Πριν απαντηθούν τα παραπάνω ερωτήματα, ας δούμε λίγο εν περιλήψει την ήδη, γνωστή ζωή του Ιησού.
Ο Ιησούς, γεννιέται στη Βηθλεέμ και μεγαλώνει στη Ναζαρέτ, με τη μητέρα του Μαρία και τον πατέρα του Ιωσήφ, ο οποίος ήταν ξυλουργός. Κοντά στον Ιωσήφ, ο ίδιος μαθαίνει την τέχνη του ξυλουργού.
Μέχρι τα τριάντα του χρόνια, δε γνωρίζουμε πολλά για τη ζωή του. Από απόκρυφα ευαγγέλια όμως που αποκαλύφτηκαν σχετικά πρόσφατα, μας φανερώνεται ότι ο Ιησούς ως παιδί και ως έφηβος, είχε πολλές υπερφυσικές δυνάμεις, αλλά ήταν και οξύθυμος. Το βέβαιο είναι πάντως ότι λίγο πριν τα τριάντα του χρόνια, ταξίδεψε στο Θηβέτ για πνευματική αναζήτηση και πήγε στην Ινδία για έξι χρόνια, όπου μυήθηκε από ινδουιστές και βουδιστές μύστες. Από τότε άρχισε να προετοιμάζεται για το Θεϊκό κάλεσμα, για το οποίο ήταν προορισμένος.
Κάπου εδώ θα πρέπει να γίνει μία παρένθεση, η οποία θα βοηθήσει στην παρακάτω επεξήγηση της ιστορίας.
Υπάρχει ένα μυστικό, το οποίο μας αποκαλύπτεται αυτή την εποχή της Συμβολής, την εποχή της αποκάλυψης.
Το μυστικό είναι το εξής: Για να δημιουργηθεί μία θρησκεία, χρειάζονται πάντα δύο ψυχές. Θηλυκή και αρσενική ενέργεια, μητέρα και πατέρας, οι δημιουργοί μίας οικογένειας. Όπως λοιπόν σε φυσικό επίπεδο, χρειάζεται η μητέρα και ο πατέρας για να γεννηθούν παιδιά, το ίδιο συμβαίνει και στη δημιουργία μίας θρησκείας. Χρειάζονται δύο ψυχές, οι οποίες όμως κατοικούν στο ίδιο σώμα-θηλυκή και αρσενική ενέργεια- για να γεννήσουν πνευματικά παιδιά, τους οπαδούς δηλαδή, μίας θρησκείας. Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις θρησκείες, όπως για παράδειγμα για τη δημιουργία της Βουδιστικής θρησκείας, ο Βούδας-ο πατέρας- εισέρχεται στο σώμα του Σιντάρτα-της μητέρας-, όταν εκείνος διαλογίζεται κάτω από το δέντρο μίας συκιάς. Σε ένα σώμα λοιπόν, υπάρχουν δύο ψυχές, οι οποίες είναι καρμικά δεμένες μαζί. Και πάντα κυριαρχεί ο πατέρας, όταν εισέρχεται στο σώμα της μητέρας-ψυχής, ο δημιουργός.
Η ψυχή λοιπόν του Ιησού-η μητέρα- δέχεται την αγνή ψυχή του Χριστού-τον πατέρα- μέσα στο σώμα του, για να δημιουργηθεί η θρησκεία του Χριστιανισμού.
Ο Χριστός, έρχεται από το Nirvana, το αιώνιο σπίτι των ψυχών και μπαίνει στο σώμα του Ιησού, για να δημιουργήσει τη Χριστιανική θρησκεία. Εισέρχεται στο σώμα του Ιησού, στα τριάντα του χρόνια και ως αγνή προσωπικότητα, κυριαρχεί στη φυσική παρουσία του Ιησού. Ο Ιησούς φυσικά έχει απόλυτη επίγνωση αυτού που του συμβαίνει και γίνεται ένα μαζί του. Ακολουθεί το Χριστό, ως πνευματικό του πατέρα.
