Πριν το μονοπάτι του φεγγαριού

Written by

prin to monopati tou feggariou

Κλείσε τα μάτια. Χαλάρωσε. Καθάρισε το μυαλό σου. Εντελώς! Να μην υπάρχει τίποτα μέσα του…

Βάλε μια νύχτα. Βάλε έναν ουρανό, μπλε, βαθύ μπλε, σχεδόν μαύρο. Μ’ ένα μάτσο αστέρια πεταμένα από ’δω κι από ’κει. Βάλε μια παραλία. Υπάρχει ένα μικρό κυματάκι, πολύ μικρό, ίσα-ίσα να ενοχλεί την ησυχία. Να! Άκου το! … Βάλε ένα φεγγάρι. Ή καλύτερα μια πανσέληνο. Να κρέμεται απ’ τον ουρανό. Και μετά να πέφτει στο νερό. Δες! Το φως του σχηματίζει έναν δρόμο πάνω στην επιφάνεια. Το μονοπάτι του φεγγαριού. Αν θες, μπορείς να το διασχίσεις. Αλλά μπα, όχι. Ίσως κάποια άλλη φορά. Τώρα λες, ας μείνω εδώ.

Βάλε και μια φωτιά…μικρή, όσο φτάνει για να σε ζεσταίνει από την ψύχρα. Κοιτάς το ρολόι. Πήγε τρεις… Το ξανακοιτάς. Μπα…δε το χρειάζεσαι. Βγάλ’ το και θάψ’ το μεσα στην άμμο. Δε το έχεις ανάγκη πια. Βάλε και κάποιον να παίζει κιθάρα. Τώρα παίζει ήρεμα. Κάτι αρπισμούς, κάτι μελωδίες…άκου! Παίζει το «θάλασσα, ερωμένη μου»! Το θυμάσαι; «Εκεί που σβήνει ο βοριάς /κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνες /εκεί βρίσκομαι μ’ ένα λευκό χαρτί κι ένα μολύβι /και γράφω στίχους για ’σενα, θάλασσα ερωμένη μου…» Βάλε και δυο μάτια κάπου εκεί. Όποια θες. Να τα κοιτάς και να ’χεις όλο τον κόσμο δικό σου…

Περπάτα και πάνε εκεί κοντά που σκάει το κύμα. Κάτσε κάτω στην υγρή άμμο. Τέντωσε τα πόδια σου να τα βρέξει το κύμα. Κι έπειτα σήκω. Πάρε φόρα και κάνε μια βουτιά! Και μετά όλα φεύγουν. Οι σκοτούρες, οι ευθύνες, όλα ξεχνιούνται, αλλάζουν. Ή μήπως τελικά ήταν πάντα έτσι; Απλά; Κι εσύ δεν είχες τον χρόνο να το καταλάβεις;

Ξημερώνει… Το φεγγάρι την κοπανάει…

Τώρα πρέπει ν’ ανοίξεις τα μάτια. Πότε θα ξαναπάς;
Γιατί δε γίνεται να έχεις τα μάτια για πάντα κλειστά.

 

Ερωμένη μου – Τερμίτες

Εκεί που σβήνει ο βοριάς κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνες
εκεί βρίσκομαι μ’ ένα λευκό χαρτί κι ένα μολύβι
και γράφω στίχους για ’σένα  θάλασσα ερωμένη μου
εκεί που σβήνει ο βοριάς και το χαλάζι της θύελλας
 
Εκεί κοιμάσαι γλυκά ναρκωμένη απ’ το πάλεμα ερωμένη μου
αμαρτωλό μου μήλο εκεί σε κλέβω…
σταγόνα-σταγόνα… στίχο το στίχο
εκεί χορεύω στο γυμνό σου κορμί
 
Με τα νιάτα να γυαλίζουν στον ιδρώτα σου σαν το νερό
στο σώμα μωρού που το ’πλυνε η μάνα του
 
Εκεί που σβήνει ο βοριάς κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνες
Εκεί βρίσκομαι μ’ ένα βλέμμα, νυστέρι επικίνδυνο
μ’ ένα ποίημα αχόρταγο που δε γράφεται γιατί δε βρίσκω τέλος
εκεί βρίσκομαι και σε κοιτάζω, ερωμένη μου…  

Ξημερώνει… Ξημερώνει…    

 

cityculture.gr/ γράφει η Πηνελόπη Καπετανίδου