Και εκεί που καθόμουν νωχελικά κάνοντας ηλιοθεραπεία στην παραλία του ναυτικού ομίλου, με τη ψυχή κλεισμένη από όλα τα άρθρα που είχα διαβάσει ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες, είδα μεγάλες παρέες με νέα παιδιά να περνάνε τη Σοφούλη, τον παραλιακό δρόμο της Θεσσαλονίκης. Πολλά, με μακό άσπρα μπλουζάκια και τζινάκια, με χαμογελαστά πρόσωπα και πρόσχαρη διάθεση. Μα τι μεγάλο σχολείο σκέφτηκα. Και μετά θυμήθηκα:
Μα ναι σήμερα είναι η μέρα με τα χρώματα στο δασάκι του Κόδρα. Δεύτερη χρονιά που διοργανώνεται από το Δήμο Καλαμαριάς και το Παρά θιν’ αλός.
Κι έτρεξα προς τα εκεί. Ναι ήθελα το πανηγύρι, τη μουσική, το κέφι, το χρώμα. Η μαυρίλα και η κακή ψυχική διάθεση είχαν κάνει έφοδο για τα καλά και μόνιμα όλο αυτό το διάστημα. Σφίχτηκα είναι αλήθεια αυτές τις μέρες. Οι απεργίες, οι πορείες με τα δικαιολογημένα αιτήματα των εκπαιδευτικών, οι δηλώσεις περί λυντσαρισμάτων του Καμμένου, οι φθηνοπατριωτικοί λόγοι της δεκάρας όλων ανεξαιρέτως που ήρθαν στη ΔΕΘ Θεσσαλονίκης και τέλος το βαρύ χέρι του φασισμού που πλέον τον συνειδητοποιήσαμε όλοι και όλες μας χωρίς πια να έχουμε καμιά δικαιολογία. «Το κτήνος που έχουμε μέσα μας»! Πόσο προφητικά τα λόγια του Χατζιδάκι και πόσο ήξερε την ανθρώπινη φύση.
Στο δασάκι του Κόδρα ένα χαρούμενο, νεανικό πανηγύρι. Φατσούλες όμορφες, υγιείς, νέα παιδιά που διασκεδάζουν με κέφι και τρέλα. Και μαμάδες με παιδιά στα καροτσάκια και πατεράδες με παιδιά που αποενοχοποιημένα λερώνονται. Λερώνονται με χρώμα.
Με άπειρα χρώματα που μπλέκονται σε αυτό το πανηγύρι του κεφιού, της μουσικής και του πανηγυριού.
Μουσικές, ξυλοπόδαροι, και το πάρτυ συνεχίζεται όλη μέρα. Με τα φωτάκια το βράδυ να κάνουν μυστηριακές σκιες στα εγκαταλειμμένα κτίρια του πρώην στρατοπέδου. Εκεί είναι και οι Κοιτώνες. Ρίξτε μια ματιά. Φιλοξενούν και τη Μπιενάλε.
Ευτυχώς που γίνονται εκδηλώσεις “διαφορετικές” σε όλη την πόλη. Τις έχουμε ανάγκη. Εκδηλώσεις με φαντασία και δημιουργικότητα που κινητοποιούν νέους και εθελοντές. Αύριο είναι η μέρα χωρίς αυτοκίνητα και σε όλη την πόλη θα γίνουν τέτοιες διαφορετικές εκδηλώσεις. Βάλτε την καλή σας διάθεση και πάτε. Πιστέψτε με όσο και να βλέπετε τηλεόραση και ειδήσεις η αλλαγή δεν έρχεται από εκεί. Θα έρθει πρώτα μέσα μας.
Τελικά λέω φέτος να το κάνω το σλόγκαν μου: “Βάλτε χρώμα στη ζωή”. Αλλιώς δεν βγαίνει. Ας πάρουμε μαθήματα από αυτά τα νέα παιδιά, τα υγιή, τα ελπιδοφόρα, που τους έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον τους γιατί η μόνη πηγή δύναμης, αισιοδοξίας και αλλαγής θα έρθει μόνο από αυτά. Εμείς καήκαμε αλλά δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα.
Χρώμα στη ζωή λοιπόν!
