Παναγιώτης Καμπάνης

Website URL: http://cityculture.gr/panagiotis-kampanis

Κρυμμένα Κωνσταντίνος Καβάφης ποιήματα

Κρυμμένα (Κωνσταντίνος Καβάφης) Aπ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν. Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου. Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με πολλές φορές που πήγαινα να  πω. Οι πιο απαρατήρητές μου πράξεις και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα — από εκεί

«Τσολιάδες» ή «Στολιάδες» ποιο είναι το σωστό;

Σύμφωνα με μια άποψη οι «Τσολιάδες», επίλεκτοι στρατιώτες του ελληνικού στρατού, οφείλουν την ονομασία τους στον αναγραμματισμό που σημειώθηκε του ονόματος «Στολιάδες», από την εντυπωσιακή στολή που καθιερώθηκε επίσημα από τον Βασιλέα Όθωνα της Ελλάδας. Ο καθηγητής Μπαμπινιώτης στο Λεξικό του, καταγράφει τη δική του άποψη για τους τσολιάδες: η λέξη «τσολιάς» προέρχεται από το

Υμνος εις την Ελευθερία, Γνωρίζουμε ολόκληρο τον Εθνικό μας Ύμνο;

Υμνος στην Ελευθερία

  Η πρώτη έκδοση του Ύμνου εις την Ελευθερία στο Μεσολόγγι το 1823 Τα περισσότερα κράτη έχουν ύμνους, που ορίζονται ως «τραγούδια εξύμνησης, αφοσίωσης ή πατριωτισμού». Οι περισσότεροι ύμνοι είναι είτε εμβατήρια, είτε ύμνοι στο ύφος. Ένας ύμνος γίνεται εθνικός ύμνος συνταγματικά, είτε με νόμο ή απλά από παράδοση. Ο παλαιότερος εθνικός ύμνος είναι ο

Τι με λες… οι Θεσσαλονικείς  ομιλούμε την Κοινή των Ελλήνων Λαλιά, την ελληνιστική γλώσσα, την γλώσσα του Καβάφη

ti me les

Τι με λες, τι σε λέω; Είναι γνωστό το γλωσσικό αθηναϊκό bullying προς τους Θεσσαλονικείς για τον ιδιαίτερο τρόπο που χρησιμοποιούν τις γραμματικές προθέσεις, δημιουργώντας μας ένα ανούσιο κόμπλεξ (;;;). Διαβάζοντας για πολλοστή φορά τα ποιήματα του Καβάφη, διαπίστωσα πως όχι μόνο δεν κάνουμε λάθος ως προς την προφορά, αλλά οι Θεσσαλονικείς  ομιλούμε την Κοινή

Αερικά: Το «αέριον γένος» των δαιμόνων στη λαϊκή δοξασία των Βυζαντινών

«Αερικά» ονομάζονται οι εναέριοι δαίμονες ή κοινώς τα κακά πνεύματα. Λέγονται και «αγερικά» ή «ανεμικά», επειδή όταν φυσάει δυνατός αέρας οι διάφοροι περίεργοι ήχοι που ακούγονται, σύμφωνα με την λαϊκή φαντασία προέρχονται από αυτούς.

Όταν οι Θεοί αλλάζουν πρόσωπο – Αφρικάνικες μάσκες

 Αφιερωμένο εξαιρετικά στον φίλο συλλέκτη Χρήστο Γιαννουλάκη «Ο τεχνίτης έγνεψε στο νεαρό άνδρα. Καθισμένος πλάι στην παλιά φωτιά, κράδαινε στα δυνατά του χέρια τον κορυνό (ρόπαλο). Το υλικό περίμενε στωικά στα πόδια τα περίτεχνα χτυπήματα. Σε λίγο εκείνο το κομμάτι από φρέσκο φλοιό, θα αποκτούσε τα στοιχεία ενός προσώπου. Ο ιθαγενής κράτησε στα χέρια το

Η ερμηνεία των χρωμάτων

«Όλα τα χρώματα είναι φίλοι των γειτόνων τους και εραστές των αντιθέτων τους». (Marc Chagall, 1887-1985) Από ψυχο-φυσιολογική άποψη τα χρώματα θεωρούνται ως τα αίτια που διεγείρουν τον αμφιβληστροειδή χιτώνα των οφθαλμών. Υπό την άποψη αυτή η έννοια του χρώματος είναι καθαρά υποκειμενική που συνδέεται με ιδιάζοντα χαρακτηριστικά αισθημάτων τα οποία προέρχονται από φωτεινά ερεθίσματα.

