Για το πλούσιο και πρωτότυπο θέαμα που είδαμε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (σε συμπαραγωγή του ΜΜΑ και της εταιρέιας Lavrys), θα αρχίσουμε από την ονομασία της διάσημης ομάδας για να καταλήξουμε, μέσω αυτής, σε όσα ενδογενή του θεάματος θέλουμε να σχολιάσουμε. ΄Ετσι θα πούμε πως η λέξη cirque τίθεται μάλλον για λόγους μάρκετινγκ, μια και δεν πρόκειται για τσίρκο με την κλασική έννοια του όρου, αλλά για ένα υπερθέαμα, βασισμένο κυρίως σε ακροβατικά, αλλά και στην έξυπνη χρήση των φωτιστικών-βίντεο εφέ σε συνδυασμό με μια δυμαμικότατη μουσική επένδυση. Τι θέλουν, λοιπόν, να μας “πουν” έμμεσα οι υπεύθυνοι της Ομάδας ; ΄Οτι επιθυμούν απλά μια ανανέωση του είδους ή ότι δεν συμφωνούν με την ύπαρξη ζώων στα τσίρκο ; Γι’αυτό στην παράσταση Id ΑΝΘΡΩΠΟΙ εκτελούν πολύ πιο δύσκολα νούμερα από τα ζώα ; Διότι τα περισσότερα νούμερα του Cirque Eloize από τον Καναδά κόβουν την άνασα και μας βάζουν να παρακαλούμε να μην πάθουν κάτι οι ακροβάτες εν ώρα σόου και μπροστά στα μάτια μας !… Δηλαδή χειρότερα από το να βλέπαμε λιοντάρια να ανεβαίνουν σε σκαμπό ή άλογα να κάνουν κύκλους !..
Βέβαια, ορισμένα νούμερα, π.χ. αυτά με τα σκοινάκια και τα μπαλάκια ήταν και τα πιο εύκολα, άρα και τα πιο βαρετά, αν μάλιστα τα συγκρίνεις με τα υπόλοιπα που σου κόβουν την ανάσα ! Ο ποδηλάτης που μπορεί και σκαρφαλώνει στο σκηνικό μόνο με το ποδήλατό του και σε τουλάχιστον 5 διαφορετικά επίπεδα, σε αποστάσεις 3 μέτρων το καθένα σε μήκος και 2 μέτρων σε ύψος, σε καθηλώνει. Το ίδιο και η γυναίκα- λάστιχο που με το απίστευτα ευλύγιστο κορμί της μπορεί να βρίσκεται σε μπρούμυτη θέση, να αναποδογυρίσει τα κάτω άκρα και να τα φτάσει μπροστά από το πρόσωπό της εκτελώντας σχεδόν χορευτικές κινήσεις ! Μας καθήλωσε ο ακροβάτης που ανεβαίνει σταδιακά και αργά-βασανιστικά σε 12 περίπου καρέκλες που ο ίδιος στήνει μεθοδικά, για να καταφέρει να εκτελέσει πολύ δύσκολες κινήσεις στην τελευταία !… Αυτό που σε σοκάρει μάλιστα είναι πως στα προωθητικά βίντεο ο ακροβάτης αυτός έχει δεμένο στο κορμί του ένα σκοινί ασφαλείας, το οποίο κρέμεται από την οροφή της σκηνής, όμως στην παράσταση που είδαμε ΔΕΝ είχε τέτοια ασφάλεια ! ΄Ολα γινόταν χωρίς κανένα μέσο προστασίας, κάτι που σημαίνει είτε ότι έχουν σώματα ανθεκτικά στον πόνο για τέτοιες πτώσεις, είτε φοβερή εμπιστοσύνη στις ακροβατικές τους ικανότητες ….
΄Οπως και στα κλασικά τσίρκο, υπάρχει κι εδώ έντονο θεατρικό ύφος σε πολλά σημεία της παράστασης, μια και οι πρωταγωνιστές της πολλές φορές διαπληκτίζονται σωματικά, όμως αυτή η θεατρικότητα δεν δικαιολογείται δραματουργικά, αλλά και υπερκαλύπτεται οπτικά από τα όσα θαυμαστά βλέπουμε από τους ίδιους πρωταγωνιστές. Θα προτιμούσαμε να βλέπαμε κάποια -αμυδρή, έστω- ερωτική ιστορία, αφού οι διαπληκτισμοί των ηρώων για μια ή δυο γυναίκες γινόταν. Ειδικά σε ορισμένα σημεία νιώσαμε πως βλέπαμε σκηνές από το West Side Story, κάτι που υποστηρίχθηκε και από ορισμένα εικονικής πραγματικότητας σκηνικά (γειτονιές, ταράτσες σπιτιών, δρόμοι κ.ά.). Εντούτοις, η μεγάλη ακρίβεια των κινήσεων και ο υπέρτατος συντονισμός όλων των ακροβατών επί σκηνής φτάνει σε σημεία να γίνεται …ρομποτικός, όπως ακριβώς συνέβη με την παράσταση Mamma Mia που είδαμε στον ίδιο χώρο πριν δυο μήνες. Η ρομποτοειδής κινησολογία και στις δυο περιπτώσεις ίσως, εν μέρει να οφείλεται και στις πάμπολλες παραστάσεις που δίνονται σε όλο τον κόσμο, το πλήθος των οποίων αναγκαστικά μετατρέπει σταδιακά τους περφόρμερς σε …ρομπότ, χωρίς συναισθήματα και ειλικρινές πάθος για όσα εκτελούν….
