«Την θέλεις πολύ;
Noίκιασε την.
Την θέλεις δική σου για πάντα;
Αγόρασε την.»
Πρόσφατα έπεσα πάνω σε αυτή τη διαφήμιση και πρέπει να ομολογήσω πως εξεπλάγην. Δεν περίμενα πως η δημιουργικότητα/εφευρετικότητα, που αναγκαστικά αναπτύσσει ο άνθρωπος σε κρίσιμους καιρούς θα εκτονωνόταν και στον τομέα του λαιφσταϊλ. Δεν έχετε χρήματα και θέλετε να ντυθείτε κλαρινογαμπρός, τα βγάζετε πέρα τσίμα-τσίμα όμως ζείτε για τη στιγμή που θα κλέψετε την παράσταση; Τότε έχετε την ευκαιρία με λιγότερα χρήματα να λουστείτε κι εσείς με χρυσόσκονη -ψευτογκλαμουριά, έτσι να πάρετε τα 10 λεπτά δημοσιότητας σας, αφού πρώτα έχετε ξοδέψει όλο τον προϋπολογισμό της εβδομάδας, ή ακόμη και τη σύνταξη του παππού σας, για αυτή την ένδοξη στιγμή. Μα πλάκα κάνεις, μιλάμε για μάχιμη προσφορά, όχι αστεία.
Και όλα αυτά ώστε μια υπερ-τυχερή να κρατήσει την τσάντα των ονείρων της. Όλα για το φαίνεσθαι την ώρα που όλο το είναι του έλληνα υποφέρει, όλα για τη στιγμή που το εκάστοτε σαϊνι θα ζωστεί τη φιρμάτη, πλην πανάκριβη, τσάντα και θα βγει στο νυφοπάζαρο, κορδωμένη από καμάρι ελκύοντας κι άλλα σαϊνια να χορέψουν στο χορό. Όσο για την προέλευση της τσάντας θα τηρηθεί σιγήν ιχθύος. Η διαφήμιση στόμα με στόμα δε θα λειτουργήσει σε αυτήν την περίπτωση.
Δε λέω γούστα είναι αυτά. Είναι όμως που νόμισα ότι οι εποχές άλλαξαν. Όταν τα επώνυμα σνομπομάγαζα της Προξένου Κορομηλά άρχισαν ένα-ένα να ερημώνουν. Όταν τα club και τα μπουζούκια έχασαν την αίγλη τους, μαζί με την πελατεία τους. Όταν η γνωστή σε όλους Κρήνη σταμάτησε να υπάρχει, ως υπήρχε. Όταν κόσμος άρχισε να μαζεύεται σε πλατείες και πεζοδρόμους. Όταν αυθόρμητα κινήματα έκαναν την εμφάνιση τους σε μια μέχρι τώρα μισο-κοιμισμένη χώρα. Όταν οι παρέες σταμάτησαν να μαλώνουν για το ποιος θα κεράσει, για το ποιος έχει καλύτερο αμάξι και σπίτι. Όταν ο μαλάκας γνωστός –που όλοι έχουμε- έπαψε να κάνει φιγούρα και ξεκίνησε να κάνει πιο παραγωγικά πράγματα, όπως να πιάσει μια δουλειά από ανάγκη. Όταν η μαμά και ο μπαμπάς σταμάτησαν να είναι τόσο επικριτικοί, αφού κατάλαβαν πως η αεργία έγινε πλέον ουσιαστική ανεργία. Όταν οι κίτρινες μεσημεριανές εκπομπές περιορίστηκαν, αφού ο έλληνας αναγκάστηκε να έρθει πιο κοντά σε μια σκληρή πραγματικότητα, και τότε ποιος έχει χρόνο για σαχλαμάρες; Όταν η Ελλάδα έγινε ένα μέρος πιο κοντά σε αυτό που θα ήθελα να μείνω εγώ και οι φίλοι μου, όταν άρχισε να μοιάζει λιγάκι παραπάνω με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που επισκεπτόμαστε όταν μας δοθεί η ευκαιρία.
Δύσκολα αλλάζουμε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Πάντως τα προγνωστικά είναι θετικά. Έχουμε ήδη αρχίσει να κερδίζουμε. Και αν διακρίνατε κάποια ίχνη χολής είναι γιατί τη φάση τη γνωρίζω. Δεν αποποιούμαι των ευθυνών μου. Πλέον είμαι καλύτερη από αυτό, ελπίζω όλοι μας. Για το καλό μας.