Στην πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά και καινοφανή παράσταση για βρέφη που είδαμε στο Θ. Αθήναιο μας μπήκαν αυθόρμητα πολλά ερωτήματα :
α. Μπορούν οι μικροί θεατές αυτής της ηλικίας (6 μηνών -3 ετών) να καταλάβουν το τι συμβαίνει επί της σκηνής ;
β. Είναι θέατρο αυτό που βλέπουμε εμείς οι μεγάλοι ή απλά μια ώρα δημιουργικής απασχόλησης ;
γ. Τέτοιες παραστάσεις είναι μια μόδα ή μια ανάγκη ;
δ. Δημιουργούν αυτές το αυριανό κοινό, δηλαδή προετοιμάζουν τα μικρά παιδιά έτσι ώστε να τα προσφέρουν την ανάγκη να πάνε και να ξαναπάνε θέατρο ;
Η ιδέα είναι πολύ καλή : θέατρο για πολύ μικρή ηλικία. ΄Εχουμε δει θέατρο για μαθητές Δημοτικού, για εφήβους, για μεσήλικες, ήρθε λοιπόν η ώρα να δούμε κι αυτό. ΄Ισως σε λίγο να δούμε και θέατρο ειδικά για την λεγόμενη «τρίτη ηλικία».… Προς το παρόν αναρωτιόμαστε αν αξίζει τον κόπο να πάει ένας πατέρας ή μια μαμά το παιδί του εκεί, ήτοι αν κερδίζει κάτι το ζευγάρι ή το μωρό τους. Το γεγονός, πάντως πως στην ίδια σαιζόν (φέτος) ξεκίνησε και στην Αθήνα μια αντίστοιχη παραγωγή (θ. Πόρτα) μας κάνει να σκεφτόμαστε πως μάλλον τείνει να γίνει μόδα.
Στο καλλιτεχνικό κομμάτι και σε μια Κυριακάτικη παράσταση με περίπου 15 παιδιά και άλλους τόσους γονείς, είδαμε δυο νεαρές κοπέλες (Αλεξάνδρα Κασιούμη, Βασιλική Γραικού) να παίζουν θεατρικά παιχνίδια μεταξύ τους και με τα βρέφη (σύλληψη ιδέας – σενάριο : Δόμνα Ζαφειροπούλου).
Η παράσταση ξεκινά με αυτές να προσπαθούν να εξοικειώσουν τα παιδιά με τον χώρο και με τα δρώμενα που πρόκειται να ακολουθήσουν. Τα πλησιάζουν, τα ρωτούν απλά πράγματα (όνομα, πόλη κλπ.). Μερικά -τα πιο μικρά- κλαίνε γιατί δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται ή πάει να γίνει, ειδικά όταν οι 2 κοπέλες τολμούν να τα αγγίξουν ή να τα πάρουν αγκαλιά. Μετά από αυτό ακολουθεί μια προσπάθεια να προσεγγίσουν οι 2 ηθοποιοί την έννοια του θεάτρου (ήτοι να δικαιολογήσουν το ότι βρίσκονται σε ένα θέατρο) κάνοντας παιχνίδια βασισμένα σε απλά και χαρακτηριστικά αντικείμενα, όπως μπαλόνια, κουβάρια με κλωστές, πολύχρωμα πανιά, κουτιά που περιέχουν άλλα αντικείμενα.
Αρχίζουν μια προσπάθεια να παίξουν με την αλφαβήτα, αλλά περιορίζονται μόνο στα πρώτα δυο γράμματα, ήτοι το Α και το Β, τα οποία σχηματίζουν με τα σώματά τους (κατά σύμπτωση είναι τα αρχικά των μικρών τους ονομάτων). Αγγίζονται και κάνουν κάποιους σχηματισμούς με το κορμί τους ή κυλιούνται επί σκηνής για να «πουν» στα παιδιά «δικοί σας είμαστε». Βάζουν και την έννοια του «ύπνου», ρωτώντας το κοινό αν ένα μαξιλάρι θα ήταν καλό να πάει να …κοιμηθεί ! Παίζουν αρχικά μόνες τους για αρκετά λεπτά, αλλά έχουν το νου τους και στα βρέφη. Συχνά κατεβαίνουν στην πλατεία για να δημιουργήσουν μια ζεστή σχέση με όλους. ΄Ετσι ρωτούν την γνώμη των θεατών για όσα γίνονται ή τα καλούν να παίξουν μαζί τους, ενώ σε κάποια στιγμή τα παίρνουν επί σκηνής. Εκεί κάπου σταματά το θέατρο και ακολουθεί αυτό που προαναφέραμε, ήτοι μια μορφή δημιουργικής απασχόλησης. Το επιβάλλει η σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη ή απλά βλέπουν ότι τα παιδιά είτε δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται μπροστά τους, είτε κουράζονται να βλέπουν κάτι μονότονο. Τα παιδιά, και κυρίως όσα είναι σε θέση να περπατήσουν αλλά και δεν έχουν ανάγκη την συνεχή αγκαλιά της μητέρας τους αρχίζουν να παίζουν ή να πειραματίζονται με τα αντικείμενα που νωρίτερα χρησιμοποίησαν οι δυο ηθοποιοί. Αυτό βέβαια γίνεται με την επίβλεψη των 2 κοριτσιών που μέχρι τότε ήταν ηθοποιοί και τώρα γίνονται εμψυχώτριες. Εμείς οι υπόλοιποι χάνουμε το νήμα της παράστασης και γινόμαστε απλοί θεατές, σαν να ήμασταν σε μια παιδική χαρά ή σε ένα παιδότοπο. Αν θέλαμε να μιλήσουμε με ποσοστά ή λεπτά (κάτι που δεν μας αρέσει, αλλά το κάνουμε για να γίνουμε περισσότερο αντιληπτοί σε όσα γράφουμε) θα λέγαμε πως από την μια ώρα περίπου που διαρκεί η παράσταση τα 40 λεπτά είναι θέατρο και τα 20 δημιουργική απασχόληση.
Ούτε η μουσική επιμέλεια του Δημήτρη Αδάμη εδώ βοηθά τους ηθοποιούς ή τα παιδιά να αναπτύξουν κάτι ιδιαίτερο και θεατρικό. Θα μπορούσε αυτή να αποτελέσει το έναυσμα για περισσότερα παιχνίδια, πιο θεαματικά και πιο πλούσια. Όμως αυτή περιορίζεται στο να συνοδεύει τα δρώμενα και όχι για να δημιουργεί αφορμές για δράση … Το ίδιο θα λέγαμε και για τους υπερβολικά διακριτικούς φωτισμούς του Τρύφωνα Κεχαγιά, που κι αυτοί θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι παραπάνω στην όλη καλλιτεχνική προσέγγιση.
Όσον αφορά το σκηνικό θα λέγαμε πως είναι απλό και λειτουργικό : τρία μεγάλα πανιά-κορδόνια με έντονα χρώματα διασχίζουν παράλληλα το πίσω μέρος της σκηνής σε ύψος 1 και 1,5 μέτρου και επ’ αυτών κρεμούν άλλα μικρότερα (περίπου 7) πανιά-κορδόνια, καθέτως. ΄Ετσι οι μπόμπιρες με πολλή αφέλεια προσπαθούν να τα κουνήσουν ή να τα ρίξουν και ενίοτε τα καταφέρνουν, γκρεμίζοντας την όλη κατασκευή !.. Στα ίδια παράλληλα πανιά-σχοινιά οι 2 ηθοποιοί τοποθετούν κάποια στιγμή ένα άσπρο τετράγωνο ύφασμα γεμάτο τρύπες μεγέθους παλάμης και περνούν από αυτές ένα κουβάρι με κλωστή νήματος, διαδοχικά από όλες και πολλές φορές. Είναι ένα σκηνικό εύρημα που δεν έχει κάποιο θεατρικό ή ψυχολογικό στόχο για τα μικρά παιδιά, δεν ξέρουμε αν το συστήνει κάποιος ψυχολόγος και γιατί ….
Άλλωστε όλα τα σκηνικά παιχνίδια είναι ασύνδετα μεταξύ τους, παίζονται διαδοχικά και χωρίς ειρμό, ούτε έχοντας κάποιο στόχο, παιδαγωγικό ή δραματουργικό. Όπως είπαμε και στην αρχή, δεν ξέρουμε αν η παράσταση αυτή έχει κάποια στόχευση, ή γίνεται για να λέμε ότι καταφέραμε να φτιάξουμε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, και μάλιστα σε ένα θεατρικό κόσμο που οι θεατρικές παραγωγές πολλαπλασιάζονται με ταχύτατο ρυθμό και στο ίδιο συχνά μοτίβο. Γιατί όχι, λοιπόν, και κάτι διαφορετικό ; Εντάξει, αλλά πέστε μας το στόχο !
Η παράσταση γίνεται εκεί και για παιδικούς σταθμούς τις καθημερινές, κάτι που ο υπογράφων θα ήθελε να δει, αλλά δεν το κατάφερε. Υποψιαζόμαστε πως θα υπάρχει τότε μια διαφορετική ατμόσφαιρα, με συμμετοχή πιο πολλών παιδιών, αλλά και περισσότερη διάθεση για θέατρο και ευρηματικότητα από τις 2 ταλαντούχες ηθοποιούς.
cityculture.gr / γράφει ο Σταμάτης Γαργαλιάνος