Σύμφωνα με το άρθρο 336 του Ποινικού κώδικα , όποιος με σωματική βία ή με απειλή σοβαρού και άμεσου κινδύνου ζωής ή σωματικής ακεραιότητας εξαναγκάζει άλλον σε επιχείρηση ή ανοχή γενετήσιας πράξης τιμωρείται με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα-10- ετών.
Η φαλλοκρατική κοινωνία και η στρεβλή νοοτροπία που επικρατούν στη χώρα μας είναι συνένοχες για τις πολυπληθείς σεξουαλικές παρενοχλήσεις γυναικών, τους βιασμούς θυμάτων των σεξομανών ανδρών που ασκούν μια υπερβατική κυριαρχία στους εργασιακούς χώρους , όπως και σε αθλητικούς και καλλιτεχνικούς χώρους.
Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι κάποιοι «ευυπόληπτοι κύριοι», εκμεταλλευόμενοι κατά τον πιο αηδιαστικό και χυδαίο τρόπο τη θέση τους, προβαίνουν σε ασελγείς πράξεις, αφού πρώτα υπόσχονται ανέλιξη των θυμάτων στον τομέα ενδιαφέροντός τους.
Τόσο η ισχυρότερη σωματική διάπλαση, όσο και η δεδομένη πολλές φορές συστολή των θυμάτων-αφού πρώτα είναι αντιληπτές οι αντοχές της κάθε μιας από τα θύματα- εξασφαλίζει τη σιωπή τους και τη συνέχιση της άθλιας δραστηριότητας των θυτών τους.
Ιστορικά έχουν καταγραφεί λίγες αντιδράσεις από τα θύματα- βιτριόλι, καταστροφή γεννητικών οργάνων, ξυλοδαρμός από φίλους του θύματος- και τις περισσότερες φορές το θύμα απωθεί τη ντροπή και το πόνο στα εσώτερα του εαυτού του, φοβούμενη τη κατακραυγή από συγγενείς και κοινωνία.
Στο παρελθόν ήταν δεδομένο ότι το θύμα εβιάζετο για δεύτερη φορά στο αστυνομικό τμήμα όπου μετέβαινε για να καταγγείλει βιασμό από τους αστυνομικούς που με λεκτική βία και περίεργες και ενοχλητικές ερωτήσεις έφερναν το θύμα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
Ένα κρίσιμο θέμα που πρέπει να διαλευκανθεί είναι ο χρόνος που το θύμα δημοσιοποιεί το βιασμό του.
Είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει και ο πλέον ειδήμων στη θέση του θύματος για να αντιληφθεί τον αριθμό των προβλημάτων που γεννώνται μετά τον βιασμό.
Η αισχύνη, η αδύναμη θέση, ο περιορισμός των ελπίδων για πρόοδο στον εργασιακό χώρο, η αρνητική θέση της κοινωνίας σε αυτά τα θέματα, η βεβαιότητα περί ευθύνης του θύματος, το αποστερεί από τη δυνατότητα άμεσης και εύστοχης αντίδρασης.
Το πρόβλημα όμως το θύμα το κουβαλά μέσα του, το φθείρει, του αναστέλλει από πολλές δραστηριότητες επί σειρά δεκαετιών, αλλά δεν το λησμονεί και η ανακούφιση επέρχεται όταν το δημοσιοποιεί.
Η Σοφία Μπεκατώρου αρχικά και οι τέως αθλήτριες Μαρία Μπίκοφ, Ραμπέα Ιατρίδου, Μαρίνα Ψυχογιού στη συνέχεια κατήγγειλαν η μεν πρώτη τον επί σειρά δεκαετιών αντιπρόεδρο της ομοσπονδίας ιστιοπλοϊας Αριστείδη Αδαμόπουλο και οι επόμενες παράγοντες και γιατρούς για σεξουαλική παρενόχληση.
Στο σημείο αυτό πρέπει να τονισθεί η κατάπτυστη ανακοίνωση της ομοσπονδίας Ιστιοπλοϊας που σχεδόν καλύπτει το δράστη.
Είναι όμως φρόνιμο να αναφερθούν και οι βιασμοί του κινηματογραφικού παραγωγού Χάρβευ Γουαϊνσαίν σε ηθοποιούς του Χόλυγουντ, οι δραστηριότητες των Χίτσκοκ, Μπέργκμαν, ΠΛ.Ντομίνκο και άλλων διάσημων του καλλιτεχνικού και αθλητικού χώρου, όπου αναπτύσσεται μια ιδιάζουσα στενή σχέση μεταξύ αθλητών και καλλιτεχνών από τη μια πλευρά και των εργοδοτών, προπονητών και παραγόντων από την άλλη.
Ο χώρος του αθλητισμού προσφέρεται τέλος και για την ικανοποίηση του κάθε είδους ανώμαλου που παρενοχλεί σεξουαλικά νεαρά άτομα ανεξάρτητα από το φύλο τους.
Καθίσταται λοιπόν παραπάνω από αναγκαία η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση από το σχολείο, η παρότρυνση σε καταγγελίες κάθε μορφής παρενόχλησης και η ανακοίνωση και αναφορά παραβάσεων και έκλυτων συμπεριφορών στο άμεσο περιβάλλον.