Παύλος Λεμοντζής

Website URL: https://cityculture.gr/paylos-lemontzis/

«Βαβυλωνία» του Δ.Κ. Βυζάντιου – Πρεμιέρα στη Μονή Λαζαριστών από το Κ.Θ.Β.Ε., κριτική

 «Μένε σπαλτς  απόθεν  εξέβες». Στα ελληνικά σημαίνει: « να μην ξεχάσεις από πού είσαι».  Ποντιακή διάλεκτος που σώζεται σήμερα, χάρις  στις  γενιές  των προσφύγων του Πόντου,  που την  κληροδοτούν στις νεότερες. «Η γλώσσα κρύβει κι ανάβει πάθη. Η δική μας, η νεοελληνική, πέρασε πολλά κι ακόμα και σήμερα  οι ειδικοί δεν συμφωνούν για τα κριτήρια

«Όρνιθες», Κ.Θ.Β.Ε. στο 63ο Φεστιβάλ Φιλίππων, κριτική παράστασης

    Στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων, βράδυ Σαββάτου, θεατές με μάσκες απέναντι σε ηθοποιούς με μάσκες,  σ’ ένα αμφίδρομο παραλήρημα ευδαιμονίας, σε μια ευτυχή  συνύπαρξη ευθυμίας  μέσα  σ’ έναν κόσμο φανταστικό. Αυτόν τον γοητευτικό, σαγηνευτικό,  παραμυθένιο κόσμο του Αριστοφάνη, που, κάθε φορά, φανερώνει ευμεγέθεις αλήθειες, πικρές αλήθειες αλλά στεφανωμένες με τη γλύκα  της αιχμηρής σάτιρας, της

«Πέρσες» του Αισχύλου στο 63ο Φεστιβάλ Φιλίππων από το Εθνικό Θέατρο, κριτική παράστασης

   Ήρθε και στο Φεστιβάλ Φιλίππων  η φημισμένη παράσταση που σκηνοθέτησε ο νέος καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θέατρου Δημήτρης Λιγνάδης, «Πέρσες» του Αισχύλου, η οποία  ήδη  συγκέντρωσε πλήθος σχολίων, γεγονός που μεγιστοποιεί την πρόκληση για έναν – κατ’ εξακολούθησιν – θεατή αρχαίου δράματος.    Τω όντι, μαζί με άλλους «μασκοφόρους» θεατές  βρέθηκα στο  κοίλο του αρχαίου μας

Ποιητική «Μήδεια» στον επιβλητικό λόφο του Αρχαιολογικού Μουσείου Φιλίππων, κριτική παράστασης

   Στο πλαίσιο του 4ου Εργαστηρίου Αρχαίου Δράματος και του 63ου Φεστιβάλ Φιλίππων, διακόσιοι θεατές απολαμβάνουμε,  βράδυ Δευτέρας,  μια εμπνευσμένη παράσταση – περφόρμανς  που αφορά τη Μήδεια  του Ευριπίδη.  Τη Μήδεια –  χαρακτήρα, που η μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά και η σκηνοθεσία του Θοδωρή Γκόνη της δίνουν τον χώρο για να ισορροπήσει επικίνδυνα μεταξύ του οικείου

«Τρωάδες» του Ευριπίδη, πρεμιέρα εν μέσω πανδημίας -με πλήρη ασφάλεια- στο «Θέατρο Δάσους» από το Κ.Θ.Β.Ε., κριτική παράστασης

Στη Θεσσαλονίκη την πολυπολιτισμική, στην πόλη – πρωταγωνίστρια της καθημερινής επικαιρότητας λόγω αυξημένου αριθμού κρουσμάτων του φονικού ιού και του αμφίσημου  πανικού, το Κ.Θ.Β.Ε.  προλαβαίνει ανάμεσα στις ακυρώσεις να ανεβάσει μια τραγωδία, σε συμπαραγωγή με το Κέντρο Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, όπου η πηγή της δράσης, η πηγή των αποφάσεων, είναι για τον

Ολοκαίνουργια «Αντιγόνη» του Σοφοκλή από την «5η Εποχή» στο 63Ο Φεστιβάλ Φιλίππων! – κριτική παράστασης

