Στον Πολυχώρο ΕΝΩ – Ερμού 11 κάθε Σάββατο απόγευμα στις 5.30 μ.μ. οι αδελφές Μαμακούκα (Γιάννα και Λίζα) παρουσιάζουν μια μικρή αλλά άκρως ενδιαφέρουσα παράσταση για παιδιά 3 έως 8 ετών. Μέσα σε 55 λεπτά της ώρας τα δυο κορίτσια (αφήγηση η Γιάννα, μουσική επένδυση η Λίζα) μας συνοδεύουν σε ένα μαγικό ταξίδι αφήγησης-δραματοποίησης 4 παραδοσιακών παραμυθιών από διάφορα μέρη του κόσμου όπως η Κύθνος, ο Πόντος, η Κάτω Ιταλία, αλλά και η παράδοση των Ρομά….
Η αφήγηση ξετυλίγεται σαν πολύχρωμη κορδέλα (την δίνει η Γιάννα στην αρχή στα παιδιά-θεατές) με εμψύχωση αντικειμένων, τραγούδι, μουσική και ήχους. ΄Ολα αυτά “παίρνουν” τους νεαρούς θεατές “ψηλά” και τους αποκαλύπτουν πράματα και θαύματα, οδηγώντας-τα σε μαγικούς κόσμους.
Ακούμε από την Γιάννα, αλλά και ενίοτε από τα μικρά παιδιά, μιμήσεις ζώων και αντικειμένων με θαυμαστή εναλλαγή που δεν κουράζει ούτε αυτά, ούτε τους γονείς τους.
Η αφήγηση γίνεται σκηνικά με άξονα ένα τραπεζάκι όπου επάνω αλλά και πίσω έχουν τοποθετηθεί διάφορα αντικείμενα. Η αφηγήτρια χρησιμοποιεί τεχνικές μαριονεττών, κουκλοθεάτρου και αντικειμενοθεάτρου, που τις εναλλάσσει με μαεστρία και γοργό ρυθμό. Αναπαράγει με το στόμα της μεγάλη ευκολία και επιτυχία κάθε είδους ήχο, από πουλιά μέχρι αντικείμενα. Αναρωτιόμαστε μόνο αν θα ήταν καλύτερα το κορμί της να μην φαίνεται όταν στα χέρια της κρατά μια μαριονέττα ή μια κούκλα. Πρόκειται για μια νέα τάση στην κουκλοθεατρική τέχνη – ήτοι να φαίνεται όλο το κορμί ; Αν ναι, ας πληροφορήσουμε τους “νεωτεριστές” του είδους, ότι έτσι χάνεται μια μαγεία ….
Σκηνικό δεν υπάρχει, όλη η ομορφιά πηγάζει από την ανυπαρξία του, ήτοι την χρήση του μεγάλου κενού που απλώνεται γύρω από το μικρό τραπέζι. ΄Αλλωστε δεν μπορείς να στήσεις σκηνικό εκεί όπου σε μια μέρα παρουσιάζονται 2 διαφορετικές παραστάσεις συνεχόμενα.
Η Λίζα τραγουδά με την γλυκιά της φωνή, ενώ παίζει και διάφορα όργανα που έχει γύρω της, δίνοντας μια άλλη διάσταση στο όλο εγχείρημα. Διότι φτωχότερο σκηνικό αποτέλεσμα θα είχαμε αν η μουσική ήταν play-back και άλλο τώρα. Εδώ οι δυο αδερφές συνεργάζονται και επικοινωνούν με θαυμάσιο τρόπο, άλλοτε με τα μάτια, άλλοτε με δικούς τους κώδικες.
Στην αρχή, δηλαδή πριν αρχίσει ο,τιδήποτε, η αφηγήτρια μοιράζει στους μικρούς θεατές μικρούς παπύρους με αινίγματα και τους προτείνει να τους κρατήσουν κλειστούς στα χέρια τους. ΄Οταν τελειώνει η παράσταση η ίδια καλεί τα παιδιά να ανοίξουν διαδοχικά τον κάθε πάπυρο και να διαβάσουν το αίνιγμα που είναι γραμμένο μέσα (σχετικό με όσα αφηγήθηκαν νωρίτερα). Στη συνέχεια απαντούν όλα τα παιδιά και όλο το κοινό χειροκροτεί το παιδί που βρήκε την απάντηση. ΄Ισως θα ήταν καλύτερο αυτό να συμβαίνει εν ώρα παράστασης και όχι στο τέλος.
Δείγμα των αινιγμάτων :
1. Είναι ένα πραγματάκι που όλο σκούζει. Τι είναι;
2. Έχω έναν αφέντη που όλα τα κατατόπια του σπιτιού τα ξέρει. Ποιός είναι;
3. Κόκκινο είμαι, ντομάτα δεν είμαι, ουρά έχω, ποντικούλης δεν είμαι. Τι είμαι;
Είναι, επίσης, πολύ όμορφο να βλέπεις μετά το φινάλε, τους μικρούς θεατές να πλησιάζουν τις δυο παρουσιάστριες και να θέλουν να αγγίξουν τα σκηνικά αντικείμενα, αλλά και να θέτουν αρκετές ερωτήσεις, στις οποίες η Γιάννα απαντά με προθυμία.
Κρίμα που τα πολύ όμορφα πανιά της αρχής (με σχήματα όπως ο ήλιος, το φεγγάρι κλπ.) δεν χρησιμοποιούνται περισσότερο στην συνέχεια. Τα βλέπουμε να ανοίγουν και να ξετυλίγονται από την αφηγήτρια, αλλά και να αφήνονται στην άκρη της σκηνής για όλη την υπόλοιπη παράσταση, ενώ θα μπορούσαν να αποτελέσουν πολύτιμο υλικό για όλα τα παραμύθια που ακούμε στην συνέχεια.
Να τονίσουμε την ανυπαρξία μπάρας-χειρολαβής στα στενά σκαλιά του Πολυχώρου αυτού και το γεγονός ότι το πάτωμα της σκηνής δεν είναι σταθερό (ίσως να βουλιάζει, από την πολλή δουλειά εκεί τόσα χρόνια).
Συγχαρητήρια στην συμπαθητική αυτή ομάδα και καλή συνέχεια στα όσα μας παρουσιάζει.
cityculture.gr/ γράφει ο Σταμάτης Γαργαλιάνος