Η ιστορία των χρωμάτων

«Ο γέρο-Αντόνιο δείχνει μια guacamaya που διασχίζει  τον απογευματινό ουρανό. «Κοίτα», λέει. Εγώ κοιτάζω αυτή την αστραπή χρωμάτων πάνω στο γκρίζο φόντο μιας βροχής που μας καλωσορίζει. «Μοιάζουν ψέμα τόσα χρώματα για ένα μόνο πουλί» λέω φτάνοντας στην κορυφή του βουνού. Ο γέρο-Αντόνιο κάθεται σε μια μικρή πλαγιά που δεν έχει λερωθεί από τη λάσπη

«Ποκ-τα-ποκ», το μπάσκετ των Αζτέκων και των Μάγια

Οι καμπάνες σε όλη την Ισπανία εκείνη τη ζεστή φθινοπωρινή μέρα του 1528 χτυπούσαν χαρούμενα. Δεν γιόρταζαν κάποια μεγάλη γιορτή, αλλά κάτι εξίσου σημαντικό. Ο Ενρίκο Κορτές, ο κατακτητής του Νέου Κόσμου επέστρεφε στην πατρίδα. Ο σκληρός κονκισταδόρ με τον ολιγάριθμο στρατό του είχε κατακτήσει την Αυτοκρατορία των Αζτέκων. Η πολιτισμένη Ισπανία είχε επιβληθεί στους…

«Αν αυτοί που μιλάνε άσχημα για μένα, γνώριζαν τι γνώμη έχω γι’ αυτούς, θα μιλούσαν πολύ χειρότερα!!!»

(Τιμωρία με φίμωτρο για την κουτσομπόλα της βικτωριανής Αγγλίας) «Ήταν κάποτε μία κυρία η οποία προσήλθε με μετάνοια να εξομολογηθεί σε κάποιον ιερέα. Ο ιερέας την καλοδέχτηκε, έβαλε το πετραχήλι του και την παρότρυνε να αρχίσει να του λέγει τα λάθη της. Η γυναίκα κόμπιαζε. Μετά από λίγη ώρα και μετά από τα πειστικά λόγια

Φόρος

Ιούλιος. Ο μήνας της Εφορίας (υπηρεσία είσπραξης των φόρων) και όχι της Ευφορίας (χαρά και ευφροσύνη). Και ξαφνικά κάποιοι θυμήθηκαν την μεγάλη ανακάλυψη του τέως Υπουργού Οικονομικών, του εν δυνάμει Νομπελίστα κ. Βαρουφάκη, για πληρωμή με κουπόνια!!!!! Ας θυμηθούμε τι έγραψε ο Κωνσταντίνος Καβάφης στις αρχές του 20ου αι. : Η Τράπεζα του Μέλλοντος Την

Argentum: Ασημένια λικνίσματα – Φωτογράφος Guido Argentini

O φωτογράφος Guido Argentini γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Φλωρεντία. Ξεκίνησε σπουδές στην ιατρική που όμως δεν ολοκλήρωσε και μετά από τρία χρόνια άρχισε να πειραματίζεται με τη φωτογραφία. Στα 23 του αποφάσισε πως το νέο του πάθος έπρεπε να γίνει επάγγελμα. Το 1990 μετακόμισε στο Λος Άντζελες όπου άρχισε να συνεργάζεται με μεγάλα περιοδικά μόδας.

