Ποίηση

Κάθε πρωί Καταργούμε τα όνειρα Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια Τα ρούχα...

Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφ...

Ευτυχώς σκοτεινιάζει κι απόψε Το μωσαϊκό της κουζίνας μου Δείχνει κιόλας μεσάνυχτα Μ' εκείνο το ένδοξο άσπρο-μαύρο ...

Αυτή η πόλη μού αρέσει πολύ Με τη διάφανη ομίχλη στα μαλλιά σου Τη γυαλιστερή υγρασία στα μάτια σου Απλώ...

Πρόσωπο ανθρώπινο, δεν μπορώ να σ' αγγίξω, με ζαλίζει τόση επιθυμία, που χάνομαι, δίχως τη χαρά ν' ακουμπήσω το χέρι ...

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια – ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή. Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸ...

Ἄλλοτε διαβάζαμε τὰ μαθήματά μας κάναμε τὴν προσευχή μας καὶ λέγαμε πὼς δυό καὶ δυό κάνουν τέσσερα. Τώρα, δυό λ...

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω Μη φοβηθείς Και θα με βρείς είτε σαν άστρο Όταν μονάχος περ...

Πάνω στο λόφο σού ‘στρωσα πευκοβελόνες κι έριξα πάνω τους αχτίδες ήλιου κι από πάνω σου ‘στρωσα ένα χαμόγελο να μην κό...

Έχοντας επιστρέψει απ’ το πιο μακρινό ταξίδι Την άλλη μέρα κιόλας καταλαβαίνω Πως δεν σκαμπάζω γρυ Από ταξίδια....

Όταν τα άλογα του χρόνου σταματούν στην πόρτα μου Πάντα διστάζω λίγο να τα δω να πίνουν Αφού σβήνουν τη δίψα τους ...

Έλα να παίξουμε. / ...

Το ρόδο φυτεύεται στη γη και το χρυσάνθεμο καλλιεργείται στην ομίχλη.   ...

Οι ώρες δεν αντέχουν πια να είναι ώρες / Ω, να μπορούσαμε κάτι άλλο να είμαστε! λένε./ Η δουλειά τους είναι να κάνουν ...

Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών είμαστε μες στο δικό μας κόσμο ...