Μας έχει συνηθίσει ο θαυμάσιος συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης σε αριστουργήματα, που τον καθιστούν ένα από τους κορυφαίους του είδους παγκοσμίως.
Ακολουθώντας τον ΒΙΣΚΟΝΤΙ στο SENSO, o συγγραφέας συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο Ιταλός δημιουργός, δίνοντας ένα δραματικό τόνο στην υπόθεση και αναλύοντας τα σκοτεινά μονοπάτια του έρωτα.
Στο SENSO η Λίβια, Ιταλή αριστοκράτισσα καταδίδει τον εραστή της, Αυστριακό αξιωματικό για λιποταξία από τον στρατό, επειδή την εγκατέλειψε και αυτός εκτελείται επί τόπου.
Συνεχίζοντας ο Δημητριάδης, εξιστορεί τη παραφροσύνη της γυναίκας, τη συμπεριφορά της πέραν της λογικής και του μέτρου, πέραν κάθε αποδεκτού ορίου.
Στην όπερα χωρίς μουσική, κατά τον Δημητριάδη, στη θρηνωδία, η Ελληνοπολωνή ηθοποιός Αλεξάνδρα Καζάζου στο θεατρικό έργο παραγωγής του Ινστιτούτου Γκροτόφσκι και της Avant Art, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Σεβαστίκογλου, ξεδιπλώνει περίτεχνα το συναισθηματικό της παραλήρημα, τον μεγάλο της έρωτα για τον Φραντς, τη προδοσία από αυτόν, τη προσβολή της και τελικά το θάνατό του.
Ο έρωτας σε καταργεί, ομολογεί ο Δημητριάδης, σε κατέχει, είναι αλύπητος, αλλά ο χωρισμός είναι πιο δυνατός από τον έρωτα και ταυτόχρονα πιο οδυνηρός.
Με το ένστικτο να είναι σε διαρκή συνομιλία και αντιπαλότητα με τη λογική και τον λόγο με το ανθρώπινο σώμα να παραμένουν τα μοναδικά όργανα, η Λίβια σπαράσσεται από τον πόνο, την απογοήτευση και την αδυναμία να επιβιώσει.
Η ολοσχερής ήττα της φρόνησης και ο εξουθενωτικός θρίαμβος των αισθήσεων εντυπωσιακά ερμηνεύονται και παρουσιάζονται από την πολύ καλή ηθοποιό, με έμφαση στον ολοκληρωτικό έρωτα, από τα πιο επαναστατικά στοιχεία της ζωής, που γκρεμίζει συμβατικά τείχη και αποδεικνύει ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι ύπαρξης, πέραν των επιβεβλημένων πολιτικών ,κοινωνικών και προσωπικών.
Η διεκδίκηση του ανέφικτου, η τελεσίδικη απουσία, οδηγούν στο θρήνο, την αυτοκαταστροφή, τη ματαιότητα.
Και τα στοιχεία αυτά είναι εμφανή τόσο στο βιβλίο, όσο και στη παράσταση του INSENSO, μια παράσταση επιβλητική, μεγαλειώδης, αποδεικτική της σοφίας του συγγραφέα, ίσως και τη τάση για την απόλυτη καταστροφή του παλιού, του φθαρμένου και την κρυφή αισιοδοξία για το νέο, το άφθαρτο και αδιάφθορο.
Εξαιρετική η ηθοποιός, με άριστη ερμηνεία και στο σωματικό θέατρο.
cityculrure.gr / γράφει ο Βαγγέλης Ραφτόπουλος