Δημοσιογράφος και συγγραφέας που έχει γράψει διηγήματα και νουβέλες, εξέδωσε μια συλλογή μικρών διηγημάτων, με τελευταίο το μικρότερο διήγημα του κόσμου, με τον τίτλο «Delivery boy» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Ο Ηλίας Κουτσούκος έδωσε συνέντευξη στον Σωτήρη Ζήκο.
Τι θέλει να πει ο τίτλος του βιβλίου «Delivery boy»;
Ο τίτλος «delivery boy» σημαίνει πως ο συγγραφέας γυρίζει και μοιράζει εδέσματα Λογοτεχνίας, το καθένα με τις δικές του πρωτεΐνες σε αναγνώστες που θέλουν να βάλουν κάτι στο.. στομάχι του μυαλού τους.
Ξεκινάω να διαβάζω τις αφηγήσεις σου και είναι οι πρώτες με φαντάσματα, μετά με την παιδική ηλικία που χάθηκε και μετά με χαμένους γέρους… Για πες κι άλλες.
Στους ήρωες του βιβλίου όλες οι «ηλικίες» είναι διαφορετικές. Υπάρχουν πιτσιρικάδες, νέοι, γέροι και οι ήρωες που δεν τους απασχολεί η ηλικία τους αλλά τα πάθη τους. Μ αρέσει να γράφω για ένα πιτσιρικά Σταυροφόρο που θύμωσε μ’ ένα βαρώνο κι εγκατέλειψε τη Σταυροφορία, για έναν ήρωα που καίει τα βιβλία του για να ζεσταθούν οι γονείς του, έναν άλλον που βλέπει τον άγγελό του ή κάποιον που ερωτεύεται μια πραγματικά όμορφη φοράδα. Έτσι γράφονται τα θέματα όπως η έμπνευση κυριεύσει το κεφάλι σου. Η έμπνευση δεν σου βάζει κανόνες, απλά σου ανοίγει τοπία για να τα περπατήσεις.
Εσύ, αλήθεια, βλέπεις τον Άγγελο σου ή τον φαντάζεσαι απλώς;
Εγώ έχω έναν άγγελο που φουμάρει και πίνει και «κουβεντιάζει» μαζί μου είτε μέρα είτε νύχτα κι είναι μαζί μου γιατί κι αυτός δεν πιστεύει στη μεταφυσική –γι’ αυτό υπάρχει. Ο άγγελος μου είναι πρόσωπο υπαρκτό μόνο για τη πάρτη μου κι επίσης βαθύτατα πιστός στην αοριστία των πραγμάτων.. Ωραίες δεν θα ήταν αυτές οι αφηγήσεις σαν μικρές ταινιούλες; Να βλέπαμε και καμιά Ανατολική θεά γυμνή με γόβες, όχι μόνο φαντασία… Πολλές απ’ τις ιστορίες που γράφω θα μπορούσαν να γίνουν ταινίες μικρού μήκους. Άλλωστε για μένα η γραφή πρέπει να είναι κινηματογραφική με την όποια σκηνοθετική άποψη του παρατηρητή αναγνώστη. Δεν ξέρω πόσοι έχουν δει ανατολικές θεές, πάντως εγώ έχω δει πολλές στο Λένινγκραντ, στη Μόσχα, στο Κίεβο κι αλλού… Είμαι τυχερός γιατί έχω ταξιδέψει σε πολλά και διαφορετικά μέρη Ανατολής και Δύσης.
