Σήμερα το πρωί είχα μια κουβέντα για την Ελλάδα, γιατί να μένουμε εδώ σε μια χώρα που δεν σέβεται τον πολίτη, με άθλιο σύστημα υγείας, είρωνες δημόσιους λειτουργούς κι όλα τα γνωστά αρνητικά μας. Πολλοί με ευκολία δηλώνουν πως θέλουν να φύγουν, να βρούνε καλύτερες συνθήκες και όλα τα λογικά στεγνά και αχώνευτα. Τι να κάνω Ελλάδα, τι μου προσφέρει και όλα τα γνωστά μασημένα λόγια. Το μεσημέρι έπεσα σε μια συνομιλία δημοσιευμένη σε ένα blog που μύριζε συναίσθημα και χωρίς να απολογείται μου έδωσε μια ερμηνεία. Άσχετη αντικειμενικά με τους λόγους που οδηγούν κάποιον να ξενιτευτεί μα σχετική με τα νήματα που μας δένουν σε κάτι που μας πονά.
Τυχαίο; Σας αντιγράφω κάποια αποσπάσματα …
gypsy: Καλημέρα από πολύ μακριά. Διάβασα δύο ονόματα στην ταυτότητα σου:
Το ένα Odysseo, και το άλλο Orpheo, είσαι μουσικός; Που μένεις Οδυσσέο; Στην Ιθάκη; Εγώ μένω στην αρχαία Κρήτη. Καμιά φορά& άλλες& στον Όλυμπο κοντά στο Δία, τον Διόνυσο, την Ήρα, τον Ποσειδώνα, την Αριάδνη, την Αφροδίτης… Μένω πολύ μακριά, αλλά επίσης πολύ κοντά, το πνεύμα μου περιπλανιόταν πάντα σε μια κυανόλευκη χώρα!!!.. Το πρωί ήμουν, να σου πω που ήμουν… Στο Κάστρο (αρχαίο όνομα του Ηράκλειου) ήπια λίγο τσικουδιά γύρισα στην Κνωσός, μίλαγα με τον Βασιλέα Μίνωα και με την Αριάδνη, γιατί επίσης εγώ χρειάζομαι ένα μίτος… για να βρω μέσα στου λαβύρινθου του κόσμου, κάποια πράγματα που έχω χάσει..
Μακάρι θα γίνομαι γρήγορα ένα αστέρι για να χτυπήσω για να χτυπήσω για πάντα στον ουρανό της Ελλάδας μου! Και από εκεί θα χορέψω με τα άλλα αστέρια, να φιλήσω το φεγγάρι και την θάλασσα της Καρδιά ενός τσιγγάνου ποτέ πεθαίνει, πάντα ζει και χτυπά σε ένα αστέρι!!
Ζω στη Λίμα του Περού. Και δεν μ’ αρέσει. Δεν υπάρχουν αστέρια τόσο όμορφα σαν εκείνα που φωτίζουν την Ελλάδα, δεν υπάρχει μια θάλασσα ευλογημένη για τον Ποσειδώνα… διατρεγμένη από τον Οδυσσέα… Δεν υπάρχει μια Χαλκίδα, με εκείνο το στενό του Ευρίπου, όπου έμειναν ο Αίσωπος και οι μύθοι του… δεν υπάρχει μια Κνωσός, ούτε οι κόκκινες στήλες της, δεν υπάρχει ένα Κολοσσό, ούτε μια Ρόδος… Δεν υπάρχει ένα Όμηρο, ένα Πλάτωνα, ένα Σωκράτη, δεν υπάρχει ένα Παρθενώνα… δεν υπάρχει μια κόρη εδώ που τόσο έχει αγαπήσει, σαν την Αντιγόνη στον Οιδίπου, δεν υπάρχει τόση ομορφιά, όπως την είχε η Αφροδίτη, δεν υπάρχει μια αιώνια Ελπίδα, που ποτέ δεν άφησε το κουτί της Πανδώρας… δεν υπάρχει άλλο Όλυμπος… Βλέπεις γιατί δεν μου αρέσει το Περού;
Ελλάδα είναι μοναδική. Έχει την εξυπνάδα της Αθηνάς, την ομορφιά της Αφροδίτης, το άρωμα των νυχτολούλουδων… είναι ένα όμορφο έργο των θεών… δεν υπάρχει άλλη Ελλάδα 🙂
Δεν το ξέρω πως βρίσκομαι εδώ. Είναι η ζωή μας, πάντα ταξιδέψαμε, δεν έχουμε πατρίδα, η πατρίδα μας είναι όλο τον κόσμο. Αλλά εγώ νιώθω από μικρή την Ελλάδα σαν Πατρίδα και μου λείπει. Εμείς μείναμε στην αρχαία Κρήτη αιώνας 4ο περίπου. Γι’ αυτό στα ρομάνις έχουμε πολλές λέξεις, που ακούγονται σαν τα ελληνικά. Πρέπει να είναι που έχω αίμα ελληνικό που τόσο την αγαπάω. Δεν σε γνωρίζω Οδυσσέος, αλλά σου το έχω πει τόσα αυτά, γιατί έχεις εκείνο το όνομα.