Στο τέλος της ζωής του πάνω στο σταυρό-κάρμα προσωπικό και μόνο του Ιησού- ο Χριστός φεύγει γιατί είναι εντελώς αγνός και δε βιώνει, ούτε συμμετέχει σε αυτό το βαρύ κάρμα, γεγονός που εξηγείται, καθώς ιστορικά επιβεβαιώνεται ότι ο Ιησούς λόγω της εργασίας του ως ξυλουργός, είχε συνεργασία με τους Ρωμαίους, πουλώντας σε αυτούς, σταυρούς. Καρμικά λοιπόν τώρα, σταυρώνεται ο ίδιος.
Στις τελικές του στιγμές πάνω στο σταυρό, ο Ιησούς λέγοντας: «Πατέρα, πατέρα γιατί με εγκαταλείπεις;», απευθύνεται στο Χριστό και όχι στο Θεό, ο οποίος εκείνη τη στιγμή εγκαταλείπει το σώμα του Ιησού.
Είναι κατανοητό ότι η παραπάνω γνώση, μπορεί να μας φαίνεται απίστευτη, ωστόσο δικαιολογεί απόλυτα και τις τελευταίες αποκαλύψεις για την κρυφή ζωή του Ιησού, με την ερωτική σχέση του με τη Μαρία- Μαγδαληνή, η οποία είναι πολύ πιθανή, καθώς ο Ιησούς, ζούσε μία φυσιολογική ζωή, μέχρι τα τριάντα του χρόνια.
Από τα τριάντα του χρόνια και έπειτα όμως, έχουμε το μεγάλο έργο του Χριστού για τρία ολόκληρα χρόνια με πολλά θαύματα και ιστορικές, αναμφισβήτητες αποδείξεις.
Ο Χριστός λοιπόν ήταν ένας μεγάλος προφήτης και εκπρόσωπος Του Θεού, αλλά όχι ο Δημιουργός. Ο ίδιος άλλωστε το γνώριζε αυτό και αποκαλούσε το Θεό στην προσευχή του, από τη μεγάλη του αγάπη για Εκείνον, Άμπα, που σημαίνει, γλυκός πατέρας.
Το κύριο μήνυμα που μας έδωσε ο Χριστός, είναι να αγαπάμε απόλυτα Το Δημιουργό μας, να αγαπάμε τον πλησίον μας, σαν τον εαυτό μας και να συγχωρούμε τους άλλους. Να κάνουμε τον εαυτό μας τέλειο, σαν τον Πατέρα και να γίνουμε καθ’ εικόνα κι ομοίωση μαζί Του.
Η ζωή του και το ενάρετο έργο του, μας εμπνέει.
Το παράδειγμά του, καθώς και η απλότητα, με την οποία επικοινωνούσε με όλους τους ανθρώπους, φτωχούς και πλούσιους, αλλά και η βαθιά αγάπη και η συμπόνια της καρδιάς του, μας συγκινούν!
Κυρίως όμως μας εμπνέει, η απόλυτη αγάπη και αφοσίωσή του από καρδιάς, στον Επουράνιο Πατέρα.
Αυτές οι μέρες του Πάσχα είναι ίσως πιο μοναδικές από κάθε άλλη φορά, καθώς είναι πιο ενδοσκοπικές κι έτσι μας βοηθούν να στραφούμε απερίσπαστοι εντός μας και στο Δημιουργό μας.
Επίσης μας πηγαίνουν, δύο χιλιάδες χρόνια και παραπάνω πίσω στο παρελθόν και μας φέρνουν το άρωμα από εκείνες τις αγιασμένες μέρες!
Είθε λοιπόν να έχουμε ένα γαλήνιο Πάσχα και Αληθινή Ανάσταση ψυχής!