Κόντρες μιας άλλης εποχής
‘Επλενα τα πιάτα στην κουζίνα, έχοντας ως συντροφιά τους ήχους των ραδιοτηλεπτικών συχνοτήτων. Η είδηση του θανάτου του δημοσιογράφου/εκδότη Γ. Κουρή με έκανε να στραφώ προς την οθόνη της τηλεόρασης. Παράτησα το σφουγγάρι, ξέπλυνα τα χέρια μου από τους αφρούς και έκατσα στην καρέκλα να παρακολουθήσω την είδηση.
Άναψα ένα τσιγάρο και έπιασα τον εαυτό μου να μειδιάζει. Όχι για τον θάνατο του ανθρώπου φυσικά αλλά για τις εικόνες που ήρθαν στο μυαλό μου. Εικόνες μιας περασμένης εποχής- πολιτικά ταραγμένης εποχής- με έντονο παρασκήνιο, προσκήνιο και άκρως ενδιαφέροντα πρωτοσέλιδα.
Κόντρες: επεισόδιο # 1
Πασόκ vs άφιξης Ν. Μαστοράκη στο Κανάλι 29 (1993)
Αναμφισβήτητα ο Γ.Κουρής ήταν ένας δαιμόνιος επιχειρηματίας, πέρα από τις υψηλές γνωριμίες που είχε σε όλο το πολιτικό και κοινωνικό κόσμο. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα από τις δηλώσεις του ιδίου στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής το 2016, για το θέμα της «σχέσης» κομμάτων/δανείων/μμε. Ουδέποτε απέκρυψε μάλιστα ότι το εκδοτικό του συγκρότημα ήταν και θα παρέμεινε “προμαχώνας της δημοκρατικής παράταξης του Πασόκ”- χρόνια αργότερα και της ΝΔ επί Α.Σαμαρά και του Σύριζα- όπως δήλωνε στους δέκτες του καναλιού 29, καθισμένος δίπλα στον τότε υπουργό Ευάγγελο Γιαννόπουλο (1993).
Εκείνη την περίοδο, ο Κουρής είχε φέρει στο κανάλι τον Νίκο Μαστοράκη για να αναδιαμορφώσει το πρόγραμμα του καναλιού και να αυξήσει την ακροαματικότητα του. Η «μεταγραφή» αυτή όμως πυροδότησε αντιδράσεις τόσο στους κόλπους του Πασόκ, όσο και στους τηλεθεατές του καναλιού και τους αναγνώστες της Αυριανής, ωθώντας καναλάρχη και υπουργό σε αυτήν την διευκρινιστική «απολογία», δηλ. στο να διαβεβαιώσουν αναγνώστες και τηλεθεατές ότι η ιδεολογική σημαία του καναλιού δε θα αλλάξει.. Άλλωστε τότε τα κυρίαρχα χρώματα ήταν δύο: το μπλε και το πράσινο.
Κόντρες: επεισόδιο #2
H Μιμή πρέπει να φύγει
Τεράστιο κεφάλαιο αυτό. Η αντιπολίτευση εκείνη την περίοδο ήταν σαν να είχε κερδίσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου με τετραπλό τζακ ποτ . Από το Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά (1991-1992) και τα συμπαθέστατα pampers, την σκυτάλη έπαιρναν οι πολύ προσωπικές φωτογραφίες- πρωτοσέλιδα της συζύγου του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου.
H σχέση και αργότερα ο γάμος του Ανδρέα Παπανδρέου με την Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου είχε καταφέρει να διχάσει από νωρίς όχι μόνο τον πολιτικό κόσμο αλλά και την ελληνική κοινωνία. Βέβαια όσο αναφορά την άμεσα εμπλεκόμενη πολιτική μεριά, οι εσωτερικές αντιδράσεις μπορεί να έδειχναν ότι στηρίζονταν σε μία βάση ηθικής, ουσιαστικά όμως υπερτερούσε ο φόβος των μελλοντικών ποσοστών. Για την υπόλοιπη πολιτική σκηνή στη φαινομενική ηθική αντίδραση, υπερτερούσε η χαρά των μελλοντικών ποσοστών! Μια χαρά όμως που δεν ήρθε άμεσα.