Νομίζω ότι οι περισσότερες είναι ιστορίες της «αντροπαρέας» και εννοώ ώριμων ανδρών, από 50 και πάνω. Λες να αρέσουν και στα κορίτσια; Τις δοκίμασες; Οι ιστορίες που γράφω αρέσουν και στους άνδρες και στις γυναίκες, αρέσουν σ’ αγόρια και κορίτσια. Είμαι τυχερός γιατί καλύπτω φάσμα μεγαλύτερο των δύο γενεών. Σ’ όλες τις ιστορίες που γράφω είμαι μέσα με τον τρόπο μου, αλλιώς δεν θα τις έγραφα…
Είχες καιρό να εκδώσεις βιβλίο μου φαίνεται. Γιατί; Πού κόλλησες;
Εκδίδω τα βιβλία μου με βάση τον εσωτερικό δικό μου χρόνο. Το κάθε δύο χρόνια, ένα βιβλίο -που το ’χουν άλλοι για καλή συνταγή- δεν με αφορά. Μπορεί να ξαναβγάλω βιβλίο του χρόνου ή ποτέ. Δεν με απασχολεί το timing.. Αυτό το αφήνω στους νευρωτικούς της όποιας επιτυχίας τους…
Έχεις φαντάζομαι και άλλες πολλές τέτοιες αφηγήσεις, αρκετές μας έχεις πει στην παρέα. Γιατί δεν γράφεις και μια συλλογή με επώνυμους που γνώρισες;
Δεν σκέφτηκα να γράψω -μέχρι σήμερα- για ιστορίες των επωνύμων που γνώρισα γιατί θα ήταν σαν να έκανα τον βιογράφο τους ή τον μεταπράτη των στιγμών τους κι εγώ θέλω τις όποιες στιγμές έζησα μαζί τους να είναι σαν μια εκδρομή που κάναμε οι δυο μας χωρίς θεατές. Ένας φίλος μου, μου ζήτησε τις προάλλες να του στείλω μερικές ιστορίες για να τις περάσει στο διαδίκτυο, ιστορίες της τηλεόρασης και του ’στειλα μερικές. Για σας έχω την παρακάτω… Όταν ήμουν διευθυντής στην ΕΡΤ3 για να γλυτώσω απ’ τα λαμόγια -που πουλούσαν προγράμματα- είχα βάψει τους τοίχους του γραφείου μου κόκκινους κι είχα πόστερ με τον Τσε. ‘Ηρθε τότε στη Θεσσαλονίκη επίσκεψη η πρέσβειρα της Κούβας κι ένας φίλος αριστερός την έφερε στο γραφείο. Της είπα να μου δώσει μια σύντομη συνέντευξη για το εμπάργκο και να την βγάλουμε την ίδια μέρα στο δελτίο ειδήσεων. Της πήρα συνέντευξη και δεν πίστευε πως θα την παίζαμε στο δελτίο. Κάθισε στο γραφείο τρεις ώρες μέχρι να δει τον εαυτό της να μιλάει για το εμπάργκο των Αμερικανών. Σηκώθηκε όρθια χειροκροτώντας και με φίλησε και μετά μου είπε ότι όταν παρουσιάσθηκε σε μια δεξίωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ο τότε αμερικανός πρέσβης είχε πει στους άλλους να μη μιλάει κανείς στη Κουβανή και την είδε μόνη της ο Πρόεδρος Κωστής Στεφανόπουλος -και προς τιμήν του- πήγε και της έκανε παρέα… Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία για το πως λειτουργούν οι Αμερικανοί διπλωμάτες του δόγματος “ανήκομε εις την Δύσιν…”.
Κατά τ’ άλλα, πώς τα βλέπεις να πάνε τα πράγματα σε αυτήν την πόλη;
Βλέπω τα πράγματα της πόλης να μη πηγαίνουν καλά, όπως σ’ όλες τις πόλεις που δεν πάνε καλά σε μια χώρα που παραπαίει ανάμεσα στις ορέξεις άθλιων παγκοσμίου επιπέδου τοκογλύφων και γνωστών τιποτόφρονων πολιτικών. Αυτό βλέπω κι όποιος βλέπει κάτι διαφορετικό, δικαίωμα του. Κατά τα άλλα η πόλη για πολλούς ίσως είναι λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τα αγόρι μου… Για μένα θα ήταν «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και μια εξέγερση…». Και τώρα γεια σα