Στην μικρή, ιστορική πλεόν, αίθουσα του θεάτρου “Φλέμινγκ” είδαμε τον ταλαντούχο μίμο Στέλιο Χαρίτο σε ένα δυναμικό σταντ-απ, γεμάτο μιμήσεις πολλών πολιτικών και καλλιτεχνικών προσώπων.
Ο Στέλιος σχολιάζει στο πρόγραμμά του πλήθος πολιτικών και καλλιτεχνικών προσώπων π.χ. την Ζωή Κωνσταντοπούλου ως Πρόεδρο της Βουλής να δίνει την έναρξη σε μια ακόμη συνεδρίαση των τριακοσίων, στη συνέχεια όμως δεν διστάζει να αποκαλεί το Κοινοβούλιο “μπ@@ρδέλο” !!
Το όλο concept βασίζεται σε μια απλή ιστορία : η ΄Αντζελα Δημητρίου καλείται να δημιουργήσει μια κυβέρνηση για να σωθεί η Ελλάδα. ΄Ετσι αρχίζει να σκέφτεται τι είδους Υπουργεία θα δημιουργήσει και ποιος θα τα αναλάβει. Ακούμε λοιπόν μερικά παράξενα -και σίγουρα αταίριαστα, γι’αυτό πολύ αστεία- ονόματα στα απίστευτα χαρτοφυλάκια. Ακόμη πιο τρελές και ανισόρροπες είναι οι ιδέες του καθενός υποψηφίου για την σωτηρία της χώρας μας. Ακούμε λοιπόν τους (αφάνταστης τρελής έμπνευσης) Ελένη Λουκά, Ηλία Ψινάκη, Τρύφωνα Σαμαρά, Ζωή Λάσκαρη, Ελένη Μενεγάκη, Ζωζώ Σαπουντζάκη, Δήμητρα Ματσούκα, καθώς και μερικά τηλεοπτικά πρόσωπα που υπήρξαν μόνο σε κάποιες γνωστές σειρές και όχι στην πραγματικότητα όπως η φοβερή Ντένη Μαρκορά από τους “Δύο Ξένους” !!…
Δυστυχώς ούτε στο δελτίο τύπου που μοιράστηκε στα ηλεκτρονικά σάιτς αλλά ούτε και εντός του θεάτρου δεν βρήκαμε πληροφορίες σχετικά με τους τυχόν συγγραφείς, τον σκηνοθέτη, τον επιμελητή μουσικής κ.ά. Να υποθέσουμε λοιπόν πως τα κάνει όλα ο συμπαθής Στέλιος ; Μας έδωσε την εντύπωση πως όντως τα έκανε όλα μόνος του : έγραψε τα περισσότερα κείμενα, σκηνοθέτησε και επέλεξε τα πρόσωπα που θα μιμηθεί. ΄Ομως, έχοντας τόσα να σκεφθεί δεν υπολόγισε ότι θα αφήσει κενά στα ενδιάμεσα των μιμήσεών του, τόσο μεγάλα και πολλά που μας κούραζαν. Χάνει πολύτιμα δευτερόλεπτα να αλλάξει περούκες (μήπως και για να πιει λίγο νερό ή να πάρει κάποιες ανάσες 😉 και αυτό προκαλεί μικρά χάσματα ρυθμού στην όλη ροή του σόου. Με άλλα λόγια θα ήταν πιο άνετο για τον ίδιο και εμάς να χρησιμοποιούσε κάποιο σκηνικό “γέμισμα” για τα κενά αυτά, όπως βίντεο (που ο υπογράφων απεχθάνεται στο θέατρο, αλλά εδώ ίσως να βοηθούσαν γενικώς). Μια άλλη λύση θα ήταν μια καλή μουσική υπόκρουση ή και μια τραγουδίστρια σε μικρά σόλο.
Αυτό που κάνει, πάντως, τον Χαρίτο να διαφοροποιείται θετικά σε σχέση με τους άλλους μίμους είναι πως αρκείται στους μικρούς χώρους και δεν κάνει μεγάλα βιαστικά “άλματα” σε αχανείς πίστες. Θα έρθει η σειρά του και για αυτές, είμαστε σίγουροι. Μια άλλη διαφοροποίηση είναι το γεγονός ότι δεν ανακοινώνει κάθε φορά το ποιον θα μιμηθεί, αλλά μας αφήνει να το ανακαλύψουμε εμείς. Αυτό είναι έξυπνο αλλά και ριψοκίνδυνο, γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις η μια φιγούρα μοιάζει, οπτικά αλλά και φωνητικά, με μια άλλη και δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε ποιαν μιμείται (το πάθαμε ιδιαίτερα με εκείνη της Ζωής Λάσκαρη που νομίσαμε πως ήταν η Μελίνα Μερκούρη, ευτυχώς μια διπλανή θεατής μάς το ξεκαθάρισε !)
