Το πράσινο βιβλίο | κριτική

Written by

Το πράσινο βιβλίο κριτική από τον Βαγγέλη Ραφτόπουλο

Η συνεργασία των Πίτερ Φαρέλι, Νικ Βαλελόγκα, Μαχερσάλα Αλί και Βίγκο Μόρτενσεν, των δύο πρώτων σαν αρχιτεκτόνων και των δύο τελευταίων σαν κατασκευαστών επιτέλεσε ένα θαύμα κινηματογραφικό, μια εποποιία καλλιτεχνική, ένα εξαίρετο αριστούργημα.

Το έργο αφιερωμένο σε ένα καταξιωμένο πιανίστα, τον αφροαμερικανό Ντον Σίρλευ-αντάξιο των Θεών κατά τον Ιγκόρ Στραβίνσκι- αναφέρεται στο 1962,έτος κατά το οποίο ο Σίρλευ-τον υποδύεται ο Μαχερσάλα Αλί- αποφασίζει να περιοδεύσει στον νότο της Αμερικής με δύο ακόμη μουσικούς.

Η αναζήτηση ενός οδηγού-συνεργάτη, τον στέλνει να συναντήσει τον Τόνι Βαλελόγκα, μπράβο Ιταλικής καταγωγής-τον υποδύεται υποδειγματικά ο Βίγκο Μόρτενσεν, με τη συνύπαρξή τους να αποτελεί και τη βασική ουσία του φιλμ.
Η διαφορετικότητα των δύο ανδρών σε όλα τα επίπεδα είναι και σπάνια και αξιοσημείωτη.

Διαφορετικότητα στο χρώμα, στη καταγωγή, στη συμπεριφορά, στη κουλτούρα, στη σοβαρότητα, στην ευγένεια, που εκδηλώνεται σε κάθε στιγμή και ευκαιρία της δίμηνης περιοδείας τους.
Σε μια μόνο επιτυχία συνέπεσαν.

Ξερίζωσαν το DNA τους και άρπαξαν το DNA των ρόλων τους, υποδύθηκαν τέλεια το αφεντικό και τον βοηθό του, αποδέχθηκαν τους δύσκολους ρόλους τους και πρόσφεραν σε ένα ανεπανάληπτο χορευτικό pas de deux ασύλληπτης ωραιότητας θέαμα.

Σε μια πολύ δύσκολη εποχή, όπου οι μαύροι στον ρατσιστικό νότο ήταν πρόσωπα καθόλου αποδεκτά, οι δύο ταξιδιώτες κοιμόντουσαν και έτρωγαν σε διαφορετικά μέρη, με το πράσινο βιβλίο που συμβουλεύονταν να τους υποδεικνύει που μπορούν οι μαύροι να κοιμηθούν και να φάνε.
Το οξύμωρο της κατάστασης ήταν ότι ενώ οι θεατές ήταν μαγεμένοι από το θείο παίξιμο του καλλιτέχνη, ο ίδιος δεν μπορούσε να γευματίσει με τους λευκούς, αλλά υποχρεωνόταν να παραμένει σε άλλο χώρο.
Ο συγκρατημένος και συγκροτημένος πιανίστας και ο χύδην οδηγός του, που καμάρωνε για τις μπούρδες του και με σπεσιαλιτέ τις γροθιές του, παρά τις πολλές διαφωνίες τους, κατάφερναν να ξεπερνούν τις δυσκολίες-καιρικές, ρατσιστικές- την ομοφυλοφιλική τάση του μαύρου καλλιτέχνη και να επιστρέψουν τα Χριστούγεννα στην Νέα Υόρκη όπου τον οδηγό τον περίμενε η πολυμελής οικογένειά του και τον Ντον Σίρλευ η απέραντη μοναξιά του.
Κοντολογής απολαύσαμε ένα υπέροχο road movie, με πειστικά στοιχεία εποχής, με μουσική , ενδύματα, αισθητική, παλαιά μοντέλα κάντιλακ, με πιάνα Steinway, με έντονες ρατσιστικές αντιδράσεις και εκπλήξεις όσον αφορά στο πρόσωπο του λευκού οδηγού και του μαύρου αφεντικού.

Ο Μόρτενσεν αποδείχθηκε ιδανικός στο ρόλο που ανέλαβε και την άγρια συμπεριφορά του την εμπλούτισε η καλλίτερα τη περιόρισε με την αμέριστη αγάπη και φιλία προς τον εργοδότη του.

Ο ΑΛΊ ήταν συγκεντρωμένος στο ρόλο του και συνεπής στις υποδείξεις του σκηνοθέτη, δίκαια δε κατέκτησε το βραβείο του β. ανδρικού ρόλου.
Τέλος η ταινία που βραβεύθηκε, όπως και το βραβείο για το καλλίτερο πρωτότυπο σενάριο απέδειξαν ότι τα άξιζαν

cityculture.gr/ Το πράσινο βιβλίο / κριτική / Βαγγέλης Ραφτόπουλος