«Ζουν αναμεσα μας»
Το 1988 ο John Carpenter μας χάρισε το συναρπαστικό “They Live” («Ζουν αναμεσα μας») με τον παντελώς άγνωστο, έως τότε, παλαιστή Ρόντι Πάιπερ. Πόσες φορές έκτοτε δεν χρησιμοποιήσαμε όλοι μας τη φράση «Ζουν ανάμεσά μας» για να μιλήσουμε για συνανθρώπους μας με διαφορετικά χαρακτηριστικά που ενίοτε διαφεύγουν της προσοχής μας αλλά εάν, ή όταν, τους προσέξουμε ανακαλύπτουμε ότι είναι μέρος της ζωής μας;
Πόσες «φυλές» συμφοιτητών μας, ίσως και εξωγήινων, δεν το αποκλείω, ζουν μέσα στο σύμπαν των ελληνικών πανεπιστημίων; Δεν χρειαζόμαστε ειδικά γυαλιά για να τους εντοπίσουμε και είναι αλήθεια ότι, χωρίς το ειδικό ρολόι, εξαφανίζονται όχι για να διαφύγουν όταν τους εντοπίσετε, αλλά γιατί ξέμειναν από δυνάμεις ή κίνητρο. Αυτή η κοινότητα, το “Allien Nation” που «Ζουν αναμεσα σας» είναι οι φοιτητές του δεύτερου ή του… νιοστού πτυχίου.
Οι φοιτητές του δεύτερου ή του… νιοστού πτυχίου
Μεγαλύτεροι σαφώς, πιθανώς εργαζόμενοι, με οικογένεια και παιδιά κάποιοι. Η μορφή μερικών από εμάς παρακινεί τους νεώτερους συμφοιτητές μας να μας μιλούν στον πληθυντικό. Ξέρετε, αντίθετα από ότι κάποιοι πιστεύουν, η πλειονότητα των φοιτητών είναι άδολα σεβαστικοί και όχι γιατί προσβλέπουν υποκριτικά στην εύνοια των καθηγητών τους. Ούτε φυσικά στην δικιά μας, και ας νόμισαν πως είμαστε διδάσκοντες. Μοιάζουμε ίσως με αυτούς, γιατί είμαστε μεγαλύτεροι, ίσως και από κάποιους από αυτούς. Διαγωνιστήκαμε, μερικοί και αρκετές φορές, σε ένα σαφώς οριοθετημένο «αγώνισμα» σχεδιασμένο για τους πτυχιούχους, αυτό των κατατακτηρίων εξετάσεων.
Ως άλλοι μέτοικοι κατηγορούμαστε συχνά από τους αδαείς πως υποκλέπτουμε τις θέσεις των νέων υποψηφίων των Πανελληνίων Εξετάσεων. Όπως ίσως γνωρίζετε, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθώς αυτές οι επιπλέον θέσεις προβλέφθηκαν για πτυχιούχους, που ήδη έχουν από κάποια χρόνια βγει στην αγορά (άλλης) εργασίας. Και ναι, παίρνουμε και βιβλία. Αλήθεια, όμως, πόσο αστείο φαντάζει στην εποχή μας, όπου το διαδίκτυο διώκει απηνώς τους θρησκευτές του βιβλίου και οι βιβλιοθήκες μαζεύουν σκόνη, να κατηγορούμε κάποιους πως παίρνουν βιβλία! Μην ξεχνάτε αγαπητοί επικριτές της «φυλής» μας πως εκείνο το «δελτίο εισιτηρίου δεν ισχύει» κραυγάζει και μας προδίδει στον ελεγκτή μέσα από την φοιτητική μας ταυτότητα. Και μπορεί η «μεγάλη φτωχομάνα» πόλη μας να τρέφει στη Λέσχη όποιον έχει ανάγκη, όμως, παρατύπως, όταν το κάνουμε, σιτιζόμαστε στο «Πρυτανείο».
Ζουν αναμεσα μας και είναι η φυλή των καταταχθέντων
Η «φυλή» των καταταχθέντων είναι σπορά από τη μεγάλη «Τράπεζα Σπόρων» του ελληνικού Πανεπιστημίου. Σπόροι που μπολιάζουν το φυτό που καλλιεργεί η κάθε Σχολή και βελτιώνουν τις ποικιλίες του, δίνουν στους χυμούς της επιστήμης του κάθε τμήματος τη φρουτώδη επίγευσή της, νέα χρώματα και αρώματα. Οι πτυχιούχοι δάσκαλοι, φυσικοί, μαθηματικοί, θεολόγοι αλλά και γυμναστές, μαζί με τεχνοκράτες πτυχιούχους των Τ.Ε.Ι., νοσηλευτές, βιβλιοθηκονόμους, μηχανολόγους και τόσους άλλους, μεταφέρουν γνώσεις από άλλα επιστημονικά πεδία και δίνουν νόημα στην έννοια του «πανεπιστήμονα». Κυρίως, όμως, εμείς οι λίγο, έως πολύ, μεγαλύτεροι από τους συμφοιτητές μας μεταφέρουμε τις επαγγελματικές μας εμπειρίες από το «πεδίο» (αν ήμασταν τυχεροί να εργαζόμασταν μέσα στην κρίση) και την πληρέστερη γνώση των ανθρωπίνων σχέσεων και καταστάσεων και είμαστε πρόθυμοι να τη μοιραστούμε και να εμπλουτίσουμε την εμπειρία (και τις εργασίες) των συμφοιτητών μας.
