δεν αποδόθηκαν ερμηνευτικά με την ένταση που έπρεπε, ίσως οφειλόταν σε σχεδιασμένη και ευφυή κίνηση του σκηνοθέτη, που έλαβε υπόψη του την καταπίεση αυτών των ανθρώπων και την αποδοχή της μοίρας τους.
Στη περίοδο της κατοχής και μετά στην απελευθέρωση, με κυρίαρχες προσωπικότητες τον ιερέα, τον βουλευτή, τον αστυνομικό,τον εχθρό, δημιουργείται ένα σκηνικό εξάρτησης των πτωχών ανθρώπων, που προσπαθούν να προσπορισθούν τα προς το ζην, παραμερίζοντας ελαφρώς αρχές και αξίες.
Η Ραραού, σε παραλήρημα, που την καθιστά όμως άκρως συμπαθητική, φαντάζεται, εξομολογείται, υπερβάλλει, υπερηφανεύεται για την κολακεία που σε όλη της τη ζωή είχε σαν οδηγό για νά επιζήσει και επέζησε.
Το έργο δίνει και μια προοπτική αισιοδοξίας στις δύσμοιρες Ραραού και τη μητέρα της Ασημίνα, που μεταφέρονται στην Αθήνα, όπου προτιμούν να πεθάνουν και να ταφούν, αρνούμενες τη ζωή τους στη μικρή τους πόλη.
Ο σκηνοθέτης αφήνει και ένα μάτι ανοικτό στην ελπίδα, που παρά τις τρομερές αντιξοότητες φαίνεται ότι υπάρχει, επιτελεί όμως και τον διδακτικό του ρόλο στο έργο, παραδίδοντας στους θεατές τους δοσίλογους και τους καιροσκόπους .
Οι ηθοποιοί Νίκος Γιαλελής, Γιάννης Δρίτσας, Χρήστος Ευθυμίου, Ηλίας Ζερβός, Στεφανία Κριεζή, Μαριλίτα Λαμπροπούλου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Έφη Ρευματά, Μαριαλένα Ροζάκη, με προεξάρχουσα την Δήμητρα Χατούπη, που έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας, έπαιξαν υπέροχα.
Όλοι όμως οι συντελεστές της παράστασης συνέθεσαν ένα πολύ αξιόλογο σύνολο, η συνεργασία των οποίων ήταν εμφανής στη σκηνή.-