Μία πολυτελή σαπουνόπερα παρακολουθήσαμε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, ένα πολυδιαφισμένο και πολυδάπανο μιούζικαλ, κατώτερο των παρόμοιων του Δαλιανίδη, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών.
Με αναφορά στα τραγούδια των ΑΒΒΑ, χωρίς ζωντανή μουσική, με πολύ φτωχό σενάριο και σχεδόν ανύπαρκτα σκηνικά, σε ένα Ελληνικό νησί διαδραματίζεται μια ιστορια άνοστη και αδιάφορη, που μόνο play back τραγούδια την κρατούν κάπως υποφερτή.
Σπάνια η σχεδόν ποτέ σπουδαια μιούζικαλς δεν στερήθηκαν τη ζωντανή μουσική, το βασικότερο ατού αυτού του είδους του θεάτρου, σε αντίθεση με το κινηματογράφο, που σαν προνόμιο διαθέτει τη πλούσια εικόνα, τα τοπία, τη κίνηση.
Συγκρινόμενη λοιπόν η θεατρική ΜΑΜΑ ΜΙΑ με τη κινηματογραφική μόνο θλίψη προκαλεί, γιατί η πρώτη στερείται και σπουδαίους ηθοποιούς, όπως η Μέρυλ Στριπ, ίσως και ευφυούς διαμόρφωσης των στοιχείων εκείνων που θα υποκαθιστούσαν τα πλεονεκτήματα του κινηματογραφικού έργου.
Μόνο με τα τραγούδια των ΑΒΒΑ δεν πετυχαίνει μια παράσταση, καλοκαιρινή σε Ελληνικό νησί, με σαγιονάρες, μαγιώ και ρακέτες σε πρώτο πλάνο.
Πραγματικά εκπλήσσεται η στήλη με το θράσος των διοργανωτών να περιοδεύσουν, με απώτερο στόχο τα τεράστια κέρδη, έναντι πολύ μικρών εξόδων, πράγμα αρκετά πρωτότυπο για μουσικές παραστάσεις, που παλαιότερα έχουμε απολαύσει.
Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον οι εγχώριοι παραγωγοί θα είναι πιο προσεκτικοί στη μετάκληση πολυδιαφημισμένων παραστάσεων, που και ακριβές είναι για τους θεατές και πολλά πράγματα στη διασκέδασή τους δεν προσφέρουν.-