Οι πριγκίπισσες της Παλμύρας

Η Παλμύρα αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές αρχαίες πόλεις της κεντρικής Συρίας, κτισμένη σε μία όαση 215 χλμ. ΒΑ της Δαμασκού και 120 χλμ. ΝΔ του Ευφράτη. Για αιώνες ήταν ζωτικός σταθμός για τα καραβάνια που διέσχιζαν τη συριακή έρημο και ήταν γνωστή ως η «Νύμφη της Ερήμου». Το ελληνικό όνομα «Παλμύρα» αποτελεί μετάφραση

Πέτρα: Η Ροδοκόκκινη πόλη των Ναβαταίων

Σύμφωνα με τον αρχαίο Έλληνα ιστορικό του 4ου αιώνα π.Χ., Ιερώνυμο από την Καρδία, το όνομα Πέτρα δόθηκε στην πόλη από Έλληνες εμπόρους, επειδή οι κάτοικοι της γιόρταζαν την εποχή της άνοιξης μια θεότητα, στην οποία προσέφεραν διάφορα αγαθά ως θυσία, πάνω σε μια μεγάλη πέτρα. Η μεγάλη αυτή πέτρα βρίσκεται νοτιοδυτικά της αρχαίας πόλης

Οι «γοργονίδες» της Μεσογείου

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία τα κοράλλια σχηματίστηκαν από το αίμα μιας γοργόνας. Γι αυτό και τα ονόμαζαν «γοργονίδες». Πολλοί συγγραφείς της αρχαιότητας, ανάμεσά τους και ο Αίλιος Ηρωδιανός, θεωρούσαν ότι η λέξη κοράλλι είχε ελληνική ετυμολογία: από το κόρη και αλός, δηλαδή κόρη της θάλασσας. «κοράλλιον: ἴσως τὸ ἅλιον ἔγκειται· ἀπὸ θαλάσσης ταῖς κόραις

Ο Λόφος των Σταυρών

Μόλις 12 χιλιόμετρα μακριά από τη βιομηχανική πόλη  Σιαουλιάι (Siauliai) στη βόρεια Λιθουανία, βρίσκεται ένα μοναδικό μνημείο αφιερωμένο στο κατεξοχήν σύμβολο του Χριστιανισμού, το Σταυρό. Ο λόφος των Σταυρών αποτελεί τον μεγαλύτερο τόπο προσκυνήματος της χώρας και θεωρείται σύμβολο της ειρηνικής δύναμης του Λιθουανικού καθολικισμoύ ενάντια στις απειλές που γνώρισε ανά τους αιώνες. Πρόκειται για

Το απομεσήμερο ενός Φαύνου

Γιος της Κίρκης και του Ποσειδώνα, πρόσωπο της Ρωμαϊκής Μυθολογίας, με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν στον Πάνα, ο Φαύνος διαθέτει μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική φυσιογνωμία μέσα στους αιώνες. Μισός άνθρωπος και μισός κατσίκι, αγαπά τον αυλό και τις Νύμφες, τριγυρνά στα δάση και ονειρεύεται. Στην πάροδο του χρόνου, τα ζωώδη χαρακτηριστικά του εξανθρωπίζονται και στο επικό ποίημα

Θρήνος της Κωνσταντινούπολης

Ο Θρήνος της Κωνσταντινούπολης είναι ένα πεζό κείμενο, ανώνυμου συγγραφέα που αφορά την άλωση της Πόλης. Ο χρόνος της συγγραφής του τοποθετείται μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Η γλώσσα του είναι ένας συνδυασμός από δημώδη και αρχαΐζοντα στοιχεία. Το συγκεκριμένο κείμενο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το γεγονός ότι διασώζει μια παράδοση για τον

Leptis Magna Πανσεβαστοκοσμοποθοπροσκύνητη πόλις

Η Λέπτις Μάγκνα (ελληνιστική Νεάπολη) υπήρξε μία εξέχουσα πόλη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα ερείπια της βρίσκονται στη σημερινή πόλη Χομς της Λιβύης, περίπου 130 χιλιόμετρα ανατολικά από τη σημερινή πρωτεύουσα Τρίπολη. Τα ερείπια της πόλης έχουν προσελκύσει λιγότερη προσοχή από ό,τι της αξίζει, λόγω της πολιτικής κατάστασης που επικρατεί στη Λιβύη και έχει καταστήσει τα

Τάσος Λειβαδίτης: Καθημερινές σκέψεις ενός μεγάλου ποιητή

  Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε… Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί. Ώ απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας. Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω

Μιλώντας για…τρίχες

Όλοι σχεδόν οι άντρες διαχρονικά ανέπτυξαν μια σχέση αγάπης και μίσους με τις τρίχες του σώματός τους. Μια από τις πιο αναγκαίες αλλά ταυτόχρονα και πιο βαρετές συνήθειες του ανδρικού καλλωπισμού υπήρξε το ξύρισμα. Ευτυχώς για μας, η ανθρωπότητα έχει κάνει σημαντικά βήματα κατά τη διάρκεια της ιστορίας και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η

