Ο δικός μας; Των άλλων; Ποιος πονάει πιο πολύ και ποιον; Είναι το τέλος ή μόνο η αρχή; Μήπως είναι η λήξη της τιμωρίας μας. Τι φοβόμαστε; Τον καταλαβαίνεις όταν έρχεται; Τον επιθυμείς ποτέ και πότε;
Ο δικός μας θάνατος είναι κάτι που είτε αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε και πιστεύουμε ότι δεν θα μας συμβεί ποτέ, είτε τριγυρνά συνέχεια στο μυαλό μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Από επιθυμία ή φόβο. Εκτός κι αν τα δύο τελευταία ταυτίζονται, όπως λένε κάποιοι, οπότε αναιρείται και το δίλημμα.
Ο θάνατος των άλλων είναι επίσης δύο ειδών. Είναι ο θάνατος που δεν σε αφορά, που έχει να κάνει με νούμερα και όχι με ανθρώπους, π.χ. “ εκατόμβη νεκρών σε έκρηξη στην Κουάλα Λουμπούρ”. Το διαβάζεις, το ακούς στις ειδήσεις. Για σένα και για τον υπόλοιπο κόσμο- εκτός των συγγενών των θυμάτων- δεν πέθαναν άνθρωποι, πέθαναν νούμερα. Έτσι, περνάμε στο δεύτερο είδος θανάτου του άλλου, που για σένα είναι σημαντικός. Τον θάνατο κοντινών σου προσώπων ή γνωστών σου. Πώς αντιδράς σε κάτι τέτοιο; Νιωθεις κενό ίσως. Ίσως. Ίσως, βέβαια, και να μη ξέρεις και πώς να αντιδράσεις. Οπότε έρχονται τα έθιμα και σε βγάζουν απ’ τη δύσκολη θέση.
Αν μας έδιναν την ευκαιρία να διαλέξουμε (ποιος αλήθεια;) αν θα προτιμούσαμε να πεθάνουμε πρώτοι εμείς, να μην δούμε τους ανθρώπους που αγαπάμε να πεθαίνουν, ή το ανάποδο…Τι θα διαλέγαμε;
Υπάρχει μετά θάνατον ζωή; Ο Πλάτων έλεγε πως η ζωή που ζούμε εδώ και τώρα στη γη, είναι η τιμωρία μας για κάτι που κάναμε στον κόσμο των Ιδεών. Υπό αυτό το πρίσμα, μήπως ο θάνατος δεν είναι παρά η λύτρωση μας από την ποινή της ζωής, το εξιτήριο μας από τη φυλακή; Και πόσο νόημα έχει αλήθεια να σκεφτόμαστε τέτοια πράγματα; Τι ωφελεί; Ανοίγει ο νους μας ή μικραίνει;
Γιατί να τον φοβόμαστε; Όλοι φοβόμαστε τον θάνατο ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, αν δεν το παραδεχόμαστε. Ακόμη κι οι αυτόχειρες φοβούνται το θάνατο. Όλοι οι φόβοι του ανθρώπου, ακόμα κι αν κάποιος φοβάται τις φράουλες ή τις κυλιόμενες σκάλες, στην ουσία είναι ένας μόνο φόβος. Ο φόβος του θανάτου.
Βέβαια, όπως προείπα, κάποιοι λένε πως οι φόβοι είναι οι επιθυμίες μας. Γοητευτική φράση, στ’ αλήθεια. Ακούγεται τόσο έξυπνη αλλά είναι και ουσιαστική; Υπάρχει κανείς που να επιθυμεί τον θάνατο; Να τον βρίσκει θελκτικό; Γιατί αν υπάρχει, τότε θα έπρεπε να σκεφτούμε γιατί η τέχνη επιμένει να προβάλλει τον θάνατο στον αντίποδα του έρωτα..Μήπως απλώς κάποιοι πουλάνε την ιδέα του θανάτου σε δυστυχισμένους κι απογοητευμένους ανθρώπους; Ή ακόμη ακόμη και σε ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερη ταυτότητα που παραδίνονται αμαχητί;
Ποιος ξέρει να μου πει, αν καταλαβαίνεις τον θάνατο όταν έρχεται; Αν μου πει ότι τον καταλαβαίνεις ή και ότι δεν τον καταλαβαίνεις, ό,τι απάντηση και να μου δώσει δηλαδή, θα ‘ θελα επίσης να μου πει και από πού έρχεται, πώς είναι και πώς με βρίσκει;
Μήπως τελειώνει μόνο η μπαταρία μας και game over;