Η μητέρα του Άγιου | κριτική

Written by

Η μητέρα του Άγιου | κριτική από τον Βαγγέλη Ραφτόπουλο

Ο Αντώνης Τσιπιανίτης συνέγραψε ένα σουρεαλιστικό και ενδιαφέρον σενάριο και η Ρέινα Εσκενάζι το μετέφερε στο θέατρο, το ζωντάνεψε και το σκηνοθέτησε, καθοδηγώντας υποδειγματικά την Φωτεινή Ντεμίρη στον πιο παράξενο και αντιφατικό ρόλο της καριέρας της.

Ο Μάνος Πετούσης, καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου ΑΜΑΛΙΑ και των Όψεων Πολιτισμού, με μεγάλη εμπειρία και δεξιοτεχνία επέλεξε ό,τι καλλίτερο μπορούσε, δεδομένων και των χρονικών περιορισμών, από τα θεατρικά έργα και μας τα προσφέρει στον ανακαινισμένο χώρο του θεάτρου.

Μετά το εναρκτήριο έργο, το χελιδόνι, απολαύσαμε και τη μητέρα του Αγίου, ένα έργο με ανατροπές και εκπλήξεις.
Η κυρία Ευσεβία, ακραία ευσεβής, θεοσεβούμενη, διαπαιδαγωγεί τον υιό της Παντελή με χριστιανικές αρχές, ανησυχεί για τη μοναξιά του, μέχρι την ώρα που της αναγγέλλει ότι θα γίνει μοναχός.
Και δεν είναι μόνο η εγκατάλειψή της από το σπλάχνο της, χάνει και τον άνδρα της που ακολουθεί στη φυγή τον γιο τους.

Μόνη και έρημη η Ευσεβία-ερμηνευμένη έξοχα από την Φωτεινή Ντεμίρη- συλλαμβάνει ένα σατανικό σχέδιο, τη δολοφονία μοναχών, σαν νέμεση για τον προσηλυτισμό του Παντελή, πατέρα Παντελεήμονα πλέον.
Και επειδή η δολοφονία τριών μοναχών δεν την ικανοποιεί, αποφασίζει να κάψει τους υπόλοιπους, μαζί με το μοναστήρι.

Επειδή όμως ο γιος της δεν καίγεται, αλλά πεθαίνει από τους καπνούς, σχεδιάζει ένα ακόμη φοβερό σχέδιο, με τη συνεργασία κάποιου επιτήδειου, να κάνει άγιο τον θανόντα και να πωλήσει χιλιάδες σώβρακα και μολύβια του, γινόμενη πάμπλουτη.

Το τέλος εξ ίσου αταίριαστο για τη τέως θρησκευόμενη πρωταγωνίστρια, που υπερίπταται από τον ένα ακραίο φανατισμό στον άλλο, εκδικούμενη προφανώς τον εαυτό της, αλλά και τη κοινωνία.

Ένα ευφυές έργο, καταδικαστικό των ακραίων θέσεων, επιεικές και σχεδόν αθωωτικό για τη δολοφόνο, απλά διαδικαστικό στη σύλληψη και εκτέλεση, έγινε εύκολα αποδεκτό από τους θεατές, που κάθε άλλο παρά αποδοκίμασαν την ηθοποιό-κακούργα.

Η τελευταία, πειστική στους πολλαπλούς ρόλους της, έφερε σε πέρας και πρόβαλε τη διαφορετική ψυχοσύνθεσή της, την ευκολία στις αποφάσεις της, την υιοθέτηση αλλοπρόσαλλων καταστάσεων και τέλος το αδιέξοδο τέλος της.
Το έργο, ψυχαγωγικό, αλλά και διδακτικό, συστήνει την αποφυγή του φανατισμού, σαν θέση ζωής, καθώς και τα αδιέξοδα που αυτός οδηγεί.-

cityculture.gr / Η μητέρα του Άγιου/ κριτική παράστασης / Βαγγέλης Ραφτόπουλος