Βυζαντινά Περικάρπια

Ψηφιδωτό, Αντιόχεια, 5ος αι.  Στρεπτό χρυσό περικάρπιο με ένθετο καρνεόλιο λίθο, 3ος αι. Χρυσή αλυσίδα με ένθετους εγχάρακτους ημιπολύτιμους λίθους, 2ος-3ος αι. Αφιερωμένο στη φίλη μου Κλέα Σουγιουτζόγλου Τα κόσμια ή κοσμίδια, όπως ονομάζονταν τα κοσμήματα, ανέκαθεν έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Εκτός από στολίδια που ικανοποιούσαν τη ματαιοδοξία των κατόχων τους, είχαν και

Haute couture (υψηλή ραπτική) στην αρχαία Αίγυπτο

Είματα ανήρ (Ο άνθρωπος είναι τα ρούχα του)  αναφέρει μια αρχαιοελληνική παροιμία. Η ενδυμασία ανέκαθεν έπαιζε σπουδαίο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων και μέχρι σήμερα αποτελεί στοιχείο της προσωπικής ταυτότητας. Η σημαντικότητα της προήλθε από την ανάγκη για προστασία από τις καιρικές συνθήκες, την προσωπική υγιεινή, καθώς και για αισθητικούς λόγους, οι οποίοι οδήγησαν τους

Gemma Augustea: Το θαύμα της μικρογλυπτικής

Η αγάπη και ο θαυμασμός των χριστιανών για τους πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους, τους οδήγησε δυστυχώς σε μια σειρά από ακρότητες και ατοπήματα, σχετικά με αυτό που πρέσβευαν. Κατά το τέλος της ύστερης αρχαιότητας και κυρίως κατά τη βυζαντινή περίοδο, κατασκευάστηκαν σταυροί, λειψανοθήκες, σταχώσεις ευαγγελίων και διάφορα άλλα ιερά αντικείμενα, χρησιμοποιώντας εγχάρακτους λίθους και καμέο

Το ροζάριο ή ροδάριο – Rosarium Virginis Mariae

Το ροζάριο ή ροδάριο (από το Λατινικό rosarium, «στέμμα από τριαντάφυλλα»), είναι ένα σημαντικό κομμάτι της πλούσιας παράδοσης της Καθολικής Εκκλησίας, αποτελούμενο από μία σειρά χαντρών και ένα μεθοδικό σύστημα προσευχής, ανάλογο με το ορθόδοξο κομποσκοίνι. Η χρήση του ροζαρίου συνδυάζει προσευχή και περισυλλογή, ξεκινάει με το Πάτερ Ημών, και μετά ακολουθούν δέκα προσευχές του

Μπάλα είναι και γυρίζει…μέσα στους αιώνες

Ατέλειωτα – και τα περισσότερα άγνωστα – είναι τα είδη των παιχνιδιών, ίσως επειδή όπως λέει και ο Πλάτων, μόλις τα παιδιά βρεθούν μαζί, εφευρίσκουν και κάποιο παιχνίδι!!! Με την λέξη σφαιρισμός χαρακτηρίζονταν όλα τα παιχνίδια των αρχαίων στα οποία χρησιμοποιούσαν σφαίρα, ασχέτως μεγέθους και υλικού κατασκευής. Η πλατιά αποδοχή των σφαιριστικών παιχνιδιών συνεπάγεται μια

Pala d’ Oro: το σελάγισμα της βυζαντινής χρυσοχοΐας

H Pala d’ Oro είναι ένα antependium (είδος μετόπης) που βρίσκεται πίσω από την Αγία Τράπεζα της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου στη Βενετία. Σήμερα είναι διεθνώς αναγνωρισμένη ως ένα από τα πιο εκλεπτυσμένα και ολοκληρωμένα έργα που εκπέμπουν το σελάγισμα (ακτινοβολία, λάμψη) της δεξιοτεχνίας της βυζαντινής χρυσοχοΐας της εποχής των Κομνηνών. Ο Συλβέστρος Συρόπουλος (περ.