Βλέποντας την παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν» σκεφτόμουν τις αντιπαραθέσεις που προκαλεί το περίφημο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο (θαρρείς και οι νόμοι είναι ικανοί να αλλάξουν νοοτροπίες και στάσεις), μου ήρθαν στον νου οι κορωνίδες που ακούγονται ξανά για την κ. Ρεπούση, και ένοιωθα, άβολα βέβαια, πόσο βαθιά επίκαιρο είναι το έργο. Πόσο ακόμα δρόμο θέλουμε για μια κοινωνία απαλλαγμένη από στεγανά, φοβίες, προκαταλήψεις και στερεότυπα.
Το έργο, που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1996, έχει τιμηθεί με βραβεία σε όλες σχεδόν τις χώρες που έχει παρουσιαστεί, έχει μεταφραστεί σε είκοσι δύο γλώσσες και έχει ανεβεί πάνω από τετρακόσιες φορές. Στην Ελλάδα είχε παρουσιαστεί ξανά από τον Μιχαλακόπουλο με συμπρωταγωνιστή του τότε τον Γεράσιμο Σκαδιαρέση και είχε αποσπάσει πολλά βραβεία όπως σκηνοθεσίας, ερμηνείας, έργου, σκηνικών.
Ο κύριος Γκριν δέχεται κάθε Πέμπτη την αναγκαστική επίσκεψη του νεαρού Ρος, ο οποίος άθελά του προκάλεσε αυτοκινητιστικό ατύχημα με θύμα τον κύριο Γκριν. Η τιμωρία που του επιβάλλεται από το δικαστήριο είναι να επισκέπτεται κάθε Πέμπτη τον ιδιόρρυθμο κύριο Γκριν. Μέσα από τις επισκέψεις αυτές σιγά σιγά, οι δύο τόσο αντίθετοι άνδρες, θα έρθουν πιο κοντά, θα ξεδιπλώσουν τα μονοπάτια της ζωής τους και θα βρουν τα κοινά νήματα που τους ενώνουν αλλά και ταυτόχρονα τους χωρίζουν.
Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος επιστρέφει με το αριστουργηματικό αυτό έργο του πολυβραβευμένου συγγραφέα Τζεφ Μπάρον. Και μας χαρίζει μια συγκλονιστική ερμηνεία, ερμηνεία από έναν πολύ μεγάλο ηθοποιό που διδάσκει υποκριτική τέχνη. Απόλυτα πειστικός στον ρόλο του γερο γκρινιάρη, ιδιόρρυθμου κύριου Γκριν. Δίπλα του, στον ρόλο που είχε ερμηνεύσει ο Σκιαδαρέσης, ο Τάσος Ιορδανίδης, στέκεται αξιοπρεπέστατα ερμηνεύοντας τον νεαρό Ρος, τον μη πολιτικά ορθό, καθώς τολμά όντας εβραίος και ανώτερης κοινωνικο-οικονομικο-μορφωτικής τάξης να είναι ομοφυλόφιλος.
Δύο αντίθετες γενιές και νοοτροπίες αλλά που και οι δύο έχουν υποφέρει από παγιωμένες στάσεις και νοοτροπίες. Ο ένας, νέος ακόμα, παλεύει να ξεπεράσει τις στενόμυαλες αντιλήψεις, να πάψει να ζει μέσα στο ψέμα, παριστάνοντας κάτι άλλο από αυτό που είναι και ο άλλος ζώντας αφημένος και παραιτημένος από τη ζωή, σκαλωμένος σε πρέπει και όχι.
Βαθιά κοινωνικό το έργο όπου μέσα από το πικρό του χιούμορ, τρυφερά, μαλακά, υποδόρια μα αδυσώπητα σε κάνει να σταθείς απέναντι στον εαυτό σου και να αναλογιστείς τα δικά σου μικρά ή μεγάλα «κολλήματα».
«Έχουμε ήθη, έθιμα, παραδόσεις» λέει και ξαναλέει ο κύριος Γκριν, πώς να τα αλλάξουμε, πάνω σε αυτά κτίσαμε τη ζωή μας, πάνω σε αυτά βολευτήκαμε και τελικά….προτιμάει μια ζωή χαμένη, μοναχική και θλιβερή παρά το σπάσιμο των παραδόσεων. Ο εβραίος, κυνηγημένος Γκριν, που ένιωσε αυτός και η φυλή του το βίαιο ράπισμα του φυλετικού ρατσισμού, γίνεται ο ίδιος ο πιο σκληρός εκπρόσωπός του. Οι αναγκαστικές επισκέψεις του νεαρού Ρος, θύμα και ο ίδιος ενός άλλου ρατσισμού, κοινωνικού αυτή τη φορά, θα τον οδηγήσουν σε σύγκρουση. Θα αντισταθεί, θα πονέσει, θα φωνάξει, θα παλέψει και τελικά θα νικηθεί αλλά στην ουσία θα είναι ο νικητής. Ο νικητής της ζωής αφού μπόρεσε τελικά και ξεπέρασε εμπόδια και πασαλάκια που τον κρατούσαν ή νόμιζε πως τον κρατούσαν δεμένο.
Αλίμονο σε αυτούς που δεν έχουν τον Ρος να τους ταρακουνήσει δυνατά και να τους ξυπνήσει από το λήθαργό τους…
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαλακόπουλος
Σκηνικά- κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Φωτιστικός σχεδιασμός: Νίκος Καβουκίδης
Παίζουν: Γιώργος Μιχαλακόπουλος-Τάσος Ιορδανίδης