Σε ένα καινούριο θεατρικό στέκι, τον “΄Αρατο”, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης (Πλ. Δημοκρατίας – Βαρδάρι – Μοσκώφ 12) είδαμε μια καλή δουλειά νέων ανθρώπων με τον τίτλο “No exit” σε κείμενα και σκηνοθεσία Νίκης Ποζίδου. Αρχικά να δώσουμε τα συγχαρητήριά μας στους υπεύθυνους του χώρου, διότι αφενός ξεκίνησαν την προσπάθεια δημιουργίας του σε μια εποχή οικονομικής κρίσης και αφετέρου πέτυχαν να μας χαρίσουν μια ισόγεια θεατριή σκηνή, από τις λίγες στην πόλη μας (σημ : γεμάτη από τρομακτικά και στενάχωρα υπόγεια). Εκεί έχουν φιλοξενηθεί ως τώρα αρκετές θεατρικές ομάδες της Θεσσαλονίκης, ενώ παράλληλα γίνονται και πολλά καλλιτεχνικά σεμινάρια. Ο “΄Αρατος” βρίσκεται στην πίσω πλευρά του αγάλματος του έφιππου Βασιλιά στο Βαρδάρι, σε απόσταση 100 μέτρων από αυτό.
Στο καλλιτεχνικό κομμάτι, τώρα, των όσων είδαμε : Πρόκειται για 3 μονόπρακτα που συνδέονται εννοιολογικά με τις έννοιες της μοναξιάς και της αναζήτησης μιας ανθρώπινης ύπαρξης.
Στο πρώτο, το “Παράθυρο”, παίζει η Χριστίνα Σαπουντζή, ευαίσθητη και κυριαρχική στο χώρο, με ενδιαφέρουσες εναλλαγές σε φωνή και σώμα. Στο δεύτερο με τον τίτλο “Θάλαμος αναμονής”, η Μαρία Ιωαννίδου και ο Σταύρος Καραγεωργιάδης δίνουν μια αξιόλογη οπτική του θεάτρου του παραλόγου, με βλέμματα καρφωμένα στο κοινό αλλά και στο κενό, στακάτες φωνές και προσεγμένη κινησολογία. Ο δεύτερος εξ αυτών είναι αξιέπαινος, γιατί κατάφερε να αντικαταστήσει, σε δυο μόλις μέρες, έναν άλλο ηθοποιό που αρρώστησε. Στο τρίτο που τιτλοφορείται “Δε ζω για κανέναν” εμφανίζεται δυναμικά και με πάθος η Κατερίνα Μπαλάσκα. ΄Εχει ρυθμό, δύναμη, εσωτερικότητα ακριβώς στα σημεία που πρέπει. Τα κείμενα και η σκηνοθεσία είναι της ταλαντούχας Νίκη Ποζίδου. Οι διακριτικοί φωτισμοί είναι του Γιώργου Στεφανίδη. Η συνολική διάρκεια δεν μας κούρασε, νομίζουμε πως τέτοιες μικρής διάρκειας παραστάσεις προσφέρουν εκ προοιμίου θετικά κίνητρα για να πάμε θέατρο.
Ο υπογράφων καλέσθηκε να δει την πρόβα τζενεράλε, και εκεί δεν είδε σκηνικά, παρά μόνο δυο καναπέδες. Υπήρχαν βέβαια κάποια σκηνικά αξεσουάρ όπως ένα τηλέφωνο και μια ή δυο τσάντες, όμως η έλλειψη τέτοιων αντικειμένων μας βάζει σε σκέψεις για την ηθελημένη (?) απουσία τους από πλευράς κειμένου και κυρίως σκηνοθεσίας. Η αφαιρετικότητα δηλαδή, τελικά, συμπληρώνει ή υπογραμμίζει κάτι από την όλη δραματουργία ; Μήπως, αντιθέτως, απλά οι συντελεστές της παράστασης ήθελαν να μας κάνουν να προσέξουμε την δυναμική και το σκηνικό εκτόπισμα των ηθοποιών ; Μήπως και τους συμβολισμούς του κειμένου ; Νομίζουμε πως θα συμβάδιζαν κάποια σημασιοδοτικά σκηνικά αντικείμενα με την όλη σκηνοθετική αντίληψη και δεν θα μείωναν ούτε την αξία του κειμένου, ούτε αυτήν της σκηνοθεσίας.
Παρ’ όλα αυτά δίνουμε συγχαρητήρια στην ομάδα αυτή και της ευχόμαστε να συνεχίσει με πάθος την καλλιτεχνική προσφορά της.