Στο έργο του Picasso με θέμα τη Γυναίκα που πίνει αψέντι είναι εμφανής η επίδραση των μετεμπρεσιονιστικών τάσεων και ιδίως της τεχνοτροπίας του Lautrec.
Βρισκόμαστε στο κατώφλι του 20ου αιώνα, όταν το 1900 o νεαρός Ισπανός Pablo Picasso επισκέπτεται για πρώτη φορά το Παρίσι. Βρίσκεται στη μητρόπολη των τεχνών, στην καρδιά της Belle Epoque και είναι μόλις 19 ετών. Όλα γύρω του είναι καινούργια και γεμάτα ζωντάνια. Το Παρίσι ακολουθεί την εναγώνια συμβουλή του Charles Baudelaire, μεθάει με αψέντι, μουσική, χορό και έρωτα.
Ο νεαρός Picasso έχει ήδη φοιτήσει στη Σχολή Καλών Τεχνών της Λα Κορούνια και της Βαρκελώνης, ενώ έχει εγκαταλείψει την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μαδρίτης δύο χρόνια νωρίτερα. Αυτή την πρώτη του φορά στο Παρίσι θα παραμένει δύο μόλις μήνες. Μήνες δύσκολοι, αλλά ο ‘ξένος’ και φτωχός Picasso ‘ρουφά’ αμέσως τις κατακτήσεις των Γάλλων μετεμπρεσιονιστών ζωγράφων.
Όπως ο Edouard Manet, ο Edgar Degas, και ο Henri de Toulouse-Lautrec και άλλοι, ο Picasso εντυπωσιάζεται από τις σύγχρονες διασκεδάσεις στα καφέ και τα καμπαρέ, αλλά και από το δημοφιλέστερο ποτό της εποχής, το αψέντι. Με υψηλή περιεκτικότητα σε οινόπνευμα (τότε περίπου 70%), παντού διαθέσιμο, δραστικό και φτηνό, το αψέντι ταυτίστηκε την εποχή εκείνη με τους καλλιτέχνες, τους συγγραφείς, τη μποέμικη κουλτούρα και το Κίνημα της Παρακμής (Decadence). Έχοντας άμεση δράση με συχνά επικίνδυνες συνέπειες, το αψέντι κατηγορήθηκε ως ιδιαίτερα εθιστική και ψυχοδραστική ουσία που προκαλούσε παραισθήσεις ακόμη και σχιζοφρένεια, γι’ αυτό και αργότερα απαγορεύτηκε η κατανάλωσή του. Γνωστοί πότες αψεντιού υπήρξαν ο Ernest Hemingway, o Charles Baudelaire, o Arthur Rimbaud, o Toulouse-Lautrec, o Van Gogh, o Oscar Wilde και πολλοί άλλοι.
Γυναίκα που πίνει αψέντι
Στο έργο του Picasso με θέμα τη Γυναίκα που πίνει αψέντι είναι εμφανής η επίδραση των μετεμπρεσιονιστικών τάσεων και ιδίως της τεχνοτροπίας του Lautrec. Η πινελιά του απομακρύνεται από το ρεαλισμό των εφηβικών του χρόνων, γίνεται περισσότερο ελεύθερη, εμπρεσιονιστική, πάλλεται, και γεμίζει τα επίπεδα με χρώμα. Η γυναίκα είναι λευκή και χλωμή. Κάθεται μόνη και είναι χαμένη στις σκέψεις της. Φοράει έντονο κόκκινο πανωφόρι, έχει έντονο μακιγιάζ και είναι έτοιμη να αγγίξει το ποτήρι με την ‘πράσινη νεράιδα’. Είναι νύχτα και ακόμη κι αν κάθεται κάποιος απέναντί της στο τραπέζι, η γυναίκα αποδίδεται από τον Picasso μόνη, παρέα μόνο το ποτήρι της.
Στο έργο υπάρχει έντονο το στοιχείο της μοναξιάς, όχι της μελαγχολίας και του ανθρώπινου πόνου που θα γίνουν το κύριο θέμα στα επόμενα έργα της Μπλε Περιόδου. Περισσότερο διάχυτο είναι αίσθημα της μέθης, της παραζάλης και της αδυναμίας της απεικονιζόμενης να κοινωνικοποιηθεί παρόλο που βρίσκεται σε ένα μέρος γεμάτο κόσμο.
Info
Pablo Picasso,
Γυναίκα που πίνει αψέντι (The absinthe drinker), 1901
Συλλογή Melville Hall, Νέα Υόρκη
cityculture.gr/ γράφει η Γιώτα Χρήστου