Δε θα προχωρήσω σε κάποια ανάλυση του πώς, γιατί και ποιος είναι τι – άλλωστε αυτά μπορεί να είναι και υποκειμενικά- αλλά αντικειμενικά το παιχνίδι ήταν σκληρό. Ίσως και να διεκδικούμε παγκόσμια πρωτιά, καθώς προσωπικά δε θυμάμαι σε εγχώριο ή ξένο τύπο πρωτοσέλιδα, τόσο ας πούμε «χύμα» και μάλιστα που να αφορούν σύζυγο πρωθυπουργού.
Το ίδιο «χύμα» ήταν και τα εσωτερικά άρθρα, με πιπεράτες λεπτομέρειες, πληροφορίες , χαρακτηρισμούς για εραστές και ερωτικές συνευρέσεις σε κότερα, νησιά, δωμάτια ξενοδοχείων κα. Αξέχαστη θα μου μείνει “ η φλογέρα” δηλ. μία περιγραφή της ερωτικής ζωής του πρωθυπουργικού ζευγαριού σε τηλεοπτική συνέντευξη του εκλιπόντος. Τελικά τα βέλη προασπίζονταν ή στόχευαν την ηθική, έναν πρωθυπουργό και μία παράταξη?
Κόντρες: επεισόδιο #3
Μάνος Χατζηδάκης
Οι χαρακτηρισμοί στο πρόσωπο του συνθέτη Μάνου Χατζηδάκη δεν υστερούσαν σε ένταση. Σήμερα θα τις χαρακτηρίζαμε με τους σύγχρονους όρους bulling και ομοφοβικές. Η γνώση της κλειδαρότρυπα της κρεβατοκάμαρας αποτελούσε πάντα στοιχείο προς χρήση «πικαρίσματος», διαπόμπευσης, εκδίωξης, παραίτησης, εκβιασμού κτλ ανά τους αιώνες μάλιστα. Κάτι σαν τα παιχνίδια του Games of Thrones.
Μα ο Χατζηδάκης δεν ήταν πολιτικός θα πει κάποιος εύστοχα άρα ποιος ο λόγος μίας τόσο προσωπικής επίθεσης? Ο Μάνος Χατζηδάκης μπορεί να μην ήταν πολιτικός είχε όμως πολιτική συνείδηση, διορατικότητα και μεγάλη αγάπη για την χώρα του. Ήταν διάσημος και ο κόσμος τον αγαπούσε.
Έτσι θα μιλήσει ξανά στη συναυλία του στο Καλλιμάρμαρο το 1987 κατά μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας , παρά εναντίον της εφημερίδας. Ήταν το δεύτερο σάλπισμα για το λίβελο που θα ακολουθούσε. Η αρχή είχε γίνει δύο χρόνια πριν, όταν ο ίδιος έγραψε για το φαινόμενο του « αυριανισμού»- όπως το αποκαλούσε ο ίδιος- στο περιοδικό του Τέταρτο. Οι απαντήσεις επί της οθόνης σας….
Επίλογος
Άφησα απ’έξω και μια άλλη μεγάλη κόντρα. Όχι για κανένα άλλο λόγο, απλά βαρέθηκα, νευρίασα, απογοητεύτηκα με το σανό που μυρικάζουμε χρόνια τώρα. Δε ξεφύγαμε ποτέ από την διχόνοια του δικομματισμού απλά αλλάξαμε χρώματα. Ποτέ δεν αντιληφθήκαμε γενικά την διχόνοια.
Πάντως από όλο το ψάξιμο που έκανα σε άρθρα, εκπομπές κλπ θα κρατήσω μία μεγάλη αλήθεια. Την άκουσα να βγαίνει από στόμα δημοσιογράφου. “ Στα γραφεία ανέβαιναν και κατέβαιναν κυβερνήσεις”. Η ορθή πληροφόρηση μάλλον δε βγαίνει προς τα έξω σε έντυπη μορφή.
Στο έρωτα και στον πόλεμο λένε όλα επιτρέπονται…ο χρόνος τελικά μας έχει αποδείξει ότι το ίδιο ισχύει και στην πολιτική. Γιατί …“είναι πολλά τα λεφτά Άρη”…!
cityculture.gr/ γράφει η Αριστέα Αθ. Βραζιώτη