Μια εξαιρετική ιδέα του ΚΘΒΕ. Η προβολή της νέας παραγωγής του «Με μουσικές εξαίσιες, με φωνές!… Μια μουσική ιστορία της Θεσσαλονίκης», ένα μήνα πριν το ανέβασμά της, στους δρόμους της πόλης. Οι Θεσσαλονικείς, υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό την απρόσμενη έκπληξη. Σιγά που δεν θα μας αρέσουν τέτοιες εκπλήξεις. Έδραξαν την ευκαιρία και τραγούδησαν και χόρεψαν μαζί
Ένα όμορφο θέαμα στον σημερινό ουρανό της Θεσσαλονίκης. Πετώντας πάνω από τον Θερμαϊκό ο φίλος βλέπει έναν άλλο κόσμο, μια εικόνα που φέρνει αυθόρμητα στα χείλη τους στίχους της Σώτιας Τσώτου που έγιναν γνωστοί από τον Χατζή…. Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά και συ την πήρες σοβαρά και συ την
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις. Η πόλη μας είχε μέρες δόξης λαμπρές αυτές τις ημέρες. Οι εορταστικές εκδηλώσεις της επετείου του ΟΧΙ και οι ηχηρές αφίξεις από τας Αθήνας, δημιούργησαν σωρεία σχολίων, δηλώσεων, αντιπαραθέσεων. Δρόμοι που έκλειναν, κάγκελα και κιγκλιδώματα, που επέτειναν το κυκλοφοριακό κομφούζιο, που
Έχω γυρίσει μόλις από το Β’ Τμήμα Τροχαίας. Δε μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. Είδα με τα μάτια μου τη μορφή του καλού, έγινα μάρτυρας ενός πρωτοφανούς για την εποχή μας γεγονότος. Η ανιδιοτελής καλοσύνη ζει και αιωρείται ανάμεσα μας. Είναι άραγε δικό μας θέμα να την παρατηρήσουμε, έχουμε επικεντρωθεί τόσο στα άσχημα γύρω μας
Ο Αγγελόπουλος έχει συνδέσει αρκετές ταινίες του με τη Θεσσαλονίκη. Το χειμωνιάτικο τοπίο της Θεσσαλονίκης, η παραλία, το λιμάνι της, η ομίχλη, η υγρασία που αναδύεται από παντού, ήταν ένα έτοιμο σκηνικό για την υψηλή αισθητική του Αγγελόπουλου. Ποιο λοιπόν πιο ιδανικό σημείο για να τον ξαναθυμηθούμε; Μπροστά στον Λευκό Πύργο στήθηκε
Tις βλέπω κάθε απόγευμα με τη δύση του ήλιου. Στην αρχή ήταν ελάχιστες. Διστακτικά, δειλά έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση. Το έθιμο από έξω φερμένο. Δεν είναι από εδώ έλεγα, καθώς σταματούσα για να τις χαζέψω. Τις είχα δει πριν έρθουν εδώ: στη Βουλγαρία, στη Γερμανία, στην Κωνσταντινούπολη. Οι νύφες φωτογραφίζονται σε
Mακάρι να ήταν έτσι πάντα ή έστω πιο συχνά. Να μπορούμε να χαιρόμαστε την πόλη μας, το κέντρο της, το ανθρώπινο πρόσωπό της. Με αφορμή τον θεσμό της «Ημέρας χωρίς αυτοκίνητο» διοργανώθηκε μια άλλη εναλλακτική πρόταση για τον εορτασμό της. Στην προσπάθεια αυτή συμμετείχαν πολλοί και αυτό δείχνει πώς υπάρχει ελπίδα για συνεργασίες: Παράλλαξη, Δήμος Θεσσαλονίκης,
Στρατόπεδο Κόδρα, ημέρα Σάββατο -ώρα τέσσερις το απόγευμα. Κόσμος, χρώματα, χαμόγελα και μουσικές. Αποτέλεσμα: αριστουργηματικό. Ροζ, πορτοκαλί, πράσινοι και μπλε άνθρωποι ολόγυρα μετρούσαν αντίστροφα, για να ξεκινήσουν τον χρωματιστό τους πόλεμο. Με το σύνθημα ο πανικός ξεκινούσε, ενώ έβρεχε κυριολεκτικά θετική ενέργεια. Η ομάδα SFINA ήξερε τι έκανε όταν διοργάνωνε για δεύτερη χρονιά
