Το έργο της Ολλανδής συγγραφέως ΛΟΤ ΦΕΪΚΕΜΑΝΣ-–το δηλητήριο- παρακολουθήσαμε στο φουαγιέ του ΚΘΒΕ , ένα έργο προσωπικών διαλόγων, σε ένα χώρο τελείως ακατάλληλο για παράσταση δύο ατόμων με συγκρούσεις και αντιπαλότητα, παράσταση που θα μπορούσε να αναδειχθεί καλλίτερα στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Ένας άνδρας και μία γυναίκα-τέως σύζυγοι- βρίσκονται σε νεκροταφείο, εννέα χρόνια μετά τον χωρισμό τους, που έγινε λόγω του θανάτου του γιου τους και της φυγής του άνδρα,που λιποτάκτησε από τις ευθύνες που του αναλογούσαν και απέδρασε στη Γαλλία, εγκαταλείποντας τη γυναίκα του μόνη της, να θρηνεί τον χαμό του παιδιού της.
Η συγγραφέας, πολύ ρεαλιστικά, ευτελίζει την ανδρεία του ανδρικού φύλου ενώπιον τραγικών καταστάσεων και παρακολουθεί επισταμένως την τραγική θέση της γυναίκας, αντιμέτωπης με δύο απώλειες.
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος επεξεργάσθηκε ένα σημαντικό κείμενο και κατάφερε να το διεκπεραιώσει με αξιοπρέπεια, χωρίς όμως να προσδώσει σε αυτό την ένταση της τραγικότητας.
Οι διάλογοι, ως είναι φυσικό, περιστρέφονται γύρω από την εγκατάλειψη της γυναίκας, το θρήνο της για την απώλεια του γιου τους και τις ψυχοσωματικές συνέπειες που είχε γι΄αυτήν το γεγονός.
Ο άνδρας, πότε απολογούμενος, πότε επιτιθέμενος, υπερασπίζεται κυνικά αλλά άστοχα τη συμπεριφορά του, ομολογώντας ‘ότι η νέα Γαλλίδα σύζυγός του είναι έγκυος.
Στο τέλος, η άσβεστη αγάπη του ενός με τον άλλον οδηγεί σε ένα σφιχταγγάλιασμα, δηλωτικό του ότι η αγάπη όλα τα συγχωρεί.
Οι ηθοποιοί Ταξιάρχης Χάνος και Μαρία Τσιμά προσπάθησαν να ενσαρκώσουν τους ρόλους τους με επιτυχία, χωρίς όμως να φτάσουν σε πολύ υψηλά στάνταρ συγκίνησης .
Το ανύπαρκτο σκηνικό, η απουσία μουσικής και ο ενοχλητικός φωτισμός δεν βοήθησαν μια παράσταση εσωτερικού πόνου και θλίψης.
cityculture.gr/ γράφει ο Βαγγέλης Ραφτόπουλος