Τρίτη φορά «Αντιγόνη» η Ιωάννα Παππά υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Θέμη Μουμουλίδη. 2015,2016,2020. Η παράσταση και πάλι σε περιοδεία. Ιδιαιτέρως προκλητικό το εγχείρημα. Και διότι η διανομή είναι φρέσκια σ’ έναν θίασο ομοιογενή και επειδή η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως και διότι ο παλιός θεατής ανακαλύπτει ενδιαφέροντα νέα στοιχεία, πρόσθετες ψηφίδες του μωσαϊκού που

Η μέρα της μαρμότας

“Ζω την ίδια μέρα ξανά και ξανά”. Αδιέξοδο.  Σου έχει συμβεί; Η ζωή μπορεί να είναι καθημερινά υπερβολικά ωραία, απρόβλεπτη και γεμάτη περιπέτειες με όμορφες στιγμές  ή μπορεί να είναι υπερβολικά βαρετή και προβλέψιμη. Σε σημείο που, και στις δύο αυτές περιπτώσεις, να νιώθεις ότι ζεις την ίδια μέρα πάλι και πάλι. Εγκλεισμός σε μερικά

«Εδώ ουρανός» της Αγλαΐας Βετεράνι στο Φουαγιέ θεάτρου της Ε.Μ.Σ. από το Κ.Θ.Β.Ε.

Πρώτο μυθιστόρημα  της Ρουμάνας  Βετεράνι, πρώτη μεταφορά στην ελληνική σκηνή από το Κ.Θ.Β.Ε  σε μετάφραση  Σοφίας  Γεωργακοπούλου και διασκευή –  σκηνοθεσία  από τον Σίμο  Κακάλα. Η συγγραφέας Η Αγλαΐα Βετεράνι γεννήθηκε το 1962 στο Βουκουρέστι. Οι γονείς της ήταν αρτίστες του τσίρκου και, μετά τη λαθραία φυγή τους από τη Ρουμανία, περιόδευσαν στην Ευρώπη, την Αφρική και

«Η αρχή του Αρχιμήδη» στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, κριτική παράστασης

Στην παλιά εποχή, εκείνη της αθωότητας και της  αδελφοσύνης, της έκδηλης συμπάθειας και της διαχυτικής συμπεριφοράς, της απενοχοποιημένης εκδήλωσης  φροντίδας και αγάπης  με  δημόσιους  εναγκαλισμούς  και αυθόρμητους  ασπασμούς,  ήταν φυσικό για έναν ενήλικα να προστατέψει ή να  παρηγορήσει ένα μικρό φοβισμένο  παιδί   με την ασφάλεια μιας καθησυχαστικής αγκαλιάς και, ίσως, με ένα  στοργικό φιλί. Σήμερα,

Ερρίκου ΄Ιψεν «Οι Στυλοβάτες της κοινωνίας» στο Κ.Θ.Β.Ε. από τον Γιάννη Μόσχο, κριτική παράστασης

Έργο  που, ευτυχώς, ο Γιάννης  Μόσχος  το έβγαλε απ’ τη  ναφθαλίνη, το  αγάπησε, το  διασκεύασε  με  σεβασμό  στο  πρωτότυπο  αλλά  με ιδιόβουλη, σύγχρονη  ματιά, του έδωσε   στιλ και  άποψη  και  το παρουσιάζει  σε μια  υψηλών  προδιαγραφών  παράσταση   του Κ.Θ.Β.Ε.  στο  εμβληματικό  θέατρο της  Ε.Μ.Σ.   με τους  εκλεκτούς συνεργάτες  του.  Ηθοποιούς  και τεχνικούς. Οι «Στυλοβάτες της

«Το παλτό» του Νικολάι Γκόγκολ στο Θέατρο Σοφούλη, κριτική παράστασης

«Κανείς δεν θυμόταν πότε είχε μπει στο υπουργείο ο Ακάκι  Ακάκιεβιτς και ποιος τον είχε συστήσει. Όσο κι αν άλλαζαν οι διευθυντές, οι τμηματάρχες, οι προϊστάμενοι, αυτόν τον έβλεπες πάντα καθισμένο στη θέση του, στην ίδια στάση, απασχολημένο στην ίδια δουλειά του διεκπεραιωτή, έτσι που αργότερα μερικοί είπανε πως είχε έρθει στον κόσμο με στολή

«Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές», κριτική παράστασης

Ένας  φόνος  κι ένα  δίλημμα:  ό, τι είναι  νόμιμο  είναι  και  ηθικό;   Ένα πολυτελές  τρένο,  ένα ιστορικό  μεταφορικό μέσο,  σε μια ακριβή  θεατρική παραγωγή  του  πασίγνωστου  αστυνομικού  μυθιστορήματος  της  Αγκάθα Κρίστι  «Έγκλημα στο Οριάν  Εξπρές»,  σήκωσε  αυλαία  Σάββατο  8  του μηνός,   μπροστά  σ’ ένα  εκστασιασμένο κοινό   στην κατάμεστη   πλατεία και  στον  πλήρη   εξώστη  του «Αριστοτέλειον»

«Ο τραπεζίτης κερδίζει πάντα δύο φορές» των Ιγνάθιο δελ Μοράλ και Ερνέστο Καμπαγιέρο, κριτική παράστασης

Παγκόσμια πρεμιέρα από το Κ.Θ.Β.Ε. Η παρουσίαση του έργου προηγήθηκε σε θέατρο των Αθηνών, έναν χρόνο  νωρίτερα, ως θεατρικό αναλόγιο. Ως παράσταση ανεβαίνει  για πρώτη φορά παγκόσμια  από το Κ.Θ.Β.Ε. σε σκηνοθεσία Δημήτρη Σακατζή. Πρόκειται  για πολιτική  κωμωδία εμπνευσμένη από  την πρόσφατη οικονομική κρίση σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ελλάδα. Τίτλος – δάνειο

«Frida Κι Άλλο» από τους Fly Theatre, κριτική παράστασης

Τη συνάντησα στο «Αντιγόνη Βαλάκου».  Την εικονογραφημένη , μα και ανθρώπινη Φρίντα. Μια θρυλική ζωντανή Jessica Rabbit  απ’ την ανάποδη. Οι φιγούρες στην οθόνη, η περσόνα στη σκηνή. Χωρίς καμπύλες αλλά μεστή,  σ’έναν  δικό της  ζουμερό κόσμο , ξέχειλο από γεύσεις πολυποίκιλης ζήσης. Και γενναιόδωρη. Γαλαντόμα ψυχή σε μια παράσταση που θα ζήλευε ο Ρίτσαρντ

«ΑΙΑΣ» του Σοφοκλή στο θέατρο Αυλαία, κριτική παράστασης

Αυτός ο σπουδαίος  Μιχάλης  Σαράντης,  ο   χαρισματικός  αίλουρος  μιας  σπάνιας  πλαστικότητας  και  αξιοθαύμαστης  ορμής , πάθους  και ενέργειας,  που μπορεί  και ελίσσεται  εύστροφα και γρήγορα  στην  όποια κατεύθυνση, αυτός  ο μισχοειδής, νευρώδης  «Άτλαντας»  σηκώνει στους ώμους  του ολόκληρη  την  τραγωδία  του Σοφοκλή σ’ έναν υποκριτικό άθλο  ογδόντα λεπτών. Μεταμορφώνεται  από  Αίαντας  σε  Αθηνά και σ’

Ο μεγαλοπρεπής κερατάς του Φερνάν Κρομλένκ από το Κ.Θ.Β.Ε.

   Διαβάζουμε στο πρόγραμμα: «γεννημένος στη Γαλλία, ο Φερνάν Κρομλένκ, γόνος οικογένειας ηθοποιών (πατέρας Βέλγος, μητέρα Γαλλίδα), έγραψε τον «Μεγαλοπρεπή κερατά» το 1920. Επηρεασμένος από εμβληματικά κλασικά έργα και διαθέτοντας άριστη γνώση της θεατρικής γραφής και της θεατρικής πράξης, μας δίνει ένα λυρικό και ταυτόχρονα γκροτέσκο κείμενο, με θέμα τη ζήλια στην πιο αρρωστημένη και

Σπασμένο γυαλί του Άρθουρ Μίλλερ στο Αριστοτέλειο, κριτική παράστασης

Το «Broken Glass»  έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο «Long Wharf Theatre»  στο New Haven του Κονέκτικατ,  τον Μάρτιο του 1994. Κέρδισε αρκετά βραβεία, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και μέχρι σήμερα εξακολουθεί να συγκινεί κοινό και κριτικούς. Υποθέτω, ότι η παραγωγή και ο θίασος αποτείνουν φόρο τιμής  στην εκατονταετηρίδα του ΄Άρθουρ Μίλλερ με τη συγκεκριμένη παράσταση, έστω