Στην παράσταση που είδαμε ο κόσμος ερχόταν αργοπορημένος για αρκετά λεπτά ! Αυτό δεν αιφνιδίασε τον συμπαθή μίμο σε καμία περίπτωση, αντιθέτως έπαιξε μαζί τους, σχολιάζοντας την εμφάνιση του καθενός (μαλλιά – ντύσιμο) και αναλαμβάνοντας για λίγα δευτερόλεπτα ρόλο ταξιθέτη ! ΄Οταν μάλιστα οι αργοπορημένοι θεατές δεν χωρούσαν πλέον στην πλατεία, ο Στέλιος δεν δίστασε να βάλει κοινό επάνω στην σκηνή !… Αναρωτιόμαστε βέβαια αν οι υπεύθυνοι του χώρου τους επέτρεψαν να μπουν παρά το γεγονός ότι ήξεραν πως δεν υπήρχαν θέσεις, ακριβώς για να δημιουργηθεί αυτός ο υπέροχος χαμός, τόσο πρωτότυπος και χιουμοριστικός : θεατές επί σκηνής να βλέπουν την παράσταση ! Και ο Στέλιος άλλο που δεν ήθελε, μια και κάθε τόσο τους έλεγε : “να γυρίσω και απο εδώ για να με βλέπετε κι εσείς” ή “σας βάζω επάνω για να σηκώνεστε πιο εύκολα να παίζετε” προκαλώντας άφθονα γέλια στους ίδιους και στους στην ασφυκτική πλατεία καθήμενους ….
Οι μιμήσεις ανδρών είναι σαφώς λιγότερες αλλά και πολύ πετυχημένες, ακριβώς για να μας αποδείξει πως δεν βασίζει όλο του το σόου μόνο σε γυναίκες : ακούμε τους Γιώργο Γεωργίου, Νίκο Χατζηνικολάου, Μάκη Χριστοδουλόπουλο (σε ένα ντελίριο χορού βγαλμένο απευθείας από τα λαϊκά πανηγύρια της υπαίθρου), Ηλία Ψινάκη. ΄Εχει την ικανότητα να εναλλάσει εύκολα και ολόσωστα τις ανδρικές με τις γυναικείες φωνές, αυτό το απέδειξε με τις περιπτώσεις Νίκου Χατζηνικολάου και ΄Αντζελας ή σε εκείνη με τους Ηλία Ψινάκη-Ελένη Λουκά που κάνουν μαζί διαμαρτυρία ενώπιον της Βουλής (λιγότερο πετυχημένη εκφραστικά η δεύτερη).
Μερικές από τις περούκες χρησιμοποιούνται δυο φορές για δυο διαφορετικά πρόσωπα, έτσι αναρωτιόμαστε αν αυτό γίνεται για λόγους οικονομίας ή γιατί τα μαλλιά του ενός διάσημου προσώπου είναι -έστω περίπου- ίδια με ενός άλλου.
Η “Αντζελα” του Στέλιου ήταν πολύ τραβηγμένη όσον αφορά τα χείλη (τα σούφρωνε αδικαιολόγητα πολλές φορές και χωρίς λόγο) αλλά και σαν γενικότερη συμμετοχή στο όλο σόου, μια και είδαμε στοιχεία της Άντζελας και σε άλλες γυναικείες φιγούρες στη διάρκεια της παράστασης.
Στο τέλος της παράστασης η ίδια καλείται να κριτικάρει μερικές από τις τραγουδιστικές φιγούρες της ελληνικής πίστας, έτσι δεν διστάζει να “θάψει” εύστοχα τους Κατερίνα Στανίση, Ελένη Φουρέιρα, Γιώργο Μαζωνάκη, Πάολα, για να αποθεωθεί-μέσω του Χαρίτου- από το κοινό και να αποχωρήσει πλήρης δόξας στα στενά καμαρίνια του Φλέμιγκ. ΄Ομως, ως Στέλιος πλέον, δεν παραμένει εκεί και προβαίνει σε κάτι που σπάνια συμβαίνει στα ελληνικά θέατρα : περιμένει το κοινό στην είσοδο και χαιρετά έναν-έναν τους θεατές, ζητώντας ευγενικά την γνώμη τους.
Οι συνθήκες θέασης πολύ καλές, το ίδιο και η σχέση τιμής εισιτηρίου και ποιότητας θεάματος. Το μόνο που δεν είδαμε ήταν μια δεύτερη έξοδος κινδύνου (πανικός θα γίνει σε περίπτωση ατυχήματος σε κάποιο σόου -κτύπα ξύλο- αφού η μοναδική είσοδος – έξοδος είναι πολύ μικρή).
Σαφώς και ο Στέλιος είναι για μεγαλύτερες σκηνές, και όχι για τόσο μικρά θεατράκια όπως αυτό (χωρίς να αρνούμαστε την αξία του χώρου και τα όσα ποιοτικά θεάματα πρόσφερε στα 15 περίπου χρόνια ύπαρξής του στην πόλη μας). Του το ευχόμαστε ολόψυχα.