Ακόμη περισσότερο : χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία από τους δημιουργούς του σόου να “διασχίζει” όλη την παράσταση ένας κλόουν, ήτοι το σύμβολο κάθε τσίρκου, εκτελώντας κι αυτός μερικά ακροβατικά, έστω και χιουμοριστικά, π.χ. να προσπαθεί αλλά μην μπορεί να εκτελεί όσα οι άλλοι κάνουν με μεγάλη ευκολία …. Ετσι θα λέγαμε ότι όντως δικαιολογείται η επωνυμία της ομάδας ….
Οι δημιουργοί του σόου σκέφτηκαν πολύ έξυπνα, αλλά και σίγουρα αναλώθηκαν υπέρμετρα να βρουν τον σωστό συνδυασμό μουσικής, ακροβατικών και οπτικών εφέ. Εκτός από την μεγάλη προετοιμασία στα χορευτικά κομμάτια, δούλεψαν πολύ και στο τεχνολογικό μερος : τοποθέτησαν 4 ειδικούς προτζέκτορες στο πάνω μέρος της σκηνής σε σημείο που να μην πέφτει καμία σκιά κάποιου χορευτή επάνω στο σκηνικό (αυτές τις είδαμε λίγες μέρες πιο πριν στην παράσταση του τσέχικου θιάσου “Λατέρνα Μάτζικα”, διότι οι προβολείς εκεί ήταν τοποθετημένοι πίσω από τους θεατές και στο ίδιο περίπου ύψος των ηθοποιών). Τα οπτικά εφέ, λοιπόν, του Cirque Eloize είναι “από άλλο πλανήτη” !… Οι επιλεγείσες πολύχρωμες αλλά και ευφάνταστες, ενίοτε σουρεαλιστικές, με απίστευτα χρώματα και σχήματα, σκηνές προβάλλονται σε ένα άσπρης κατασκευής σκηνικό που θυμίζει πύργο, και μας “πάνε” σε διαφορετικό μέρος κάθε φορά, ανάλογα με το θέμα του κάθε νούμερου : εργοτάξια, αστέρια, πύργοι, πολυκατοικίες, ουρανοξύστες, έξω-διάστημα κλπ. Θα λέγαμε πως και μόνο γι’αυτά αξίζει τον κόπο να δεις το σόου, ακόμη κι αν δεν σε ικανοποιήσει το ακροβατικό μέρος.
Οι σκηνοθέτες-χορογράφοι του Eloize επέλεξαν να μας παρουσιάσουν στο τέλος της παράστασης σκηνές με τραμπολίνο, όπου οι ηθοποιοί-χορευτές-ακροβάτες ανεβοκατεβαίνουν σε ύψος 7 περίπου μέτρων, πέφτοντας κυρίως με την πλάτη σε αυτό και επανερχόμενοι στην ίδια θέση επί του σκηνικού με απίστευτη ταχύτητα, αλλά και εξαφανιζόμενοι για κλάσματα δευτερολέπτου και διαδοχικά σε μικρές πόρτες-παράθυρα που υπάρχουν σε αυτό !.. Στο πρώτο μάλιστα πέσιμο βλέπουμε ταυτόχρονα και όλο το σκηνικό να πέφτει (όμως η εικόνα-ντεκόρ μας ξεγελά : πρόκειται για ένα όμορφο οπτικό εφέ με ψηφιοποιημένα τουβλάκια φτιαγμένα ηλεκτρονικά , συνοδευόμενο από μια άκρως αγωνιώδη μουσική υπόκρουση), Τότε λέμε μέσα μας : “πάνε, γκρεμίστηκαν όλα, σκοτώθηκε και ο ακροβάτης !”
΄Οπως συνέβη και στο “Λατέρνα Μάτζικα” πριν λίγες μέρες κι εδώ δεν βρήκαμε ένα φυλλάδιο με τα ονόματα των συντελεστών. Από το δελτίο τύπου μάθαμε πως τα εκπληκτικής δύναμης μουσικά κομμάτια είναι των Jean-Phi Goncalves και Alex McMahon, ενώ η ευφάνταστη και καλά δομημένη σκηνοθεσία του ιδρυτή του Eloize, Jeannot Painchaud. Δεν βρήκαμε ονόματα ούτε των σκηνογράφων ούτε των ενδυματολόγων ! Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν και τα ονόματα των τεχνικών ήχου και φωτός που βρίσκονται στις κονσόλες και κάνουν εξαιρετική και άκρως συντονισμένη δουλειά ! ΄Οσο για τους 14 περφόρμερς (10 άντρες και 4 γυναίκες) δεν έγινε ο κόπος για μια έντυπη ή έστω ηλεκτρονική αναφορά των ονομάτων τους, σημάδι πως θεωρούνται ως μικρές (ασήμαντες ?) μονάδες παραγωγής σε ένα βιομηχανοποιημένο καλλιτεχνικό προϊόν. Εντούτοις, έστω κι έτσι, μένουν στην καρδιά μας ως μοναδικοί ερμηνευτές ενός παγκοσμίου φήμης και αξίας θεάματος, χωρίς τους οποίους κανένα όραμα των σκηνοθετών ή χορογράφων δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί…