Ο Ν.3869/2010 ή αλλιώς και Νόμος για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, αποτελεί μια μικρή επανάσταση για την υπάρχουσα νομοθεσία. Ψηφίστηκε επί Υπουργείας Κατσέλη το 2010, έκτοτε χιλιάδες νοικοκυραίοι αλλά και μικρέμποροι, προσπαθούν να ρυθμίσουν τα υπέρογκα χρέη τους με την υπαγωγή τους στο συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο.
Για να με κατευθύνει πάνω στις λεπτομέρειες του νόμου απευθύνθηκα σε αρμόδια δικηγόρο επί του νόμου, το δικηγορικό γραφείο της οποίας τον εφαρμόζει και αξιοποιεί από τη ψήφιση του. Για να το πάρουμε από την αρχή, στην ουσία μιλάμε για πτώχευση. «Νομοθεσία σχετική με την πτωχευτική διαδικασία υφίσταται χρόνια τώρα, με πολλούς να την εκμεταλλεύονται υπέρ του δέοντος. Η καινοτομία του 3869 όμως έγκειται στον ανθρωποκεντρικό του χαρακτήρα, αφού ουσιαστικά δίνει τη δυνατότητα σε ένα φυσικό πρόσωπο (όχι εταιρία ή έμπορο) το οποίο δε δύναται να πληρώνει πλέον την όποια οφειλή του (δάνεια- κάρτες) να σταματήσει να το κάνει ή να συνεχίσει με πολύ πιο ευνοϊκούς όρους..» Σε τι διαφέρει από μια απλή ρύθμιση χρεών; «Από μόνο του το γεγονός, πως ο εκάστοτε ενδιαφερόμενος είναι πιθανόν, υπαγόμενος στον εν λόγω νόμο, να καταλήξει να δίνει από 1.000 ευρώ 10 ευρώ το μήνα στις τράπεζες είναι κάτι, το οποίο καθιστά το νόμο κατά τι πρωτοπόρο. Μιλάω επί πραγματικού γεγονότος και από προσωπική εμπειρία, καθώς για υπόθεση που χειριζόταν το γραφείο μας πέρασε με επιτυχία από το δικαστήριο η παραπάνω ρύθμιση, φυσικά στο πλαίσιο εφαρμογής του νόμου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Δεν ευνοεί ο νόμος τους ιδιοκτήτες μεγάλης ακίνητης περιουσίας, καθώς είναι σε θέση να διασώσει από την κατάσχεση μόνο την κύρια κατοικία και το ακίνητο που πιθανό να προσφέρει την δυνατότητα επιβίωσης και τον τρόπο είσπραξης για την πληρωμή των δόσεων, για ευνόητους λόγους.»
Η κρίση ήταν ήδη στο ζενίθ της το 2010 όταν και ψηφίστηκε, οι τράπεζες από την άλλη είχαν ήδη αρχίσει να βιώνουν τα κοφτερά δόντια της ύφεσης. Είναι άξιο απορίας λοιπόν πως αυτός ο νόμος πέρασε από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση τη δεδομένη χρονική στιγμή, εν μέσω μιας γενικευμένης ύφεσης. Βέβαια, όταν ένας άνθρωπος δεν έχει, απλά δεν δίνει. Έτσι με αυτόν τον τρόπο οι τράπεζες εισπράττουν πενιχρά ποσά, που είναι καλύτερο από το να μη εισπράττουν τίποτα.
«Ο νόμος που εφαρμόζεται από παλαιά στα ευρωπαϊκά κράτη, είναι κάτι ουσιωδώς νέο για τα ελληνικά δεδομένα, καθώςο έλληνας πολίτης έχει συνηθίσει να βιώνει το «κυνήγι» από την εκάστοτε νομοθεσία. Είναι ο ν. 3869 όμως που καταφέρνει την ίδια στιγμή να βοηθάει αυτούς που πραγματικά το έχουν ανάγκη αλλά και να αποκαθιστά ως ένα βαθμό την χαμένη εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος. Ως νομικός απευθύνομαι σε κάθε έναν πολίτη, του οποίου οι διογκωμένες οικονομικές υποχρεώσεις του στερούν την ικανότητα να δράσει ως κοινωνικό ον, και του συνιστώ να αιτηθεί την υπαγωγή του στον νόμο οσονούπω.»
Από τη ψήφιση του νόμου έχουν εκδοθεί χιλιάδες θετικές δικαστικές αποφάσεις με διαγραφές μεγάλων ποσοστών οφειλών σε τράπεζες, με την ιστορική πρώτη να είναι η υπ΄ αριθ. 15/Φ1/2011 απόφασή στις 28/06/2011 από το Ειρηνοδικείο Αθηνών. Οι ενδιαφερόμενοι κάνουν ουρά για να υπαχθούν ενώ οι τράπεζες κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να διασώσουν ότι είναι δυνατόν από τις καρπερές εποχές των εύκολων δανειοδοτήσεων. Το αν θα εξελιχθεί ως ένας μηχανισμός εξαπάτησης, αλλιώς και παραθυράκι, είναι μπροστά μας για να το εξακριβώσουμε. Το σίγουρο είναι πως τη δεδομένη στιγμή μέσα στις απάνθρωπες συνθήκες του οικονομικο-κοινωνικού γίγνεσθαι αποτελεί μια όαση.
*Πληροφορίες για το Ν.3869 εδώ: http://www.iperxreomenanoikokiria.gr/nomos-katseli-3869.html?gclid=CPyItqb0trcCFRMQtAodBWIAqA
*Η ταυτότητα της εν λόγω δικηγόρου δε θα γνωστοποιηθεί διότι θεωρείται διαφήμιση, κάτι που απαγορεύεται ρητά από το κώδικα περί δικηγόρων του Συλλόγου.
Αναστασία Παναγιωτοπούλου