Καπερναούμ κριτική

Written by

Καπερναούμ κριτική από τον Βαγγέλη Ραφτόπουλο

Είναι ιερή υποχρέωση κάθε ανθρώπου που ασχολείται με τη κριτική τεχνών να συστήσει, να αποκρυπτογραφήσει, να επιβάλλει, να καθιερώσει ένα έργο –σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου, στον οποίο ο διαβάτης η επιβάτης υποκλίνεται και αποθεώνει.

Είναι πολλές οι δεκαετίες που ο υπογράφων έχει θαυμάσει σκηνοθεσίες του ελληνικού και ξένου κινηματογράφου, όπως του Αγγελόπουλο, του Τζαβέλλα,του Γεωργιάδη από τους Έλληνες σκηνοθέτες, τους Φελίνι, Αντονιόνι, Βισκόντι από τους Ιταλούς, τον Μπονιουέλ από τους Ισπανούς, τους Όσιμα και Κουροσάβα από τους Ιάπωνες, τους Βάιντα και Ζανούσι από τους Πολωνούς, τον Μπέργκμαν,τον Καουρισμακι από τους Σκανδιναβούς, τον Ιστβαν Ζάμπο και τον Ταρ από τους Ούγγρους, τον Γκιουνέι από τους Τούρκους, τον Πιντίλιε από τους Ρουμάνους, τον Μεξικανό Ριπστάιν , τους Γάλλους Γκονυάρ, Τρυφώ, Σαμπρόλ και άλλους.


Η σκηνοθεσία όμως της Λιβανέζας Ναντίν Λαμπάκι στη Καπερναούμ έχει υπερβεί τα ανθρώπινα και καλλιτεχνικά όρια, διακρίνεται δε από ένα ανθρωπισμό ολοκληρωμένο και πλήρη, από μια συγκίνηση που συγκλονίζει, από ερμηνείες απίστευτες, από διαρκή αγωνία για τον θεατή.
Η ταινία τον μεταβάλλει σε συμπρωταγωνιστή, σε συνένοχο για τα συμβαίνοντα, τον μυεί σε εδάφη απρόσιτα και ξένα, του συστήνει κόσμους αλλιώτικους και παράξενους, ανθρώπινη και κτηνώδη συμπεριφορά μαζί.
Το έργο θα μπορούσε να είναι και άτοπο και άχρονο, γιατί το βαθύ νόημα
του έργου κρύβεται στη ψυχή, στα έθιμα, στη φτώχεια, στη θυσία, στην αφοσίωση.


Ο Ζαν Αλ Ραφέα, 14 χρονος -στο έργο 12 ετών- Σύρος στην καταγωγή πρόσφυγας στο Λίβανο με την οικογένειά του, φεύγει από τη Βυρητό, εγκαταλείποντας την οικογένειά του, γιατί οι γονείς του παντρεύουν την αγαπημένη του 11χρονη αδελφή με πολύ μεγαλύτερό της, προς άλλη πόλη, όπου συναντά πρόσφυγα από την Αιθιοπία, μητέρα ενός δίχρονου αγοριού.
Η τελευταία τον υιοθετεί και ο νεαρός έχει την υποχρέωση να φροντίζει το γιό της.


Η συνέπεια, η αφοσίωση, η αγάπη που δείχνει στο μωράκι είναι παροιμιώδεις οχι μόνο στην ίδια τη ζωή, αλλά και στη μυθοπλασία.
Η αγάπη του ενός προς τον άλλο είναι μοναδικές, το μωρό,είναι το ωραιότερο στον κόσμο, αλλά η συνέχεια δεν είναι τόσο ρομαντική.
Η Βυρητός, άλλοτε Παρίσι της Ανατολής, παρουσιάζει τη σκοτεινή της πλευρά, την εκμετάλλευση, τις παραγκουπόλεις, τη φτώχεια σε βαθμό κακουργήματος, τους εγκληματίες διακινητές,


Όμως η αναθρωπιά κυριαρχεί, ξεπερνά τα εμπόδια και νικά.
Το έργο, βαθύτατα κοινωνικό, είναι ύμνος στις λίγες αξίες που απέμειναν, στους λίγους ανθρώπους που τις διαφυλάσσουν.
Οι ηθοποιοί -πλην του εξαιρετικού Ζάιν- Γιορντάνος Σίφερο, Καουσάρ Αλ Χαντάρ, Φαντί Γιουσέφ υπέροχοι.

cityculture.gr/ Καπερναούμ κριτική / Βαγγέλης Ραφτόπουλος