Η αρχή των σπουδών μας είναι πάντα κάπως επώδυνη. Καταλαβαίνεις ότι είσαι πρόσθετο μέλος που προσαρτήθηκες στο φοιτητικό σώμα που δεν αναγνωρίζει στην αρχή, χωρίς να αρνείται κιόλας, τη χρησιμότητά σου, όταν ο καθηγητής αφού κάνει με αυστηρότητα παρατήρηση στους φοιτητές, γιατί φωνασκούν ή ασχολούνται με το κινητό τους, γυρίζει σε σένα και σου απευθύνει το λόγο στον πληθυντικό! «Κύριε, σας παρακαλώ κλείστε το κινητό σας. Τα παιδιά θέλουν να μάθουν». Και εμείς θέλουμε να μάθουμε, αγαπητέ. Ή όταν ο νεαρός συμφοιτητής σου που μιλάει δίπλα σου ανερυθρίαστα αθυρόστομα, γυρνάει σε σένα απολύτως σεβαστικός για να σου ζητήσει ένα στυλό, με φυσική ευγένεια και αυτός στον πληθυντικό!
Είμαστε μεγαλύτεροι και για αυτό πιθανόν πιο έμπειροι, καθώς η εμπειρία δεν είναι μόνο ποσοτικό μέγεθος αλλά και ποιοτικό, αλλά συγχρόνως είμαστε και ασυγχρόνιστοι («εξ ιδίων τα αλλότρια», βεβαίως, κρίνω). Χρειαζόμαστε βοήθεια για να ξεκλειδώσουμε τον συνδυασμό του ηλεκτρονικού μαθήματος (είδατε, ψυχαναγκασμός με τους ελληνικούς όρους), για να πάρουμε βιβλία από τον δύστροπο Εύδοξο και για να δηλώσουμε ηλεκτρονικά τα μαθήματα του εξαμήνου. Με διαφορετικούς ο καθένας μας ρυθμούς εκσυγχρονιζόμαστε και εναρμονιζόμαστε, ασθμαίνοντας ενίοτε από την προσπάθεια. Ευχόμαστε ότι κάποτε όλοι όσοι μπήκαμε με κατάταξη θα ολοκληρώσουμε το ταξίδι που αρχίσαμε μαζί, τη μέρα της ορκωμοσίας μας σε ένα πτυχίο που το επιλέξαμε, όχι κατ’ ανάγκη (όπως συχνά συμβαίνει στο πρώτο), αλλά μόνο από αγάπη και χωρίς σαφείς τουλάχιστον σκοπιμότητες.
Ζουμε αναμεσα σας
Για όλα όσα σας μίλησα παραπάνω, δεν θα πρέπει να θυμώνετε όταν σας τραβάμε το μανίκι στις εξετάσεις, ή όταν έρχεται η ώρα των δηλώσεων ή στα εργαστήρια της Σχολής. Επιτρέψτε μου ακόμη μία παρομοίωση. Γνωρίζω πως δεν συναντήσατε ποτέ στα Δικαστήρια τους αιτησιογράφους που κάποτε έγραφαν τις αιτήσεις του κόσμου στα σκαλιά του Μεγάρου. Σήμερα, κάποιες παρόμοιες υπηρεσίες εμείς οι νέοι συνάδελφοι θα ζητήσουμε από εσάς τους νεώτερους, στη χρήση των νέων τεχνολογιών πάντα. Εξάλλου (να και ένα πολιτικό σχόλιο), στα νέα ήθη της πολιτικής μας ζωής εμφανίστηκε και το βόλεμα των γονέων από τα τέκνα τους, όπως η περίπτωση του Προέδρου του Ο.Α.Σ.Θ. και του ηλικιωμένου διευθύνοντος συμβούλου της Ε.Ρ.Τ.
Δεν χρειάζεστε ειδικά γυαλιά για να μας δείτε . Ζούμε ανάμεσά σας εδώ και πολλά χρόνια. Είμαστε εσείς σε μερικά χρόνια και ίσως βρεθείτε στη θέση μας μεταναστεύοντας σε μία άλλη σχολή στο μέλλον. Ένα μέλλον που απαιτεί για να το κατακτήσεις όλο και περισσότερα συνδυασμένα εργαλεία πρόσβασης στην επιτυχία, γλώσσες, τεχνολογίες, δεξιότητες και τόσα άλλα. Φέραμε κάποια. Ανταλλάζουμε;
cityculture.gr/ γράφει ο / Γιάννης Μπαχάς
Ο Γιάννης Μπαχάς είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Α.Π.Θ. και μέλος της Ε.ΔΗ.Π.Η.Τ.