Masterclass | κριτική

Written by

Masterclass Κριτική από τον Βαγγέλη Ραφτόπουλο

Ένα από τα ωραιότερα έργα , διαχρονικά και παγκόσμια, παρακολουθήσαμε
στο θέατρο Αριστοτέλειο, με πρωταγωνίστρια την αισθαντική και
καταπληκτική ταυτόχρονα Μαρία Ναυπλιώτου.
Το masterclass του Αμερικανού συγγραφέα Terrence Mc Nally βασίσθηκε στο σεμινάριο της Μαρίας Κάλλας στη μουσική σχολή Τζούλλιαρντ της Νέας
Υόρκης στη περίοδο 1971-72 και ερμηνεύθηκε από σπουδαίες πρωταγωνίστριες, όπως η Ζόι Κάλντγουελ, η Φαίη Νταναγουαίη και η Φαννύ
Αρντάν.
Η Μαρία Ναυπλιώτου, ξεπερνώντας εαυτό και προσδοκίες, κατάφερε όχι
μόνο να ανταποκριθεί στο δύσκολο ρόλο της διάσημης ντίβας, αλλά να είναι η Κάλλας.

Στην αίσθηση των θεατών που πλημμύρισαν το θέατρο, δημιουργήθηκε η
βεβαιότητα ότι δεν παρακολουθούν μία ηθοποιό να ερμηνεύει το ρόλο
διάσημης προσωπικότητας, αλλά την ίδια τη προσωπικότητα να ξεδιπλώνει τη διπλή της ιδιότητα, τη καλλιτεχνική και προσωπική, με δυναμισμό, πόνο,
αδιαμφισβήτητο ταλέντο, ιδιαιτερότητα και σπαραγμό.

Η Ναυπλιώτου, με την εμφάνισή της αυτή, εκπλήρωσε τη καλλιτεχνική της
αποστολή και η ερμηνεία της πέραν του γεγονότος ότι ήδη τη τοποθετεί στο
πάνθεον των ιερών τεράτων του ελληνικού θεάτρου, θα αποτελεί και θέμα
θεατρικών ερμηνειών σε θεατρικές σχολές.

Με την ίδια άνεση που κάνει masterclass, σαν αρχαία τραγωδός, αποπνέει
τους πιο δραματικούς τόνους της προσωπικής της ζωής.
Ταυτόχρονα με τις ερμηνείες των σοπράνο και του τενόρου μαθητών της, η
εξαίρετη ηθοποιός –σε θεατρικό ρεσιτάλ- εκφωνεί σπαράγματα των άτυχων
ερώτων της, την εγκατάλειψη του συζύγου της και τον σφοδρό έρωτά της για τον Αριστοτέλη Ωνάση, καθώς και την απόγνωση που κυριαρχεί από την
απώλεια του παιδιού τους.

Στα πρόθυρα της κατάθλιψης η Κάλλας προσπαθεί άλλοτε να ενθαρρύνει και
άλλοτε να αποθαρρύνει τους φιλόδοξους μαθητές της, πάντοτε όμως με
ειλικρίνεια και τιμιότητα.
Συμπτωματικά η Κάλλας το 1972 είχε την ίδια ηλικία με τη Ναυπλιώτου του
2019, την ίδια γοητεία, το ίδιο αέρινο βάδισμα, την ίδια κορμοστασιά, την
ίδια αρχοντιά. Η συναισθηματική της μετάπτωση, εμφανής απόλυτα στη παράσταση, καθώς και τα άλματα από τη θλίψη στο χιούμορ, από τη βύθιση στην ανάταση, από τη σκληρότητα στην επιείκεια, χαρακτηρίζουν τη περσόνα της και αποτελούν αδιάσειστα στοιχεία της προσωπικότητάς της.
Ο καινούργιος κόσμος που φαίνεται ότι ξεπροβάλλει μέσω των μαθητών της
φαίνεται ότι δεν της είναι οικείος και φτάνει σε σημείο η καλλιτέχνης-ντίβα να εξοργίζεται, να κραυγάζει, να ειρωνεύεται. Η περίοδος εκείνη ήταν καθοριστική της μετέπειτα κατάστασής της και η ραγδαία επιδείνωση της υγείας της, την οδήγησε στη μεγάλη απώλεια μετά από 5 χρόνια.

Ο ταλαντούχος Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος που σκηνοθέτησε τη
παράσταση, τη προετοίμασε επίπονα και λεπτομερειακά, έφτασε τη μεγάλη
ηθοποιό στα άκρα και τις καταστάσεις στη κόψη του ξυραφιού, εξέφρασε δε
πλήρως τη τεχνοτροπία του συγγραφέα. Οι σοπράνο και ο τενόρος διακρίθηκαν για τις φωνητικές τους ικανότητες, όπως και ο πιανίστας που τους συνόδευε.
Το ύφος, το νεύρο και οι μεταπτώσεις της Ναυπλιώτου ξεχώρισαν σε μια
άρτια παράσταση.-

cityculture.gr / Masterclass / κριτική παράστασης / Βαγγέλης Ραφτόπουλος