Και εκεί που καθόμουν νωχελικά κάνοντας ηλιοθεραπεία στην παραλία του ναυτικού ομίλου, με τη ψυχή κλεισμένη από όλα τα άρθρα που είχα διαβάσει ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες, είδα μεγάλες παρέες με νέα παιδιά να περνάνε τη Σοφούλη, τον παραλιακό δρόμο της Θεσσαλονίκης. Πολλά, με μακό άσπρα μπλουζάκια και τζινάκια, με χαμογελαστά πρόσωπα και πρόσχαρη διάθεση. Μα τι
Στη γωνία χαλάσματα Μπότσαρης με συντρίμμια Δελφών συνάντησα τον κ. Ζαφείρη Τζούτζια μικρομεσαίο επιχειρηματία και απεργό πείνας. Είχα να ρωτήσω πολλά σε έναν άνθρωπο που επέλεξε αυτό το δύσκολο δρόμο. Τι τον ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση, τι σκέφτεται και πως νιώθει. Από τα πρώτα λεπτά κατάλαβα πως όλα τα παραπάνω μπορούσαν να απαντηθούν με
Η παραλία της Θεσσαλονίκης είναι το μεγάλο της ατού. Ιδιαίτερα τώρα τον Σεπτέμβρη, που ο καιρός είναι γλυκός και η πόλη έχει την τιμητική της. Η βόλτα στην παραλία, εκεί κοντά στη δύση, είναι μια μικρή ή μεγάλη απόλαυση. Εξάλλου το σήμα κατατεθέν της ανέκαθεν ήταν η προκυμαία της με τον Λευκό Πύργο. Είναι ενδιαφέρον να
Έγραψε το κείμενο της παράστασης «Λαϊκό Σανατόριο Ασβεστοχωρίου. Ούτε μια αναπνοή χαμένη» που ανεβαίνει από τη θεατρική ομάδα«Ληνός» των εργαζομένων του νοσοκομείου Γεώργιος Παπανικολάου, στην ερειπωμένη 2η πτέρυγα του πέτρινου κτηρίου του πρώην Σανατορίου. Πώς προέκυψε αυτή ιδέα και πώς βρέθηκε το υλικό για το κείμενο που έγραψες; Ο Γεράσιμος, μέλος της θεατρικής ομάδας «Ληνός»
Τα τελευταία καλοκαίρια στην πόλη μένει όλο και περισσότερος κόσμος. Πάνε οι εποχές που ερήμωνε η πόλη. Κάτι που ο κόσμος, ακόμα κι αν πάει διακοπές, έχει μειώσει τον χρόνο των διακοπών του, κάτι που οι τουρίστες αυξάνονται στη Θεσσαλονίκη (νέο φρούτο και αυτό), η πόλη έχει κόσμο. Και το καλύτερο ; Έχει πλήθος πολλών
Στη συμβολή των οδών Καρόλου Ντηλ και Αγίας Θεοδώρας (πεζόδρομος), μέσα στην καρδιά του κέντρου βρίσκεται ένα πλέον παραμυθένιο σχολείο. Το γνωστό 15 ή αλλιώς το παλιό Ανώτερο Παρθεναγωγείο άλλαξε όψη δίνοντας άλλη αίσθηση στη γύρω περιοχή. Το πότε συνέβη δεν το γνωρίζω, αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι πραγματικά μεταμορφώθηκε από τις εποχές που γυρόφερνα
Ανοιξιάτικος αέρας φύσηξε και καθάρισε η θάλασσα, στο φως του ήλιου φτερούγισαν ανέμελα, πουλιά ταξιδιάρικα και κοίταξαν από ψηλά τις πληγές του χειμώνα στη γη με τις μαργαρίτες και τα κρίνα. Τρένα κουβαλούν ανθρώπους εδώ κι απ΄αλλού φερμένους κοψιές παλιομοδίτικες, μαυριδερές, φεύγουν για άλλα χώματα και η πόλη αιχμαλωτίζει κάτι από το πονηρό και ασίκικο
Ο Θωμάς Κοροβίνης, σε πλήρη λογοτεχνική δημιουργική δραστηριότητα, μιλά στον Xρήστο Mιχαλέρη και το περιοδικό CITY για το θεατρικό ανέβασμα του βιβλίου του «Ο γύρος του θανάτου» στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, την κυκλοφορία του μυθιστορήματος της ζωής του, το «’55», καθώς και την μουσική συνεργασία του με την Λιζέτα Καλημέρη, στο «Αγγελόπλασμα» του, με «τραγούδια