Η φιλία κρατάει μονάχα μια μέρα. Κάθε μέρα πρέπει να της αλλάζεις βρακί είπε ο αγαπητός μας Μ. Λουντέμης στοχαστικά και μετά συνέχισε να γράφει για αστέρια και λουλούδια… είπε, γιατί ήξερε! Όπως ήξεραν και τόσοι άλλοι άνθρωποι από την αρχαιότητα έως σήμερα που ωρύονταν και ρητόρευαν ότι “η φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα” και ότι “πρέπει να κάνουμε φίλους- όχι υλικά αγαθά” και ότι “το να περπατάς με έναν φίλο στο σκοτάδι είναι πολύ καλύτερο (προφανώς) από το να περπατάς μόνος στο φως”. Όλοι τα ξέρουν αυτά· άνθρωπος χωρίς φίλους δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.
Για αυτό και ο στοχαστικός, εσωστρεφής Καζαντζάκης είχε για φίλο του τον “λεύτερο”, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν Ζορμπά, ο απροσάρμοστος, παράξενος και ακοινώνητος Sherlock Holmes ήταν κολλητός με τον ευγενικό, φυσιολογικότατο και αγαπητό σε όλους Dr. Watson και ο Μίκυ, ο κύριος Τέλειος, δεν αποχωριζόταν ποτέ τον σκανταλιάρη Γκούφυ. Όλοι έχουμε φίλους που μπορεί φαινομενικά να μην ταιριάζουμε αλλά αυτό είναι το ωραίο της υπόθεσης και μπλα μπλα… Το ερώτημα όμως είναι: Μπήκαν κατά τύχη αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μας και απλά βόλεψε να μείνουν, ή ήταν μοιραίο όπως λένε, και κάποια ανώτερη δύναμη τους πήρε και τους πέταξε δίπλα μας και εμείς θέλουμε/ δεν θέλουμε πρέπει να βγάλουμε άκρη;
Από μικροί στο σχολείο δενόμασταν με διάφορα άτομα χωρίς ιδιαίτερο λόγο· επειδή κάναμε την ίδια πρωινή διαδρομή / καθόμασταν στο ίδιο θρανίο/ στηνόμασταν στην ουρά στο κυλικείο/ ή δίπλα-δίπλα αδιάβαστοι στον πίνακα/ συνεργαζόμασταν για το τελικό γκολ… Μεγαλώνοντας, εξακολουθούμε να είμαστε τολμηροί και να επιλέγουμε και πάλι εκείνους τους ανθρώπους που θα γελάσουμε με το ίδιο αστείο, ή είμαστε κολλημένοι με την ίδια μπάντα, ή απλώς μισούμε μαζί τις Δευτέρες. Ο πιο πρόσφατος φίλος που έκανα μπήκε στην καρδιά μου όταν αρχίσαμε να κοροϊδεύουμε μαζί τον ίδιο συγγραφέα. Και ερωτώ τώρα, είναι ή δεν είναι η φιλία ένα από τα μεγαλύτερα ρίσκα που παίρνει ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του;
Η φιλία κρατάει μονάχα μια μέρα
“Η φιλία κρατάει μονάχα μια μέρα” όμως. Τις επόμενες που ακολουθούν, όταν τα γέλια και τα ξενύχτια και τα ~ουάου~ μπαίνουν στην άκρη, τότε πρέπει να θρέψεις τη φιλία σου, να τη γεμίσεις με όμορφα συναισθήματα, με εμπιστοσύνη, με εκπλήξεις, παραχωρήσεις, συζητήσεις και με το βασικότερο προνόμιο: να αγαπάς και να αγαπιέσαι για αυτό που είσαι (ή μάλλον παρά αυτό που είσαι). Να της “αλλάζεις βρακί κάθε μέρα”, να την καθαρίζεις από βρώμικες σκέψεις, παρεξηγήσεις, μικρότητες, να την εξελίσσεις, να τη φέρνεις στα μέτρα σου, να γεμίζεις τα κενά και τις τρύπες που ανοίγει και να μην την μπαλώνεις πρόχειρα. Να δίνεις στο φίλο ή στη φίλη σου το καλύτερο, το πιο αληθινό, το πιο τίμιο κομμάτι του εαυτού σου, ακόμα και αν δεν ξέρεις πού θα καταλήξει.
Στους S1ngles, η Ράνια, όταν χαιρετάνε οριστικά τον φίλο τους Μάκη, λέει ότι αγάπη (φιλία) σημαίνει εκχώρηση εξουσίας. Δίνουμε στον άλλον δύναμη πάνω μας· τη δύναμη να μας κάνει ευτυχισμένους, ή να μας πληγώσει.
Ίσως τελικά διαλέγουμε τους φίλους μας επειδή ο καθένας τους μπορεί να “συνομιλεί” με κάτι από αυτά που έχουμε κρατημένα και φυλαγμένα μέσα μας. Όσο παράξενοι, όσο διαφορετικοί κι αν είναι από εμάς, αυτό αρκεί για να μας ενώνει. Τους διαλέγουμε, και κρατάμε την ανάσα μας μη μας φύγουν κάποια στιγμή, μην τους χάσουμε ή ακόμα χειρότερα, μην τους απομυθοποιήσουμε.
cityculture.gr/ γράφει η Πηνελόπη Καπετανίδου
Υ.Γ. Δεν ξέρω εντέλει αν οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν βρέθηκαν τυχαία εκεί- και δεν μπορώ να ξέρω. Όμως αυτοί που έμειναν ήταν μετά από προσπάθεια και κόπο. Και άρα είναι γραφτό να πορευτούμε μαζί τους στη ζωή για κάποιο λόγο. (We don’ t meet people by accident/ they are meant to cross our path for a reason).