Κώστας Γάκης, ένας πολυπράγμων καλλιτέχνης, συνέντευξη

Πολυτάλαντος, πολυβραβευμένος, καλλιτέχνης με ιδιαίτερο εκτόπισμα στη χώρα μας και στο εξωτερικό, και, ναι, νέος , ευπροσήγορος  και ευειδής.    Ο σκηνοθέτης της παράστασης «Ιστορία χωρίς όνομα»  που κέρδισε το κοινό της Θεσσαλονίκης κι ετοιμάζεται να κατακτήσει κι αυτό των Αθηνών, Κώστας Γάκης,  είναι ένας χαρισματικός  άνθρωπος, με αξιοθαύμαστες κατακτήσεις για το νεαρό της ηλικίας

«ΦΥΛΕΣ» της Νίνα Ρέϊν, κριτική παράστασης

Μια πληγωμένη παράσταση στο θέατρο «Σταθμός»    Σάββατο βράδυ 4 Ιανουαρίου, γύρω στις εννέα, στο Μεταξουργείο. Κρύο, σε μια Αθήνα κλειδωμένη σε  ζεστά δωμάτια, σε καφετέριες, σε μπαράκια. Οι άνθρωποι εν κινήσει,  με γάντια, κουκούλες, μπουφάν  και με γρήγορο βήμα προς σταθμούς μέσων μεταφοράς. Κι οι φιλότεχνοι έξω από θέατρα. Αυτή η τελευταία εικόνα είναι

“Οι ψευδοεξομολογήσεις” του Μαριβώ στο «Στούντιο Μαυρομιχάλη», κριτική παράστασης

  Έρωτας είναι η αιτία. Τυποποιημένη έκφραση,  διαχρονική και απολύτως εύστοχη. Έχει στη φαρέτρα του, αυτός ο πονηρός θεούλης,  τη φωτιά, την καταστροφή, τον πόνο, όμως  το βέλος του  πονάει γλυκά, τόσο, ώστε να απαγκιάζει στην ευτυχία. Τουλάχιστον στα παραμύθια, αλλά και στις τέχνες. Στην ποίηση, στη λογοτεχνία, στο θέατρο. Είναι πολλά τα πρόσωπά του. Τον

«Κατερίνα» η νηπενθής στο θέατρο « Αυλαία», κριτική παράστασης

Βράδυ Δευτέρας, σείονταν η αίθουσα από τα χειροκροτήματα  στον χαιρετισμό. Αρκετά λεπτά, δεκάδες παλάμες εξαργύρωναν με εκκωφαντικό τρόπο τον θαυμασμό τους ή την ευαρέσκειά τους ή την υποχρέωσή τους, ανάλογα το αποτύπωμα στο μυαλό του καθενός που άφησε το εβδομηντάλεπτο «ταξίδι» της «Κατερίνας», έτσι όπως το παρουσίασαν ο Γιώργος Νανούρης και η Λένα Παπαληγούρα κι

Πανελλήνια πρεμιέρα στο «Αριστοτέλειον» Θεσσαλονίκης για την «Ιστορία χωρίς όνομα», κριτική παράστασης

“….μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ώσπου να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω

«Δεσποινίς Τζούλια» του August Strindberg από τη θεατρική ομάδα Mammals, κριτική παράστασης

Θέατρο «Τ» , δωμάτιο δράσης  αλλά και  «απόδρασης».  Όπως  το ήθελε ο συγγραφέας. Για τη δική του Τζούλια.  Την έγραψε το 1888  για να κρυφτεί από πίσω της. Για να δώσει υπαινικτικές εξηγήσεις σε  πάμπολλες παρεξηγήσεις  γύρω από τη συμπεριφορά του και τα έργα του. Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ο ίδιος, ρίχνει ξορκισμούς στα αναθέματα συμπατριωτών

«Σχέσεις» Πόθου – Πάθους – Πόνου με τον Τάκη Χρυσικάκο, κριτική παράστασης

Ένα εγκόλπιο –  ανθολόγιο  περί έρωτος  και  συνουσίας,  με ό,τι καταγράφτηκε  στο  μυαλό  και  στη  μνήμη  του Διονύση Χαριτόπολου   σαν ιδέα, σαν εντύπωση και  σα γνώση,  στην προεμβρυϊκή τους  μορφή. Στη συνέχεια  μεταφέρθηκε στο χαρτί  σκόρπιο μεν, αλλά συμμαζεμένο σε  μια ενότητα, όσο παράδοξο  κι αν ακούγεται. Και, δοκίμιο πλέον, έφτασε στα χέρια του  Χρυσικάκου.

