Περιοδεύει από πέρσι και συνεχίζει ακάθεκτος και φέτος σε όλη τη χώρα με τον τίτλο «40 χρόνια έφηβος» τραγουδώντας ένα πλούσιο πρόγραμμα τραγουδιών κάθε φορά, ανάλογα με το κοινό του, που ζει ή και ξαναζεί την εφηβεία μαζί του.
Τι είναι αυτό που σας διατηρεί, ύστερα από μια τόσο μεγάλη επαγγελματική διαδρομή, έφηβο; Είναι η αγωνία μου για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Δεν μπορείς να γυρίσεις τις πλάτες σε αυτά που συμβαίνουν. Έχοντας τεντωμένες τις κεραίες, τις συναισθηματικές και τις πνευματικές, είσαι τόσο ανήσυχος που πνίγεσαι και όταν πνίγεσαι, θέλεις να βγάλεις από μέσα σου αυτά που σε πνίγουν. Και αν ασχολείσαι με κάποιο είδος τέχνης τότε αυτό είναι το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Άλλωστε το έχω ξαναπεί: τέχνη είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας σου να διαχειριστείς τον πόνο σου.
Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Λοϊζος, Νικόλας Άσημος… Πόσο επηρέασαν την καλλιτεχνική πορεία και την προσωπικότητά σας; Είναι φυσικό να έχουν επηρεάσει την πορεία μου και τη ζωή μου γενικότερα. Έχω ζήσει κοντά με αυτούς τους ανθρώπους. Και με άλλους, όπως τον Θάνο Μικρούτσικο, αλλά και ανθρώπους από τους οποίους ζήτησα στίχους για τα τραγούδια μου. Είναι η περιουσία μου, η πνευματική μου περιουσία αυτοί οι άνθρωποι. Θα ήμουν πιο φτωχός αν δεν είχα γνωρίσει αυτούς τους ανθρώπους. Έχουν διαμορφώσει και τη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα μου και νομίζω ότι κάποια στιγμή, από ό,τι έχω καταλάβει, κι εγώ τους φάνηκα χρήσιμος. Ήταν δηλαδή άνθρωποι-φίλοι, άνθρωποι-παρέα, άνθρωποι που αντάλλασσαν μεταξύ τους απόψεις, θέσεις, αγωνίες και πόνο.
Έχετε τραγουδήσει σημαντικούς Έλληνες ποιητές όπως ο Καββαδίας και ο Καρυωτάκης. Πιστεύετε ότι στη δύσκολη εποχή που διανύουμε η ποίηση είναι ικανή να αφυπνίσει τον κόσμο όπως στο παρελθόν; Ναι, πάλι θα σας πω ότι είμαι τυχερός που έχω τραγουδήσεις αυτούς τους ποιητές –και όχι μόνο. Μιλάω και για τους νεότερους ποιητές, όπως είναι ο Αλκαίος, ο Τριπολίτης, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Μάνος Ελευθερίου, η Αφροδίτη Μάνου και πολλοί άλλοι. Και η αγωνία των ποιητών όταν γίνεται τραγούδι, είναι μια αλήθεια η οποία και αφυπνίζει και από την άλλη μεριά σκοτώνει εκείνους που θέλουν να σκοτώσουν. Δεν πιστεύω ότι τα τραγούδια μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, πιστεύω όμως ότι τα τραγούδια μπορούν να δώσουν κουράγιο σε αυτούς που αγωνίζονται και νιώθουν αυτοί οι αγωνιστές ότι ο αγώνας τους αναγνωρίζεται και διαδίδεται και υμνείται. Κι αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κουράγιο για αυτούς.
Ξεκινήσατε από την έντεχνη μουσική και στην πορεία αλλάξατε και γίνατε είδωλο της νεολαίας με το πέρασμά σας στη ροκ μουσική. Πως προέκυψε; Ο όρος «έντεχνη μουσική» είναι λίγο… -πώς να το πω;- δεν πληρεί τους όρους… είναι άτοπος. Οτιδήποτε δημιουργείται είναι μία τέχνη, δεν μπορείς να την ξεχωρίσεις σε αυθεντική και επιτηδευμένη, δηλαδή σε αυτήν που έγινε επίτηδες για κάποιον λόγο, ποταπό συνήθως λόγο, μικρό λόγο, δόξα, χρήμα, αναγνώριση, δεν ξέρω τι… Ενώ από την άλλη είναι η αυθεντική τέχνη, αυτή που εκφράζει την αληθινή ανάγκη του δημιουργού να εκφραστεί. Εγώ ποτέ μου δεν είχα περιορισμούς, δεν είχα παρωπίδες, ακούω, διαβάζω, γεύομαι την τέχνη από οπουδήποτε κι αν προέρχεται… Η τέχνη δεν έχει φραγμούς, δεν έχει «στιλ», όπως προσπαθούν να της αποδώσουν οι επαΐοντες –όχι, τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει.