Η μόνη επαφή που είχα μέχρι τώρα με το θεατρικό του Νικολάι Γκόγκολ «ο Επιθεωρητής» ήταν ένα αμερικάνικο έργο της δεκαετίας του 1940 με τον αγαπημένο μου Ντάνι Κέι, εξαιρετικό σε αυτόν τον ρόλο.
Το έργο έχει μεγάλη δόση υπερβολής αφ’ εαυτού του και ενέχει ρίσκο το ανέβασμά του. Γιατί αν η υπερβολή είναι υπέρμετρη γίνεται σαχλό, αν είναι υποτονική, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον.
Η παράσταση που παρακολούθησα με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη στον κεντρικό ρόλο, είχε τα πάντα σε μία ισορροπία. Και ήταν εξαιρετική. Χωρίς διάλλειμα και πέρασαν οι δύο ώρες σαν μια στιγμή.
Η τόσο σύγχρονη υπόθεση του θεατρικού αφορά έναν απένταρο αλλά μεγαλομανή νεαρό δημόσιο υπάλληλο που φθάνει σε μία επαρχιώτικη πόλη της τσαρικής Ρωσίας και ξεμένει από χρήματα. Ταυτόχρονα ο έπαρχος πληροφορείται ότι έρχεται στην πόλη ένας επιθεωρητής ινκόγκνιτο, για να ελέγξει όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, στις οποίες φυσικά υπάρχουν πάρα πολλές ατασθαλίες. Σε κατάσταση πανικού οι κατέχοντες την εξουσία προσπαθούν να αντιληφθούν ποιος είναι, μόνο και μόνο για να τον λαδώσουν, να τον κολακέψουν και να μην περάσουν από έλεγχο. Και φυσικά βρίσκουν τον γοητευτικό νεαρό Χλεστακώφ (Κων. Μαρκουλάκης).
Όλο το καστ της παράστασης υπό την σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Στον ρόλο του έπαρχου ο Γιώργος Αρμένης, ίσως ήταν η μόνη μικρή απογοήτευση. Ξεχνούσε σε αρκετά σημεία τα λόγια του.
Εξαιρετικός ο Μαρκουλάκης, σε έναν ρόλο που του ταιριάζει γάντι, με έναν απίστευτο μονόλογο που βγάζει αβίαστα γέλιο.
Η παράσταση είναι συμπαραγωγή του Θεάτρου Ακροπόλ και του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Βέροιας.
Διαβάστε μία ακόμη κριτική για τον Επιθεωρητή εδώ..