Η πόρνη από πάνω, Θέατρο Αριστοτέλειον, κριτική παράστασης

Μετράει  ήδη  οκτώ  γεμάτα  χρόνια. Στο  σανίδι. Αυτή  η πόρνη, η «από πάνω».  Όχι στο κρεβάτι ούτε στον δρόμο  με  τα κόκκινα φανάρια. Αυτή η πόρνη, η  κατ’ ουσία «από πάνω» πόρνη, δεν έχει  τα  φαντεζί φτιασιδώματα, δεν έχει ζαρτιέρες κι ανοικτό, ξέχειλο μπούστο, δε ζει σε λαϊκή  γειτονιά, δεν έχει ταρίφα. Είναι σκέτα, από

«Οι δούλες» του Ζαν Ζενέ, κριτική παράστασης

Τέσσερις  πλαστικές  ασημί  λουρίδες  στο  δάπεδο.  Πολλά πλαστικά πολύχρωμα  λουλούδια πάνω στον «Επιτάφιο» – τραπέζι – καθρέφτη. Πλαστικά φορέματα  η  Κυρία , πλαστικές ποδιές  οι υπηρέτριες.  Πλαστικά παπούτσια, πλαστικά  γαλιά. Αλλά αυτές   οι «Δούλες»,  οι φρέσκιες, οι σύγχρονες, μια  έκπληξη.  Βουτηγμένη στο  πλαστικό μεν, αλλά,  σαφώς, μια εύπλαστη αυθαιρεσία.  Μήπως  τι  είναι  η παράσταση;  Η

«Μητέρες;», κριτική παράστασης

Παραμύθια για ενήλικες στη σοφίτα του Μπενσουσάν Χαν Τα τρία  «άγρια» παραμύθια   που έπλεξε περίτεχνα  σε ιδιαίτερη θεατρική διασκευή  ο γητευτής  του αλλόκοτου Δαμιανός  Κωνσταντινίδης, αποτελούν μεταφορές, παραβολές  της  ζωής έξω από  τα όρια, έξω  από τις επιταγές της  κοινωνίας. Στη  συγκεκριμένη γκροτέσκα  πλεξίδα των ιστοριών συναντάμε τον καταχωνιασμένο  φόβο αλλά και την άγνοια  κινδύνου,

Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ, κριτική παράστασης

   Το «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ», υποψήφιο για τα 7 κορφιάτικα βραβεία από την  Ακαδημία Θεατρικών Βραβείων Τέχνης (στις κατηγορίες: καλύτερη παράσταση, καλύτερη σκηνοθεσία, καλύτερο θεατρικό κείμενο, καλύτερη μουσική θεατρικού έργου «Μίμης Πλέσσας», καλύτερο θεατρικό τραγούδι ( ερμηνεία ), καλύτερος νέος ηθοποιός, καλύτερος σχεδιασμός φωτισμών), γοήτευσε τους Αθηναίους και  τώρα ήρθε στη Θεσσαλονίκη. Η  συγγραφέας  Βάσια Αργέντη, αν και

Οι τρεις αδελφές από το Κ.Θ.Β.Ε., κριτική παράστασης

   «Η απαίτηση είναι οι ήρωες  να καταλήγουν δραματικά αποτελεσματικοί. Αλλά στη ζωή οι άνθρωποι δεν αυτοκτονούν ή κρεμιούνται ή ερωτεύονται ή λένε έξυπνα πράγματα κάθε λεπτό. Περνάνε το χρόνο τους τρώγοντας, πίνοντας, τρέχοντας πίσω από γυναίκες ή άντρες, λέγοντας ανοησίες. Είναι απαραίτητο αυτό να φανεί στη σκηνή. Ένα έργο πρέπει να περιλαμβάνει ανθρώπους που

Οι «Επικίνδυνες μαγειρικές» του Ανδρέα Στάικου, κριτική παράστασης

    Η πρωτοτυπία, η ευφυΐα, η γοητεία, η φαεινή ιδέα  της ερωτικής διαδρομής  από  το στομάχι  στον εγκέφαλο, από το τραπέζι  στο κρεβάτι, οι λεπτές αποχρώσεις συναισθημάτων,  όπως οργή,  λαχτάρα, έλξη, απελπισία,  φιληδονία στον ουρανίσκο  και ορμές στο υπογάστριο,  αλλά και  οι  οσμές  από ένα τραπέζι στρωμένο  με  επιτηδευμένες γαστριμαργικές  συνθέσεις, συναντώνται σ’ ένα εκπληκτικό