Gypsy: Οδυσσέα, είμαι εγώ πάλι, πρέπει να σου πω κάτι γιατί δεν μου αρέσουν τα ψέματα. ΠΟΤΕ ήμουν πραγματικά στην Ελλάδα μου… μόνο μέσα τα όνειρα μου. Όταν μικρή έμενα σε μια τσιγγάνικη κατασκήνωση, πολύ όμορφη, μόνο υπήρξε χαρά, χορός, ελευθερία. Δεν έχουμε ρολόι, εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, υπολογιστής κτλ. αλλά, είμαστε ευτυχισμένοι… Εκεί έμεινε επίσης ένα τσιγγάνο έλληνας, αυτός μου έχει μάθει οι πρώτες λέξεις στα ελληνικά. ένα τσιγγάνο έλληνας, εκείνο που έσπερνε τόσο αγάπη στην καρδιά μου… Μου έχει μιλήσει από τις θάλασσες της, από τα αστέρια της, από Πλάτωνα, από τον Όμηρο και από τον Όλυμπο… Από αυτόν, άκουσα όταν μικρή, κάτι που για μένα ήταν σαν παραμύθι…:)Την μυθολογία της Ελλάδας!
Έχω ταξιδέψει πολύ! Ήμουν στην Ευρώπη, αλλά ποτέ γνώρισα από κοντά την Ελλάδα μου… ίσως είναι την μοίρα μου, ίσως την μοίρα δεν το ήθελε… Ίσως την δω και θα την φιλήσω από ένα αστέρι:)
Με λένε η Τάρα. Είμαι χορεύτρια του φλαμένκο, παίζω κιθάρα φλαμένκα, μου αρέσει πολύ το διάβασμα, ειδικά τον Πλάτωνα και τον Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα. Επίσης μου αρέσει το ποδόσφαιρο και διαβάζω τα χαρτιά, την μοίρα. Λατρεύω την φύση… μου αρέσει να περπατώ στο χορτάρι και στην άμμο, μου αρέσουν το ηλιοβασίλεμα και το ξημέρωμα, η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος όταν βρέχει και του ποταμιού… το κελάρυσμα. Μου αρέσει το βραδινός ουρανός και ονειροπολώ με το φεγγάρι στεφανώνει τα αστέρια.
Τώρα μένω σε ένα μεγάλο ωραίο σπίτι, αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά με την κατασκήνωση, αυτή ήταν πολύ ωραίο. Όταν μικρή, κοίταξα πάνω και είδα όλο τον ουρανό μόνο για μένα, τώρα, όταν κοιτάζω πάνω, μόνο βλέπω… την οροφή. Κατάλαβες;
Όπως σου είπα, ποτέ ήμουν πραγματικά στην Ελλάδα μου, μόνο μέσα τα όνειρα μου αλλά ξέρω όλα από αυτή. Ξέρεις τι έκανα εδώ και μισή ώρα; Μίλαγα με το φεγγάρι, (οι τσιγγάνοι το κάνουμε) το φεγγάρι που όλα τα βλέπει, όλα τα ξέρει, που φωτίζει το δρόμο μας, όταν είναι σκούρο και μας δώσει συμβουλές& το είπα: Θα ήθελα να μιλήσω με το Ίκαρος και να τον πω: «Σε παρακαλώ Ίκαρε, δώσε μου τα φτερά σου, να πετάω ως την Ελλάδα μου»!!!!